TVDW 28/08/2005 - Mark Owen - Believe in the boogie (2005)

Mr. & Mrs. Smith. Film niet gezien, maar vorige week werkte ik me wel doorheen de soundtrack. Een wel erg heterogeen zootje songs, met enkele absolute klassiekers (Tainted Love van Soft Cell, Love Stinks van The J. Geils Band) zij aan zij met eigentijdse, vreselijke covers van o.a. "Used to love her" (Guns 'N Roses in een ska-versie gestopt), You Are My Sunshine (in een punkrock-versie) en "You give love a bad name" (in nu-metal). Neem daarbij nog wat ultra mellow stuff van Air Supply en Captain & Tennille, en je vraagt je luidop af wie zo'n soundtracks in Gods naam koopt (laat staan: apprecieert). En toch stond er helemaal achteraan de cd, als laatste nummer, een song waarbij we onze oren spitsten: Believe in the boogie. Een pure onversneden popparel, fast paced en met catchy hooks en een heerlijk refrein, voortgestuwd door een snelle akoestische gitaarriedel die wat doet denken aan het begin van The Headmaster's Ritual van The Smiths (al heeft de zonnige feel-good song van Owen daar voor de rest helemaal geen uitstaans mee). Tot mijn verbazing hoorde ik een dag later, in de supermarkt of all places, dezelfde song uit de PA (zonder enige twijfel de ENIGE keer in mijn hele leven dat de muziek van de Delhaize er in geslaagd is om op een aangename manier mijn aandacht te trekken). Dus blijkbaar moet de song als single zijn uitgebracht (?). Ik wacht vooralsnog tot StuBru, Radio 1 en/of Donna hem oppikken (het is een passe-partout van een song, die overal terecht kan). Intussen ben ik vanmorgen gaan googlen om meer te weten over die Mark Owen: blijkt het te gaan om de babyface van weleer uit Take That! De song komt blijkbaar uit zijn inmiddels al derde soloplaat, van eerder dit jaar. Daarmee wordt meteen één van mijn stokpaardjes nog eens bevestigd: you can't judge a book by looking at the cover, een "blinde" luisterbeurt, niet gehinderd door enige voorkennis of vooringenomenheid, is nog steeds verre weg de beste manier om muziek te beoordelen.

TVDW 21/08/2005 - Diana Ross - I'm coming out (original Chic-mix) (1980/2003)

Diana Ross leverde met haar plaat "Diana" een van de klassiekers af uit het disco-tijdperk. Een 'korte plaat' van amper acht nummers, maar wel eentje waarvan de helft uitgroeide tot wereldhits: "I'm coming out", "Upside Down", "My Old Piano" en "Tenderness". Dat "I'm coming out" jaren later zou omarmd worden door de gay community, kon ik in met eigen ogen vaststellen, een tweetal jaren terug, tijdens een concert van La Ross in de Elisabethzaal in Antwerpen. Zelden zo'n hoge concentratie nichten gezien. Intussen leed het nummer ook in de hiphop community een tweede leven, dankzij gladjanus annex tycoon Puff Daddy, en diens slimme sample in 'Mo' Money Mo' Problems" van Notorious B.I.G.
Voor La Ross betekende het full-album "Diana" een opmerkelijke koerswijziging. Dat het album een groot deel van zijn succes te danken had aan Chic, is genoegzaam bekend. Alle hitsingles dragen de gekende signatuur van Nile Rodgers en Bernard Edwards, en ook de rest van de Chic-equipe levert opmerkelijke bijdragen. Luister maar naar de geweldige openingsroffels van vaste Chic-drummmer Tony Thompson bij de intro van "I'm Coming Out" (later, op Chic's "You Are Beautiful" en op "Get It on" van The Power Station, herhaalde Thompson dat indrukwekkende geroffel nog eens).
Maar, en nu komt de ware reden van de TVDW-selectie, niets is wat het lijkt. Edwards en Rodgers mochten dan al de credits krijgen als songschrijvers en producers, Diana Ross zelf had tijdens de opnames hoogoplopende ruzies met de twee en besloot samen met haar vaste sound engineer, en met goedkeuring van Motown-platenbaas Berry Gordy, om de plaat ter elfder ure een nieuwe, afwijkende eindmix mee te geven. Het was die eindmix die uiteindelijk geperst werd en alle hitsingles opleverde. Pas in 2003 werd ook de originele Chic-mix van de plaat uitgebracht. Het ontdekken van de - subtiele en minder subtiele - verschillen tussen laten we zeggen de Motown-productie die zich intussen in ons collectief geheugen heeft genesteld, en de oorspronkelijke maar nooit eerder uitgebrachte Chic-productie is fijn voer voor muziekliefhebbers. Op "I'm Coming Out" dribbelt bijvoorbeeld een basloopje van Bernard Edwards in de intro en worden de schuivertjes met de blazerspartijen veel sneller naar boven geduwd. Ook de trombone-solo in het midden van de song (geleverd door Meco Monardo, de man die in de jaren zeventig redelijk onfrisse disco-versies maakte van onder andere het Star Wars Theme!) is uitgebreider. De 'alternate take' is niet meteen beter of slechter, maar wel anders - en goed voor een TVDW.

TVDW 14/08/2005 - Steve Wynn & the Miracle 3 - Bruises (2005)

Afgelopen week in Denemarken (shout out to Jens og Annick og Matthias og Jonas - Kolding RULES!) leverde slechts één cd de soundtrack bij de - perfecte - vakantie: de nieuwe van Steve Wynn, pas in de winkels vanaf midden september. Wynn is sowieso al jarenlang een household name bij ondergetekende, de getalenteerde songschrijver levert gitaarrock zoals ik 'm graag heb: spannend, met een eigen sound en verre van eenzijdig. Van geen enkele artiest heb ik bovendien meer live-concerten gezien dan van Wynn. De teller staat intussen al dicht tegen de twintig, en we're still counting. Achttien december 2005 staat alvast genoteerd in de agenda, want dan doet hij met zijn Miracle 3 de Ancienne Belgique nog eens aan. Nieuwe plaat "... Tick ...Tick ...Tick" is vintage Wynn en ligt qua structuur wat in de lijn van voorganger Static Transmission: geen al te lange cd (elf nummers), redelijk grillig qua opbouw en inhoud: gitaarnoise met tonnen distortion en feedback staat zij aan zijn met bezwerende tragere nummers en pure powerpop. Er zijn (nauwelijks verholen) referenties naar The Stooges, Bo Diddley en Crazy Horse, en een samenwerking met crime novellist George Pelecanos. Sommige nummers geven hun charme slechts met mondjesmaat vrij, maar TVDW Bruises is daar allerminst bij. Het is één van die instant genietbare, sprankelende gitaarpopnummers, zelfs een beetje in lijn met Wynn's enige echte radiohit "Carolyn" van lang geleden. Tot in de AB?

TVDW 07/08/2005 - Earth Wind & Fire - Yearnin' Learnin' (live) (1975)

Tijd voor een shout out naar één van mijn favoriete muzikale acts in het "zwarte domein". Earth Wind & Fire leerde ik in de eerste helft van de jaren tachtig kennen ten tijde van Raise!, het album met "Let's Groove", en opvolger Powerlight. Hun creatieve piek lag echter in de jaren zeventig, waar ze er in slaagden om alle elementen uit de zwarte muziek te combineren tot een bruisende cocktail: soul, disco, doo-wop, blaxploitation funk, gospel en jazz-rock, alle elementen vind je terug bij EWF. Steunpilaren van de groep waren Philip Bailey, de man met de kristalheldere falset, Vernon White en diens inventieve funky bass-spel, en de hyperkinetische blazerssectie, vaak geïmiteerd maar nooit geëvenaard. En dan was er nog opperhoofd Maurice White, die begon als sessiemuzikant bij het Chess-label (zijn drumpartijen hoor je onder meer op de soulhit "Rescue Me" van Fontella Bass in 1965). Maurice White stuurde zijn groep tussen 1971 en 1996, waarna hij een stap terugzette en de groep live niet langer vergezelde. Een gedwongen beslissing; het bleek immers dat White leed aan een zenuwziekte, verwant maar niet gelijk aan Parkinson. De TVDW komt uit een geremasterde versie van EWF's memorabele live-album Gratitude, een uit de luidsprekers spattend funkfestijn dat de neerslag vormde van de Amerikaanse 1974-1975 tour.

TVDW 31/07/2005 - Talking Heads - I'm not in love (1978)

Amper één week verder, en alweer zo'n heerlijke self-made compilatie-cd in de oorschelp laten glijden - ditmaal afkomstig van my man Dela. Boeiende rollercoaster-cd met o.a. werk van DJ Shadow, Gorillaz, Suba en Alicia Keys, maar openen doet de cd met deze spitse TVDW. Talking Heads ken ik eigenlijk vooral van hun latere werk, waarin ze eigenzinnige blanke funkpoprock brachten ('Wild Wild Life', 'Girlfriend is Better'...), afgerond met een flinke flirt met wereldmuziek ('Blind', 'Nothing but flowers'). Maar die beginplaten, zeg maar hun CBGB-postpunk-periode, ken ik onvoldoende. Goeie move dus van Dela - TH fan van het eerste uur - om een track te selecteren uit More Songs About Buildings And Food, het tweede album van de groep en hetgene waaruit de Al Green-cover "Take me to the river" gelicht werd als single. "I'm not in love" is nerveus, hoekig en messcherp. De teenage angst van jonge hond Byrne, gesublimeerd in een portie withete frantic funk. Wie dit hoort, kan niet anders dan denken aan Franz Ferdinand, Kaiser Chiefs en de andere Bloc Party's, die momenteel grote sier maken en die een groot deel van hun sound te danken hebben aan de Talking Heads van eind jaren zeventig.

TVDW 24/07/2005 - Max Sedgley - Happy (2005)

Het leuke aan heel dat cd-kopiëren is niet louter het illegale one-to-one kopiëren van een album, maar net zozeer het feit dat je op maat gemaakte cd-compilaties kan maken. Pakweg 17 of 18 verschillende cd's van verschillende artiesten onder handen nemen, er telkens één track uit selecteren en nadien zorgen voor een fijne flow tussen de songs: het is één van mijn favoriete tijdverdrijven - voor eigen gebruik of om op die manier een cadeautje samen te stellen. Nog fijner wordt het als je dergelijke cadeautjes zelf krijgt. Zo viel vorige week onaangekondigd een 'Summer Groove'-cd in de bus, gecompileerd door Neef Frank (aka DJ Coop). En wat stond daar als ab-so-luut prijsbeest te blinken, temidden van het erg aardige luistervoer van o.a. Indie Arie en Silicone Soul? Juist ja, de mij volstrekt onbekende Max Sedgley. "Happy" is een dijk van een groove, startend met een aanstekelijke basslijn die wel een antwoord lijkt op de gitaarlick uit "Chic Cheer" van Chic, waarna stomende blazers de melodie overnemen en het geheel plots als het 'theme' van een blaxploitation-film klinkt. Ergens moet er ook een sample tussensteken van een song van Eddie Kendricks (Temptations! maar ook: Hall & Oates live at the Apollo!), zo leert althans wat quick googling. Google levert verder op dat de jongeheer Sedley een Brit is die ooit nog drumde bij Roni Size, dat de man buiten "Happy" nog niet zo bijster veel uitbracht, dat "Happy" oorspronkelijk verscheen op erg sympathieke, kleine Italiaanse label Irma (la douce), maar dit jaar opgepikt is door een major, en dat de song al een Fatboy Slim-remix meekreeg. In ieder geval: weer-ga-loze track, en big ups for Coop om dit onder de aandacht te brengen.