Tuesday, April 25, 2006

TVDW 23/04/2006 - The Source feat. Candi Staton - You got the love (1991)


Even een huiselijk tafereel van vanmorgen. De drie kinderen zijn klaar voor de rit naar school en schuifelen op de achterbank de wagen, ik loop nog even naar boven. Terwijl doet Elien wat ze in dit soort situaties altijd graag doet: de radio snel aanzetten en zoeken naar een "cool" nummer, wat ze dan lekker luid door de boxen kan laten schallen. De radio floept aan, drie seconden lang komt er een flart dEUS uit de boxen, maar Elien besluit meteen verder te zappen. Tot ze op Back in Black van AC/DC stoot, dat laat ze meteen staan. Om maar te zeggen: we zitten nog altijd op koers met de opvoeding.
De TVDW van deze week is weer een merkwaardig geval van synchroniciteit. "You got the love" is altijd al een persoonlijke favoriet geweest, logisch dat ik de track een prominente plaats gaf in een reeks "Groove"-compilatiecd's die inmiddels tot bij my man Dela zijn geraakt. Diezelfde Dela deed me op zijn beurt een plezier door een reeks "MikMak"-cd's samen te stellen, en op de meest recente duikt een remix op van datzelfde "You Got the love". Fijne boel, en de avond van de eerste beluistering van de tot "MadMak" gedoopte compilatie, hoor ik dezelfde nieuwe versie opduiken op StuBru. En wat internet searching bevestigt: de song is opnieuw - voor de derde keer al - heruitgebracht. "You Got the Love" kent trouwens, net als Candi Staton zelf, een rijke voorgeschiedenis. Zullen we beginnen met de song? Uitgebracht in '86 door Staton, in '91 plakte Brits DJ/producer John Truelove de a-capella versie van dat nummer onder een early house classic (voor de househeads: "Your love" van Frankie Knuckles, vocals by Jamie Principle). Truelove bracht de mash-up uit onder de naam The Source. In '96 kreeg de plaat een eerste re-release (met een New Voyager remix die ook een hit werd). De maxi-cd ervan, waarop gelukkig ook de originele hitversie van 1991 stond, belandde even later in een uitverkoopbak, waar ik 'm onmiddellijk scheefsloeg... voor 35 Belgische franken. En de zangeres zelf? Canzetta Maria Staton werd geboren in Alabama in 1940 en kreeg voor haar - onlangs op cd gebundelde - plaatjes op het soullabel FAME de bijnaam Sweetheart of Southern Soul. In de seventies scoorde ze een fikse discohit met "Young Hearts Run Free", in de jaren tachtig bekeerde ze zich samen met haar man John Sissewell (drummer op o.a. platen van Donny Hathaway, maar ook op "The Boss" van Diana Ross!) tot het christendom en begon ze gospelplaten uit te brengen. Zoals ook haar dit jaar verschenen (en bejubelde) "His Hands". Afsluiten met wat trivia? "You Got the love" leverde de soundtrack voor de aller, aller, allerlaatste scène die zes seizoenen Sex & the City afsloot. Sarah Jessica Parker loopt door de straten van New York, en op de achtergrond horen we.... onze TVDW.

Labels: , , , , , ,

Thursday, April 20, 2006

TVDW 16/04/2006 - The Cardigans - Don't blame your daughter (diamonds) (2005)


Wat later dan de traditionele zondag gepost, omdat ik het interview met de band + aansluitend concert van de daaropvolgende dinsdag (18/4) nog wou meepikken. The Cardigans zijn hands down m'n favoriete Zweedse popgroep sinds, euh... Abba en The Leather Nun (ces deux, bien étonnés de se trouver ensemble). "Life", die erg verfrissende flirt met sixties pop en kitsch uit 1995 (alweer) krijgt hier nog af en toe een draaibeurt. Op de vier daaropvolgende albums - waarvan ik er drie heb - bevestigde songschrijver Peter Svensson fijne nummers te kunnen schrijven. Standaard popsongs die echter niet zelden gekenmerkt worden door net dat tikkeltje extra in arrangement of productie. Of in teksten, want sinds deze in toenemende mate door zangeres Nina Persson geschreven worden, zijn ze veel interessanter. Markant: de groep die inmiddels wereldwijd al ruim tien miljoen platen wist te verkopen en in de VS met "My Favorite Game" zelfs tot in de hoogste regionen van de hitlijsten wist te komen... die zit nu nog zonder platencontract om recente cd "Super Extra Gravity" in datzelfde Amerika uit te kunnen brengen. En nog een weetje dat de malaise in de platenverkoop treffend illustreert: de promodame van Universal wist me te zeggen dat van het laatste album van Kanye West, toch momenteel dé hiphopster van het moment, in België amper... 1300 exemplaren waren verkocht. Soit, over naar het concert in de AB dinsdag: het was misschien nog goed te noemen maar alleszins niet memorabel. De erg plezierige babbel voordien met bassist Magnus was dat des te meer. The Cardigans hebben zeker aan podiumvastheid gewonnen in vergelijking met het concert dat we tien jaar geleden (!), in januari 1996, van hen zagen in de Botanique; jammer dat along the way het spontane ook plaats moest maken voor een run of the mill liveshow. Over de TVDW, uit het eind vorig jaar verschenen "Super Extra Gravity": ondanks de redelijk ridicule titel is dit een prachtig nummer, één van de drie hoogtepunten van de cd (samen met eerste single "I need some time...." en het onderkoelde striptease-nummer "In the round"). Voor ons mag 'ie als tweede single, hoor Nina.

Labels: , , ,

Monday, April 10, 2006

TVDW 09/04/2006 - Krista Detor - Mudshow (2006)


Het gebeurt wel vaker dat promo-mensen bij het verzenden van een aangevraagde cd nog snel een tweede, meestal minder bekende artiest in de enveloppe stoppen. Zo ook toen ik in Nederland de nieuwe Kim Carnes aanvroeg en in het mailtje las "ik zal er ook de nieuwe Krista Detor bijvoegen". Zelden iets om enthousiast over te zijn, dergelijke ongevraagde extraatjes - maar dat was ditmaal wel even anders. Wat heerlijk als je met weinig of geen verwachtingen een cd in de lader schuift en track na track wordt binnengezogen in een heerlijke cd, challenging preconceived ideas (met dank aan Howard Jones en zijn "New Song" ;-)). Zo werkte het alleszins met "Mudshow", blijkbaar al het tweede album van deze Krista Detor, een jongedame uit Bloomington, Indiana. Detor heeft een diepe stem en begeleidt zichzelf met vaak repetitieve pianopatronen; een combinatie die zorgt voor een warme, bezwerende sfeer. De groep rond haar speelt vooral met accordeon, banjo, cello en mandoline, op de drums wordt meer geborsteld dan gemept - wat een rootsy, folk geluid oplevert. Het resultaat van dit alles is een erg onopdringerige singer-songwriter plaat die boeit van begin tot einde, en die zowel fans van Neeka als van Tori Amos of Joni Mitchell zou kunnen aanspreken.
PS: Ik hoop binnenkort mijn radioblog nog eens aan de praat te krijgen en met nieuwe tracks aan te vullen; dan kunnen jullie meteen een eerste streepje Detor horen.

Labels: , , ,

Tuesday, April 04, 2006

TVDW 02/04/2006 - Josh Rouse - It looks like love (2006)


Qua muziek een bijzonder mellow en vrouwvriendelijk weekend achter de rug, waarbij zowel Joan Armatrading opnieuw een draaibeurt kreeg (wat blijft "The Weakness in me" toch een fabuleuze ballad!), de Best Of van Bonnie Raitt nog eens doorgenomen werd ("Nick of Time" - nog zo'n fenomenaal nummer), een ouwertje van Carmel (jawel!) van onder het stof werd gehaald en zelfs Kim Carnes de cd-speler haalde (met haar nieuwste cd dan nog - inclusief een gastrol voor Chuck Prophet!). Maar het is uiteindelijk een man die met de TVDW gaat lopen, en nog wel één van de ongekroonde koningen van mellow music anno 2006. Josh Rouse zal wel eeuwig net onder de radar blijven vliegen, meer dan een occassioneel half radiohitje op Radio 1 zit er niet in, maar wat is die kerel intussen toch een mooi oeuvre bij mekaar aan het schrijven! Nieuwe cd "Subtitulo" is, met zijn amper 30' speelduur, misschien net iets te vroeg ter wereld gebracht - maar het is toch een heerlijk plaatje geworden. Rouse nam op vorige cd afscheid van Nashville (zie TVDW "Sad Eyes" op 27/3/2005) en woont nu in Spanje. Rouse is een oude ziel in een jong lichaam, iemand die het dolce far niente in een ingeslapen dorpje bezingt en met melancholie terugkijkt op de zomers van zijn jeugd. Samen met de op seventies leest geschoeide productie geeft dat een fijn resultaat: all smooth & soothing sounds, lekker laidback en lui. We moeten ons inhouden, of we beginnen aan een mixtape waarin Rouse gepaard wordt aan gelijkgestemde zielen en gelijkaardige songs. Even kijken, wat zou er zo al op die tape kunnen? "Cajun Moon" van JJ Cale bijvoorbeeld, gevolgd door "Hearts & Bones" van Paul Simon, dan het meer lichtvoetige werk van Bruce Cockburn (think "Wondering where the lions are"), iets uit het solowerk van G.W. McLennan, iets van World Party (bij voorkeur "Ain't gonna come till I'm ready") en om af te sluiten een ouwertje van Lloyd Cole, "Speedboat" bijvoorbeeld. Mellow maestro's of the world - unite and take over.

Labels: , , , , , , , , , ,