TVDW 23/10/2011 - Charlie Sexton Sextet - Plain bad luck and innocent mistakes (1995)

"Zet die man hier in de keuken op een stoel en laat hem zingen, daar luistert toch niemand naar." De kritiek van mijn vader was vernietigend, toen Dylan in mijn puberjaren - die samenvielen met de niet bepaald meest succesvolle jaren uit Dylan's carrière - op tv verscheen. "Hmm, is dat nu die befaamde zanger?" hoorde je Koop Senior, die opgegroeid was met klassieke tenoren en crooners, denken. Zovele jaren trek ik voor de derde maal naar Dylan Live. Bij mijn vader kan er inmiddels een goedkeurend knikje af. De voorbije jaren heeft de man dan ook een inhaalbeweging gemaakt, door pianopartituren van liedjes van Dylan, The Beatles of Billy Joel te leren spelen.

Dylan Live is een evenement dat moeilijk te beschrijven valt. Ja, de man werkt zich wars van de normale podiumgeplogenheden door zijn eigenzinnige setlist. Neen, bindteksten is een woord dat hij niet kent. Ja, zijn frasering wijkt grondig af van wat men op plaat gewoon is te horen. Neen, zijn frequente muzikale interventies achter het orgeltje resulteren niet bepaald in groots keyboardgegoochel. Maar het wérkt wel. Dit keer kwam de legende zelfs behoorlijk olijk en vrolijk voor de dag. Wat zich bij Dylan vertaalt in een net iets frivolere graai naar de microfoonstandaard, of enkele opeenvolgende bewegingen die met wat goeie wil voor danspasje kunnen doorgaan. Hoogtepunt dit keer vond ik een erg mooi Not Dark Yet. Ik gooi het als bonus bij de tvdw, in een versie van Robyn Hitchcock.

Tvdw zelf gaat naar de man die het soms zwalpende schip veilig richting haven stuurde, afgelopen woensdag. Charlie Sexton had er al een carrière als posterboy en Texaans guitar slinger opzitten, toen hij ingelijfd werd bij Dylans begeleidingsband. Het snarenwonder speelde samen met enkele Stones, The Vaughan Brothers en Alejandro Escovedo. Zijn plaat "Under the Wishing Tree" uit 1995 is altijd een persoonlijke favoriet geweest. Stoffige wijdse gitaarscapes zoals ook Chris Whitley en Daniel Lanois ze in die periode brachten, afgewisseld met potige rock ten zuiden van Pearl Jam. De weergaloze tvdw combineert beide.

TVDW 16/10/2011 - Del Amitri - Driving With The Brakes On (1995)

Radiohead bracht The Bends, Oasis bracht Morning Glory, Smashing Pumpkins bracht Mellon Collie. Het was de top 3 van beste platen van 1995, maar voor mij stond "Twisted" bovenaan, de derde plaat van Del Amitri. Een mooie mix van stevige rock, donkere ballads en natuurlijk de trademark gevoelige nummers waarvoor de groep na al die jaren nog het meest herinnerd wordt.

Ik mocht de mannen interviewen in Amsterdam, dat jaar. "Of die tweede track van "Twisted", Start With Me, niet wel erg veel weg had van Iggy Pop's Lust for Life?", vroeg ik hen. Ze bekeken mekaar even en gaven me een mysterieuze, schaapachtige lach. Enkele uren later in de Melkweg lieten ze een loeiharde versie van datzelfde Start With Me naadloos overgaan in Lust For Life. Awesome.

Heel wat vager zijn de herinneringen aan hun vermoedelijk allereerste optreden op Belgische bodem, enkele jaren voordien. Dat was in de Leuvense Manhattan, als voorprogramma voor Lloyd Cole & the Commotions. Nog een triviale associatie met de groep? Ik herinner me hoe een nitwit achter de PA van het festival LeffingeLeuren erin slaagde om, bij wijze van pauzemuziek tussen optredens, Food For Songs (eerste track van "Twisted"), op repeat te zetten. Een achttal keer hetzelfde nummer horen, het is altijd een gruwelijke ervaring, hoe goed de song ook moge zijn.

Er waren andere gegadigden deze week - ik haalde met plezier Barenaked Ladies nog eens boven en ook Paul Simon kreeg een draaibeurt naar aanleiding van 's mans 70ste verjaardag. Maar dat teruggrijpen naar "Twisted" - iets wat ik om de zovele maanden moét doen - bleek de sterkste indruk na te laten. Met die mooie slotsong als evidente tvdw.

TVDW 09/10/2011 - Frank Turner - Peggy Sang the Blues (2011)

Boodschap aan mijn vrienden die deze blog lezen en de concertagenda beter opvolgen dan ik: sléép mij desnoods naar het eerstvolgende Frank Turner-concert in dit land. Wat is die nieuwe plaat "England keep my bones" weer één brok energie, lillend rock 'n roll engagement en ongebreidelde dadendrang. Alsof Woody Guthrie, Bob Dylan, Ernest Hemingway en Dylan Thomas samen een plaat zouden opnemen. De very much working class attitude van Turner doet denken aan The Alarm, Billy Bragg en Big Country, terwijl zijn romantische 'born to run' teksten wel een Union Jack versie van Bruce Springsteen lijken (- die laatste vergelijking herinner ik me trouwens van op de blog van Shamrockske). Grappig is ook dat Turner geen moeite doet om zijn invloeden prijs te geven: zowel Dylan als Guthrie, Hemingway en Springsteen worden genamedropt in de songs op "England Keep My Bones". Eentje voor de eindejaarslijstjes, zo vermoed ik.

TVDW 02/10/2011 - REM - Strange currencies (1994)

You are the greatest thing since bread came sliced. Veel beter vind je ze niet, de songteksten. Mid air tussen New York en Brussel las ik op het inflight entertainment programma dat REM gesplit was (excuseer - de stekker er had uitgetrokken, om de meest gebezigde uitdrukking van het laatste jaar te gebruiken, jongens toch STOP DAAR MEE). Ik beschouw me eerder liefhebber dan fan van de groep. Enerzijds omdat mijn interesse uit hoogtes en laagtes bestond, anderzijds omdat ik REM met moeite die draak van een song Shiny Happy People kan vergeven. Juist: uitgerekend de song die de afgelopen jaren nog zo hemeltergend veel gedraaid wordt.

De omstandigheden in acht genomen, was Leaving New York natuurlijk een gepaste tvdw geweest. Prima song, daar niet van, maar ik pluk toch uit "Monster". De plaat trapt af met een song die bewijst dat je zelfs met de naam Kenneth in de titel een catchy tune kan maken. Verderop komt Thurston Moore van Sonic Youth meespelen (op Crushed with eyeliner, een song over Courtney Love met de leuke oneliner She's three mile of bad road). "Monster" is REM's "Achtung Baby", geen enkel album uit hun cataloog bevat meer reverb, feedback, vervormde vocals en luide gitaren. De tvdw is een van de rustpunten en lijkt wel een uitbreiding van Everybody Hurts, dat uit de aan "Monster" voorafgaande plaat "Automatic for the People" kwam.