TVDW 26/08/2007 - Arcade Fire - Keep the car running (2007)

Zo'n weekje Spanje is best ontspannend, ook al is het muziekaanbod eerder beperkt. Hoeft ook niet, natuurlijk. De volgepropte iPod blijft de hele week zo goed als onaangeroerd, ten voordele van het strand, wandelingen op de dijk, dolce far niente. Enige uitzondering was die ene ochtend dat ik om 7u15 al uit de veren was, vastbesloten om "eens te gaan lopen". Tja, een mens doet de gekste dingen op zo'n vakantie. Maar het werden toch een aardige 40 minuten, dus zo ontevreden was ik nog niet met mijn prestatie. Het was ook het enige moment dat de iPod wél van pas kwam. En de track die veruit het meeste aandacht trok terwijl ik de dijk afliep richting de haven van Rosas, was er eentje van Arcade Fire. Een groep die al twee jaar terug een echte hype was, maar die toen volledig aan me voorbijging (- dat heb ik al eens met hypes). Ook tweede cd, Neon Bible, bleef diverse weken liggen wachten op een eerste luisterbeurt. Tot ik 'm uiteindelijk maar richting playlist van de iPod zwierde en naar Spanje meenam. En tijdens het joggen pikte de shuffler deze track eruit - een wat donkere track met een ingehouden spanning en een repetitieve baslijn en drumpartij. Erg sterk; ik keek tijdens het lopen meteen even naar het schermpje om te kijken wie de uitvoerder was. De andere artiesten die in die 40' in de shuffle verschenen - Level 42, Gabor Szabo, Thomas Dolby, Grand Funk Railroad, Stephen Stills, KC & the Sunshine Band en ik vergeet er nog een paar - moesten de duimen leggen.
Dat ik de twee daaropvolgende dagen met ontstoken spieren van de bovenbenen de trappen op en af sukkelde, zal ik hier maar niet schrijven.

TVDW 19/08/2007 - Julian Cope - Head Hang Low (1984)

Op weg naar een weekje Costa Brava. Wagen volgeladen, drie kinderen in the back seat, en zowat de hele nacht rijden. In the wee small hours leverde de iPod een tijd lang de soundtrack. Drie cd's werden lukraak uitgekozen. Een verzamelaar van Badfinger (blijft een onderschat groepje, in de schaduw van de Beatles, maar met prachtige powerpopsongs), het nog steeds prachtige No Guru No Method no Teacher van Van Morrison, en dan de debuutplaat van Julian Cope.
Cope, dat was die wat rare man, de Todd Rundgren van de new wave generatie, die ik tot op heden enkel kende van die tiental heerlijke singles. Eerst bij de Teardrop Explodes, daarna solo: When I Dream, Reward, World Shut Your Mouth, East Easy Rider, Charlotte Anne, Trampoline, Beautiful Love en de cover van 5 O' Clock World - aah, fijne radiomomenten leverden ze op. Oh ja, Cope opende ook mijn tweede versie van T/W, in 1987. Traden die dag ook nog op: The Triffids - The Housemartins -Iggy Pop - Echo and the Bunnymen - The Pretenders - Eurythmics - Peter Gabriel. Allemaal en enkel op één en hetzelfde podium, ja zo ging dat toen nog bij grote festivals. En iedereen tevreden naar huis.
Maar in de wagen, zovele jaren later, werd het met rode oortjes luisteren naar die ontdekking van 's mans debuutplaat uit 1984. Een grillige, grappige plaat, waarbij het sfeervolle Head Hang Low nog het meeste indruk maakte. Tijdens die donkere tocht ten zuiden van Clermont-Ferrand, met rechts van me een slapende vrouw, en drie slapende kinderen achter me.

TVDW 12/08/2007 - Gino Soccio - Closer (1981)

De inzendingen van de laatste maanden doen misschien anders vermoeden, maar ergens in mj zit ook een discoliefhebber verscholen - een fors gespierd manspersoon met stevige snor en glitterhemdje. Vandaar deze tvdw. Can Quebec be funky? Tuurlijk wel, dat bewees deze Gino Soccio. Een vaste gast destijds bij het fantastische radioprogramma Funky Town. Vooral het heerlijke Try It Out, met die ultracoole bass in de intro, werd er vaak gedraaid. Ik kocht 'Face To Face', de vierde en uiteindelijk laatste plaat die Soccio zou maken, en nam prompt ook twee exemplaren voor twee vrienden van me mee. Het blijft een lekkere plaat; met die aanstekelijke kruising tussen drummachines en echte drums, tussen echte sax, echte baslijnen en lagen synths. En single Remember is nog steeds een ideale kruising tussen Moroder en de synth-new wave van Visage. Later haalde ik me nog de vinylversies van Outline en S-Beat in huis, en vorige week zwierde mijn Poolse blogkameraad Saltyka (check het onovertroffen http://saltyka.blogspot.com/) de verzamelde output van Soccio in cyberspace. Bij de herontdekking van het werk van de Canadese duizendpoot was de titeltrack van 'Closer' nog de grootste verrassing: een zweverige chillout track - all breezy synths & jazzy guitar licks - die perfect te mixen zou zijn met iets loungy hips van pakweg Thievery Corporation.



http://www.sendspace.com/file/pdpl5p

TVDW 05/08/2007 - Jeb Loy Nichols - Days are mighty (2007)

Ik durf mezelf wel muziekliefhebber noemen, en toch heb ik de merkwaardige gewoonte om als er een cd binnenvalt van een artiest die me echt ligt, een album waar ik naar uitkijk, dat even te laten liggen. Bang voor dat eerste moment van ontdekking? Uitstel van het genot? Ik weet het niet, maar ik stel toch regelmatig vast dat, in plaats van die cd meteen met trillende handen in de lader te schuiven, op die ogenblikken de aarzeling toeslaat. En de cd dan nog vaak een paar dagen blijft liggen. Raar. Hebt u dat ook? Euh, neen?
Soit, het ging ook zo met de nieuwe van Jeb Loy Nichols, die toch al een weekje stof lag te vergaren thuis en pas zondag - net voor we naar een fijne party bij Orf gingen - een eerste beurt kreeg. Sympathieke knul, die Jeb Loy (zo mocht ik ooit zelf ondervinden bij een interview in of all places Molenbeek) die een al even sympathieke variant van warme, pastorale bluesy folkrock maakt. Zijn nieuwe baadt in dezelfde bruinekroegensfeer, een prima alternatief voor wie bijvoorbeeld ook wat James Taylor in de platenkast heeft. En hij klokt af op nauwelijks 35 minuten. En, net als op zijn vorige platen, komt hij enkele seconden nadat de tonen van het laatste nummer zijn uitgestorven, nog even langs om iedere muzikant te bedanken die meespeelde op zijn plaat. We zeiden het al: sympathieke knul.

http://www.sendspace.com/file/ps0i25

TVDW 29/07/2007 - Tim Finn - Horizon (2006)

De afgelopen weken haalden twee cd's mijn buis van Eustachius: de nieuwe Crowded
House en de laatste van Tim Finn, die vorig jaar verscheen. Beide bieden lekker luistervoer. In het geval van Crowded House: gelukkig is de cd véél beter dan die erg lauwe single "Don't stop now" liet vermoeden. CH's beste plaat blijft wat mij betreft hun tweede, Temple of the low men, al was opvolger Woodface - de enige met Tim Finn als extra kracht in de rangen - de cash cow voor de groep. De nieuwe plaat bevat genoeg mooie momenten om niet van een teleurstelling te spreken, al heb ik het gevoel dat bij sommige ballads Neil Finn iets te snel voor de gemakkelijke oplossing koos. Hij weet intussen natuurlijk wel hoe hij een catchy deuntje moet schrijven.
CH ving al een tvdw bij het nieuws van de zelfmoord van oorspronkelijke drummer Paul Hester, plus ik heb sowieso altijd al een boon gehad voor Tim Finn. Vandaar dat hij uiteindelijk met de tvdw gaat lopen. Finn's debuut Escapade blijft een wonderlijk mooie popplaat (met de a-typische song Fraction Too much Friction die er wat in de weg loopt) en ook het titelloze album uit 1989 was prachtig. Op zijn nieuwste trekt de song Horizon het meeste aandacht, met zijn rechttoe-rechtaan ritme en catchy refrein. In de tekst zit een boodschap van hoop verscholen, die weet zelfs van pas kan komen bij Orf Man, die deze week zijn verjaardag viert. Cheers, Orf!


http://www.sendspace.com/file/f4p6jj