TVDW 19/05/2019 - Stephan Eicher - This City (1989)

Er waren wel wat mogelijkheden, ja. John Martyn belandde op de draaitafel, net als Soft Cell of de vocal jazz van The Four Freshmen. En de nieuwe Vampire Weekend krijgt regelmatig een luisterbeurt. En het uitje naar een platenwinkel in Venlo samen met neef Frank leverde me onder meer een aardige plaat op van Randy Vanwarmer en eentje van Japanse fusion-jazzcats Casiopea. Maar het beste kwam toch toen "My Place" in de brievenbus viel. Eicher zou zijn twee allerbeste platen vlak nadien maken, maar ik leerde hem kennen via "My Place". Meer nog, het was de cd die ik veruit het meest draaide tijdens het schrijven van een filmscenario, dat ik als thesis afleverde aan de VUB. Ik verwerkte zelfs enkele songs in het script. Waaronder, juist ja, This City - misschien wel de mooiste song uit die plaat.

TVDW 04/11/2007 - Stephan Eicher - Hemmige (1991)

Druk weekje achter de rug, qua culturele evenementen. Een paar uurtjes geleden stond ik samen met dochter Elien nog met open mond naar het fabelachtige Varekai van Cirque Du Soleil te gapen. Afgelopen woensdag was er het jubileumconcert in de Bozar, ter ere van 65 jaar Philip Cathérine. De jazzgitarist had er enkele gasten voor opgetrommeld, waaronder Piet Joris en Toots Thielemans (met wie hij een subtiele versie van My Funny Valentine bracht). Een dag voordien was het ook al fijn toeven in de hoofdstad: onze favoriete Zwitser speelde er ten dans, in het Koninklijk Circus. Ik had erg warme herinneringen aan het concert van de man in 1991 in de AB; gelukkig bleek Eicher zovele jaren later nog eenzelfde bezieling in zijn optredens te kunnen leggen. Zijn begeleidingsgroep bestond uit vier fantastische multi-instrumentalisten, de klankkleur kreeg wat extra's door de vele percussie-elementen en het gebruik van trompet of Franse hoorn, en Eicher zelf hield het concert lekker spontaan. Zo kregen erg veel nummers een compleet andere invulling dan op plaat - altijd heerlijk als artiesten zoiets durven - en werden zelfs ouwertjes als Combien de Temps afgestoft. De tvdw werd ook live gespeeld; aangespoord door de concertzaal - een oud circus, perfect voor dit soort geinigheid - smokkelde hij het zelfs vroeger dan voorzien in de setlist. De studioversie komt uit Engelberg, het album dat hij opnam samen met grote kleppers als baswonder Pino Palladino en de fantastische Manu Katché (zie o.a. ook Sting en Tracy Chapman). "Hemmige" (wat zoveel betekent als remmingen) is gezongen in een lokaal dialect uit Bern, en was oorspronkelijk in 1970 een hit voor folkzanger Manni Matter. Het is altijd al een van mijn favoriete nummers van Eicher geweest, ik smokkelde het de afgelopen jaren dan ook op vele home made mixed tapes / mixed cd's die ik her en der voor vrienden maakte.

De cursus Berns dialect vind je hier:
http://www.sendspace.com/file/dzrdlu

En als extraatje: dankzij http://mikedouble.blogspot.com heb ik nu ook de albumversie van Black Pearl (de tvdw van twee weken terug) te pakken, inclusief de heerlijke extra lange instrumentale outro. Deze vind je hier:
http://www.sendspace.com/file/jk9sz5

TVDW 03/06/2007 - Jesus & Mary Chain - Till it shines (1994)

Het weekend was fantastisch: onder vrienden naar Amougies, ideaal om te ontstressen, te ouwehoeren, te herbronnen, call-it-what-you-will. Een van de hoogtepunten (naast het kampvuur op zaterdag - alweer een awesome idee van Annick) was mijn allereerste kennismaking met het mountainbiken. Meteen zowat dertig kilometer malen in het decor van de Ronde van Vlaanderen, inclusief een beklimming van zowel Kluisberg als Kwaremont: het was een vuurdoop die kon tellen. De tocht werd vakkundig begeleid door fietsende berggeit Jo (shout out to www.blueriders.be), met naast mij ook Geert & Christine, Hélène en Gerd ploeterend in het modderspoor. Nico G. was er ook bij, althans ten dele: ik mocht zijn korte broek lenen.
Dit anecdotisch gelul heeft vanzelfsprekend niets te maken met de tvdw, een tvdw die een van de lichtpuntjes was (lichtpuntjes -> till it shines, hebt u hem?) in een voor het overige redelijk windstille week - qua muziek dan toch. De nieuwe Stephan Eicher wel een eerste luisterbeurt gegeven, maar het meest in het oor sprong toch de ontdekking van Stoned & Dethroned, het vierde album van The Jesus & Mary Chain. In 1985 dweepte ik met deze groep. Dat compromisloze debuut Psychocandy, dat was toch weer eventjes wat anders: een Phil Spector Wall of Sound, een stortvloed van fuzz & feedback, overgoten met een pikzwart new-wave sausje. Op album twee en drie - Darklands en Automatic - werd de gitaarmuur gesloopt om het pure songschrijverstalent van de broertjes Reid bloot te leggen. Album vier, Stoned & Dethroned, gaat nog verder, zo ontdek ik nu (rijkelijk laat): een uitgebeende vorm van sinistere country en folkrock noir (mag ik deze omschrijvingen NU deponeren?), met nog steeds die Lou Reed-achtige 'cool' in de vocals, die onder meer het hitje "Sometimes Always" opleverde. Tvdw 'Till it shines' is overigens ook een beresterke song van Bob Seger, maar da's een volledig ander verhaal.
Alsof de duivel ermee gemoeid is, blijkt na een kleine Googlesessie dat net vorige week The Jesus & Mary Chain hun comeback vierden. Na jaren van stilzwijgen traden ze met een nieuwe song aan op de David Letterman Show. De groep heeft er ook al een festival opzitten, waarbij Scarlett Johansson meedeed als backing vocaliste. Tiens, ik wist niet dat ze zo groot waren in de VS. Hoedanook: enjoy...


http://www.sendspace.com/file/2d1cya