TVDW 26/09/2010 - Brandon Flowers - Jilted Lovers and Broken Hearts (2010)

Ik kon best de persoonlijke kaart trekken deze week. Anouk had het bijvoorbeeld tot tvdw kunnen schoppen. Niet dat de schreeuwboei bij mij in de bovenste schuif ligt, maar ze krijgt dezer dagen héél wat airplay in huiselijke kring. Reden is de deelname van Charlotte Suijs in het VTM programma My Name Is.... Charlotte woont zowat om de hoek en is een vriendin van onze oudste dochter. Haar versies van Anouk-nummers waren waanzinnig goed (check youtube), dus kon papa zijn cd's bovenhalen om de originele versies even te laten horen. Omdat dergelijke wedstrijden per definitie oneerlijk zijn, won Charlotte niet - ook al was ze met voorsprong de beste zangeres. Dealniettemin: mocht ze over enkele jaren in het Sportpaleis staan - denk eraan dat je hier voor het eerst over haar las.

Ook AC/DC krijgt heel wat aandacht. Als de dochter thuiskomt met de opmerking dat ze AC/DC in de les "muzikale opvoeding" hebben beluisterd, denk ik a) ons schoolsysteem is nog zo slecht niet - en b) ik moet snel mijn "No Bull" dvd en mijn exemplaar van Back in Black opsnorren. Kinderen die enthousiast luchtgitaar en luchtdrums spelen in de zetel - ik zag het ... en ging met de glimlach verder afwassen. Opvoeden, het is met wat.

Maar de tvdw gaat toch maar naar de cd die al een handvol erg gesmaakte luisterbeurten kreeg: dat debuut van de Killers-frontman. Ik hou er wel van, van de manier waarop Flowers keer op keer heel veel melodie in zijn zanglijn weet te stoppen. Het is iemand die zijn invloeden 'up his sleeve' draagt. Niet voor niets dook Lou Reed als gast op in het Killers-nummer Tranquilize en coverde de groep al zowel Dire Straits' Romeo and Juliet als de country smartlap Ruby Don't Take Your Love to Town (bekend van Kenny Rogers). Bekijk op youtube ook het duet In A Little While met U2: deze man is van vele markten thuis.

Al die invloeden schijnen door op Flowers' solo-debuut, dat klinkt als Bruce Springsteen die zijn E Street Band inruilt voor enkele Pet Shop Boys. Dezelfde bevlogen rock, maar dan geruggesteund door old school synths in plaats van door Max Weinberg. Flowers brengt zijn songs met veel lef en bravoure, jonglerend met heel wat Bijbelse metaforen ("Redemption keeps my covers clean tonight" horen we op Only the young) en niet bevreesd om af en toe op zijn bek te gaan. Vooral de eerste zes nummers zijn erg sterk, met Jilted Lovers... als song met de mooiste titel en de meeste impact. De tvdw (in een productie van zowel Stuart Price als Daniel Lanois) herbergt wel drie verschillende hooks en zet aan het eind, met amper 40 resterende seconden op de teller, nog een eindspurt in. Heerlijk.

TVDW 19/09/2010 - Edwyn Collins - What is my role? (2010)

Als artiesten in het licht van hun aangekondigde dood nog een plaat kunnen opnemen, sluipt er in die plaat onwillekeurig een soort van dwingendheid en hoogdringendheid.
Denk maar aan de platen die Johnny Cash of Warren Zevon opnamen, met het eind van de tunnel in zicht. Edwyn Collins is weliswaar vooralsnog nog niet aan het eind van zijn bobijntje, maar vijf jaar terug kreeg hij wel al een aardige tik van Magere Hein. In februari 2005, op amper 45-jarige leeftijd, kreeg de Schot twee beroertes te verwerken. Het leverde hem een half jaar ziekenhuis op, nadien moest de man terug leren praten, schrijven, lezen en lopen. Van alle songs die de indie-legende en cult-artiest geschreven had (bij het eightiesgroepje Orange Juice of solo) kon hij zich geen woord of akkoord meer herinneren.

Na een lange strijd en een moeizaam herstel trok Collins vorig jaar terug de studio in, voor wat Losing Sleep zou worden. De - net verschenen - plaat bevat songs die hij samen schreef met o.a. zijn maatje (en labelgenoot van weleer) Roddy Frame van Aztec Camera en met leden van Franz Ferdinand, The Magic Numbers, The Cribs en The Drums. Sommige songs doen denken aan Iggy Pop (de Iggy van Some Weird Sin en Candy), andere aan de Northern Soul zoals Joe Jackson die al eens placht te brengen. Wat mij betreft een van dé verrassingen van het jaar.

TVDW 12/09/2010 - Mélêe - Teo Torriatte (2010)

Mocht ik portier zijn van deze blog, zou ik dit keer aan de ingang staan met twee bordjes: "Enkel voor hardnekkige Queen fans" en "Goede Smaak Politie niet toegelaten".

Het was voornamelijk melodieuze poprock die afgelopen week de iPod haalde. Van Rob Thomas bijvoorbeeld, de frontman van Matchbox 20, een post-grunge gitaarrockgroepje dat wel wat radiohits scoorde. Thomas is tevens de auteur van "Smooth", de song die dienst deed als Santana's Grammy-kruiwagen. De man kan dus wel een liedje neerpennen. En hij haalde al een tvdw binnen in 2005, zie: http://koop05.blogspot.com/2005/06/tvdw-1206-rob-thomas-i-am-illusion.html. Maar zijn tweede soloplaat, die eigenlijk al vorig jaar een - hier geruisloos gebleven - release kreeg, valt tegen.

Skip naar Brandon Flowers, frontman van The Killers, die gegangmaakt door het aardige Crossfire nu ook zijn full-cd loslaat. Veel Lou Reed meets Dire Straits pop, en enkele tracks die het mogelijk binnenkort nog tot tvdw schoppen.

De tvdw gaat echter naar slice of powerpop nr 3. Mélêe, een groepje uit de Amerikaanse West-Coast met een vergezochte groepsnaam en al meer voor de hand liggende invloeden: Keane, The Killers en Maroon 5. Ze hadden al bijna een tvdw te pakken met hun vorige plaat, waarop naast fijne radiohit "Built to Last" ook een knappe cover stond van "You make my dreams come true" (Daryl Hall & John Oates). De nieuwe plaat Masquerade brengt meer van hetzelfde: catchy pop die schaamteloos lonkt naar zowel radio als tienermeisjes, en als bonus achteraan een verrassende cover. Dit keer zocht Mélêe het niet bij de blue eyed soul van Hall & Oates, maar bij A Day At The Races, misschien wel de beste plaat die Queen ooit maakte. "Teo Torriatte", een ten dele in het Japans gezongen nummer, is een typische compositie van de overjaarse poedel van de band, Brian May. May schreef de meest melige nummers van Queen en durfde al eens een anderstalige tekstflard in een song te smokkelen (hij schreef ook het al even kleverige "Las palabras de Amor"). De jonge gasten van Mélêe kwijten zich prima van hun job om hun coverversie nauw te laten aansluiten bij het origineel. Hulde!

(als bonus vind je in de comments nog een eerbetoon aan 'die andere man' die dit jaar op Pukkelpop het leven liet)

TVDW 05/09/2010 - Cannibal and the Headhunters - Land of a Thousand Dances (1965)

Soms moet je sterven om enige bekendheid te verwerven. Of om een tvdw in de wacht te slepen. Ironie, vervat in een laatste ademzucht. Ik had tot vorige week nog nooit gehoord van Cannibal and the Headhunters. Tot ik het overlijdensbericht van groepslid Richard 'Scar' Lopez, een goede maand terug van ons heengegaan, en de bijhorende bio las. Cannibal and the Heathunters bleek niet enkel de eerste Amerikaans-Mexicaanse popgroep te zijn, maar ook de allereerste om van het intussen iconische soulnummer 'Land of a Thousand Dances' een hit te maken. Later zouden nog versies van onder meer Wilson Pickett, The Walker Brothers, Tom Jones, Roy Orbison, Ike & Tina Turner en Patti Smith volgen. Midden jaren zestig moet de groep trouwens wel wat aanzien hebben gehad: ze tourden bijvoorbeeld als het voorprogramma van de Beatles door de VS (de tour met o.a. het beroemde Shea Stadium Concert).

In de comments vind je niet enkel een link naar de tvdw, maar eveneens naar het origineel. 'Land of a Thousand Dances' werd immers drie jaar voor de eerste hitversie van Cannibal al opgenomen door de auteur, Chris Kenner, een zwarte zanger uit New Orleans. Het kenmerkende 'na nananana...' was een vondst van Cannibal en hoor je dus niet in het origineel. Als bonus gooi ik er nog een aantal opmerkelijke coverversies tegenaan.