TVDW 14/11/2021 - Black Pumas - Know you better (2019)

 

Eerst twee jaar geen concerten en dan plots drie (!) op één week tijd. Woensdag begon het feest met een blij weerzien met 10cc. Hoedje af voor Graham Gouldman, dik in de zeventig, die er nog steeds staat. Net als die melodieuze popsongs natuurlijk, met clevere, rare teksten en theatrale songstructuren die enkel uit Engeland konden komen. 

Vrijdag tapten we uit een ander vaatje, met de superieure jazz van Brad Mehldau. Gebracht in de essentiële, uitgepuurde trio-bezetting, waarbij de wonderlijk spelende Mehldau geflankeerd werd door een al even fabuleuze ritmesectie. Vooral drummer Larry Grenadier was met subtiele, inventieve, gevarieerde spel een lust om te zien en te horen. 

Zondag werd het concerttrio afgesloten met Black Pumas, de groep nu al goed twee jaar surft op de hype van hun naamloze debuutplaat. Black Pumas brengt licht psychedelische soul, hun losse vibe doet me soms wat denken aan Sly & The Family Stone, al zijn ze minder grillig en serveren ze hun soul nogal lichtgekruid. De tvdw komt (vanzelfsprekend) uit dat debuut en doet wat denken aan The Heavy of, qua ritme,  aan Dear God van Monsters of Folk - twee groepen die eerder al tvdw's scoorden op deze blog.

TVDW 17/06/2007 - Joni Mitchell - Not to blame (1994)

Verdient elke artiest de tribute-cd die hem of haar toekomt? Het een paar weken geleden verschenen eerbetoon aan Joni Mitchell is alleszins grillig genoeg, met bijdragen van uiteenlopende artiesten als Prince, Annie Lennox, Brad Mehldau en Sufjan Stevens. Niet echt een hoogvlieger - dat zijn tribute cd's zelden - maar wel boeiend genoeg om de interesse in de oorspronkelijke artieste nog eens aan te wakkeren. Joni Mitchell is natuurlijk onvergelijkbaar, met haar kenmerkende stembuigingen, haar poëtische teksten, haar eigenzinnige kruising tussen jazz en folk. Om uit Zevon's Poor Pitiful Me te plukken: she's a credit to her gender. Onder impuls van de tribute-cd heb ik vorige week met veel plezier Turbulent Indigo terug uit de cd-kast getrokken. Wat een fijne herontdekking. Opnieuw genieten van The Magdalene Laundries (op de tribute op een knappe manier gecoverd door Emmylou Harris) en van opvallende remake van James Browns "How Do You Stop", met Seal in het achtergrondkoortje. Het nummer dat nog het meest beklijfde, was Not to blame - die o zo typische sfeerschepping, die ijle, spaarzame saxinterventies van Wayne Shorter, en dan die tekst.... Hardnekkige geruchten willen dat de song gaat over Mitchell's ex Jackson Browne - maar dat hoef je niet te weten om ervan te kunnen genieten. Amaai, je kan maar beter geen ex zijn van madam Mitchell. Als je zo afgerekend wordt in een tekstvel, ouch, dat moet hard aankomen. IJzingwekkend mooi.

http://www.sendspace.com/file/ockdtx