TVDW 01/05/2005 - Jim Croce - I got a name (1973)

Sommige artiesten leer je pas laat, te laat kennen. Jim Croce kende ik tot afgelopen week enkel via zijn twee hits "Bad Bad Leroy Brown" en "I have to say I love you in a song". Vorige week viel er echter een uitstekende Croce-compilatie in de bus, samengesteld door mijn on line vriend van overzee, Scott Itter. Croce valt duidelijk in de categorie van mellow seventies singer-songwriters, zijn stijl is perfect te vergelijken met andere zachtgekookte eieren als Gordon Lightfoot, Harry Nilsson, James Taylor, Neil Diamond en John Denver. De man bracht begin jaren zeventig drie platen uit, alvorens om te komen bij een vliegtuigongeval. Het zijn typisch Amerikaanse luisterliedjes, een mix van koffieshop-folk en akoestische blues. De meeste songs schreef Croce zelf, maar Scott merkt op dat net dit ene nummer niet door hem geschreven werd. "I got a name" kent dezelfde auteurs als het prachtige Killing me softly with his song (Roberta Flack, Fugees): Norman Gimbel en Charles Fox, de twee die later ook de tv-themes voor Laverne & Shirley én voor Happy Days zouden schrijven.

TVDW 24/04/2005 - Free - Allright Now (1970)

Het leek me logisch om nog even terug te blikken op het Queen & Paul Rodgers concert van deze week in het Antwerpse Sportpaleis, en best om dat te doen met één van de drie nummers uit Rodgers' back catalogue, die we afgelopen woensdag te horen kregen. Paul Rodgers is één van die archetypische zangers uit de classic rock, iemand die zonder schaamrood op de kaken langs landgenoten als Ian Gillan, David Coverdale, Roger Daltrey en Robert Plant kan staan. Rodgers richtte eind jaren zestig Free op, een groep die net als Cream en Led Zep bluesy hardrock bracht en uiteindelijk zes albums zou opnemen. In 1970 bracht Free het anthem "Allright Now" uit, een nummertje dat, zo wil de overlevering, in amper 10 minuten geschreven werd, in de kleedkamer na een concert. Rodgers sloeg na de split van Free in 1973 een aanbod van Deep Purple af en richtte Bad Company op, waarmee hij nog enkele absolute klassiekers als "Can't get enough of your love" en "Feel like making love" zou brengen. Ook die nummers zaten woensdag in de setlist, maar klonken vrij vlakjes. Het was toch vooral Allright Now dat een grote indruk naliet. Hulde ook voor Rodgers, die er tijdens de Queen-nummers geen Freddie Mercury Soundmix show van maakte. Ook al heeft de man een geweldige scheur van een stem, zijn bereik is natuurlijk heel wat minder dan dat van Mercury. Daarom zocht hij bij haast elke Queen-song een lichtjes andere frasering, en dat werkte prima. Vandaar: een TVDW ter bekroning.

TVDW 17/04/2005 - Tears For Fears - Size of Sorrow (2005)

Een klassieker zou ik de groep nog niet meteen durven te noemen, maar Tears for Fears is voor een thirtysomething als ik natuurlijk een household name. Muziekliefhebbers die in de eighties opgroeide, gaan er al snel verkeerdelijk van uit dat iedereen dergelijke groepen (nog) kent. Dat een tiener zijn schouders ophaalt bij de naam Tears for Fears, is echter meer waarschijnlijk. De geschiedenis mag echter altijd wel eens opgefrist worden, ook in de muziek. Iets wat deze week nog maar eens bleek toen ik op StuBru een tuttebelletje het prachtige "The city sleeps" hoorde afkondigen als een plaat van MC 900 Featuring Jesus (sic). Een dag later kwebbelde een andere jongedame op een andere radiozender over een song die, in een raar soort van Brits-Engelse uitspraak, Scandal (en niet Skandal) im Sperrbezirk zou heten. En zelfs Annemie Peeters, plaatsvervangster van Friedl Lesage in het nochtans gereputeerde Radio1-programma De Nieuwe Wereld, kondigde één van de eerste wapenfeiten van Roxy Music, afgelopen week af als "Roxy Music is terug bij elkaar en dit is het resultaat: Do the strand." Pijnlijk. Maar dit alles terzijde. Tears For Fears duikt in 2005 opnieuw op, in de oorspronkelijke duo-bezetting (Roland Orzabal en Curt Smith), met een behoorlijke plaat, getiteld Everybody Loves A Happy Ending. Wat vullers ertussen en het te verwachten bombast, maar we tellen toch ook een vijftal ijzersterke nummers. Onze TVDW is een sfeervolle ballad, waarvan Curt Smith in een interview beweerde dat het een gospel-Led-Zep feel zou hebben. Rare bewering, maar wel een leuke song.

TVDW 10/04/2005 - Daniel Powter - Bad Day (2005)

Enige TVDW's terug kloeg een of andere onverlaat erover dat mijn selectie te obscuur was en dat de geselecteerde songs nooit op de radio te horen vielen. Wel, pak aan, schoelie: dit keer gaan we voor de song die vorige week het meeste airplay kreeg in België (enkel StuBru blijkt 'm nog niet helemaal te hebben opgepikt, alle andere radiostations wel). Wie is Daniel Powter? Een Canadees, geboren in de afgelegen Okanogan vallei in British Columbia en naar eigen zeggen opgegroeid met Motown, Duran Duran en Prince op de stereo. Op zijn titelloze debuut-cd telt amper tien songs, maar barst van het potentieel. Eerste single Bad Day, gretig opgepikt door haast alle Belgische radiostations en een hit in wording, is slechts het topje van de ijsberg, want ook de rest van de plaat is prima. Naast Pete Thomas, vaste drummer bij Costello, duikt nog een klinkende naam op in de kleine lettertjes: die van producer Mitchell Froom, een man met een erg herkenbare manier om platen te produceren. Zijn werk voor Crowded House (vorige week nog te gast in deze TVDW's), Costello, Los Lobos en Suzanne Vega (waarmee Froom lange tijd getrouwd was) is steeds gekenmerkt door een warme, aardse productie. Op het debuut van Powter verrast hij echter met een uitgesproken commerciële productie. Hij laat wat extra gloss toe, wat de songs ten goede komt. Omdat Powter keyboard speelt, worden heel wat van zijn songs voortgedreven door de piano. Vandaar dat we bij de tragere songs al eens aan (het beste) van Elton John moesten denken. Ook de instant toegankelijkheid van Robbie Williams is een referentie, al hebben de teksten van Powter meer diepgang dan zijn heerlijk vluchtige popnummers doen vermoeden. Markantste element op de cd blijft echter de stem: zoetgevooisd, lekker in het oor klinkend, maar evenzeer met een gemeen trekje en erg indrukwekkend in de hogere regionen, als falset. Erg fijne cd. En meteen het bewijs dat we met deze TVDW's gerust mainstream durven gaan.

TVDW 03/04/2005 - Crowded House - Love this life (1988)

In het paasweekend kreeg ik een telefoontje van mijn vriend Serge (shout out to my man Serge!), hij had net gehoord dat Paul Hester, drummer van Crowded House, zich van het leven had beroofd. Triest nieuws, vermits dat groepje uit Nieuw-Zeeland ook bij ondergetekende voor heel wat fijne momenten zorgde. Een ervan vond plaats op 18 oktober 1991. Woodface, de grote doorbraak-cd van Crowded House was net uit, en samen met Serge en "der Gwiedo" trokken we naar de Gentse Vooruit, om de groep live aan het werk te zien. Het werd een onvergetelijke, hilarische avond, onder meer door een erg moeizaam hitchhiking adventure dat ons na het concert in de gietende regen met enkele tussenstappen van Gent terug naar Leuven bracht. Maar die avond was net zozeer memorabel door het concert zelf, waarbij de groepsleden (inclusief het net aangesloten vierde lid Tim Finn) mekaar voortdurend zaten te jennen met allerlei grappen en grollen. Uit de setlist onthou ik vooral een sfeervol Hole in the river. Enkele jaren later zou ik Crowded House nog een tweede keer live zien, ditmaal in Vorst Nationaal en met Melissa Etheridge als merkwaardig voorprogramma, maar toen kregen we een tegen wil en dank tot stadion act uitgegroeide groep te zien, log en hinkend op haar laatste benen. Van de vijf albums die Crowded House uitbracht, mag album nummer drie, Woodface uit 1991, dan al het absolute prijsbeest zijn, toch heb ik nog een grotere voorliefde voor album nummer twee, Temple of Low Men uit 1988. De plaat duurt wat minder lang dan Woodface en ze heeft enkele muzikale weerhaakjes die de wollige opvolger zou missen. Geen commercieel succes, dat album, enkel Better Be Home Soon werd een kleine hit. Als TVDW kies ik voor een ander nummer, Love this life. Een keuze die, gezien de recente tragische gebeurtenis, misschien sarcastisch overkomt, maar dat is niet de bedoeling. De melancholische toon van het nummer past bij dit trieste nieuws, net als de tekst:
And maybe the day will come
When you'll never have to feel no pain
After all my complaining
Gonna love this life
Gonna love this life

Paul Hester laat een vriendin en twee dochters na.
PS: Het zegt natuurlijk veel als ik uitgerekend in het weekend dat helemaal in het teken stond van het heengaan van paus Johannes-Paulus II, stilsta bij het heengaan van een geliefd muzikant. Een mens moet prioriteiten stellen in het leven.