TVDW 02/03/2008 - Mother's Finest - Piece of the rock (1977)

Logisch dat de tvdw uit de vijf-cd 'Classic Rock Box' van Classic 21 zou komen, ik was er de hele week zoet mee. Vorige week gewonnen en erg blij mee, ook al dekte de vlag niet helemaal de lading. New Gold Dream, I'm not in love of Golden Brown - er is wat verbeelding nodig om ze onder 'classic rock' te brengen. Fijner vond ik het om songs te horen die ik nog niet kende: Bouree van Jethro Tull, Green grass and High Tides van The Outlaws of The Pusher van Steppenwolf.
Ik draag het radiostation van onze Franstalige vrienden een warm hart toe. Ik volg hen al van toen ik als tiener naar Radio Cité luisterde, wat dan Radio 21 werd en nog later Classic 21. Nog meer dan StuBru weet deze zender me te verrassen... zij het dan met songs waarvan het gros meer dan twintig jaar oud is. Waar hoor je nog songs van Todd Rundgren, Humble Pie of UFO draaien? Om maar die drie recente voorbeelden te noemen, waarvan ik dacht 'wat draaien ze nu?' Bij StuBru ken ik natuurlijk ook veel songs niet. Maar ik vraag me er alsmaar minder bij af 'wat draaien ze nu?' Ouder worden, ongetwijfeld.
In november 2005 leverde Classic 21 met zijn avontuurlijke invulling van de setlist al een tvdw op, toen 'Friends of Mr. Cairo' plots in de ether opdook. Nu maakten drie songs uit de Rock Box kans op een tvdw. 'Don't stop believing' van Journey vond ik héérlijk om nog eens terug te horen: foute early eighties rock, genre Foreigner en REO Speedwagon - maar wat een grootse song. 'Catch Scratch Fever' van Ted Nugent, een langharig redneck monster die in het begin van mijn humaniora een korte opstoot van populariteit kende. En 'Piece of the rock', dat herinneringen opriep aan een schoolfeestje, toen ik elf was. De dj van dienst speelde die dag o.a. Rock 'n Roll Damnation van AC/DC, Sweet Louie van Iron Horse en Lovemachine van Supermax. Ik herinner me het alsof het de dag van gisteren was. Ook deze van Mother's Finest zat erbij; het zaadje waaruit latere crossover als Living Colour zou groeien. Die donkere synthintro, dan de scat van een flink vrouwmens die wel de zus van Chaka Khan lijkt, een staccato drumroffel en dan zet het hortende funkrock ritme in. Niet stuk te krijgen.

http://www.megaupload.com/?d=JX6GUUY8

en omdat die twee vanaf het balkon van de Muppet Show zaten te klagen, alhier een nieuwe poging om de tvdw van vorige week aan te bieden:

http://www.megaupload.com/?d=C49SFZYH

TVDW 24/02/2008 - Yes - Man in a white car Suite (live) (1980)

Eind jaren zeventig kampeerde Yes met Roy Thomas Baker (producer van de beste platen van Queen) in een Parijse studio, om te werken aan wat de opvolger voor het album Tormato moest worden. Zonder veel resultaat, echter. Er werd vooral veel ruzie gemaakt, waarna Jon Anderson en Rick Wakeman, bandleden van het eerste uur, besloten om op te stappen. De drie resterende leden (Squire, White en Howe) besloten tegen beter in om terug de studio in te duiken en Yes levend te houden - zonder zanger of keyboardspeler. De oplossing bleek in een klein hoekje te schuilen. In een aanpalende studio waren The Buggles (Trevor Horn en Geoff Downes) aan het werken aan de opvolger van hun debuutplaat, degene waarop Video Killed the Radio Star stond. Prompt was Yes in een nieuwe bezetting geboren. Voor The Buggles was het een carrièrewending die kon tellen: het contrast tussen hun 3-minuten-synthpop en de complexe progrock van Yes kon niet groter zijn.
In augustus 1980 resulteerde de bizarre samenwerking in 'Drama' - zonder twijfel de meest gecontesteerde plaat uit de catalogus van Yes. Een plaat zonder boegbeeld Anderson, dat kon niet goed zijn, meenden vele fans. Nochtans heeft Drama door de jaren heen eerherstel gekregen; vele beschouwen het nu als een van de meest markante platen uit het Yes-oeuvre. Zelfs in België duiken onverwachte fans op: Mauro Pawlowksi nam met zijn zijproject Somnabula 'Daughter of Machine Messiah' op, een knipoog naar de openingstrack van 'Drama'.
De samenwerking tusen The Buggles en Yes bleek van eenmalige aard. Na afloop van de Drama Tour maakten Horn (de übernerd, rechts op de foto hierboven) en Downes nog een tweede plaat met The Buggles, waarna Downes ging spelen bij Asia ('Heat of the moment'!!) en Horn een opmerkelijke carrière uitbouwde als producer. De symfonische sturm und drang van Frankie Goes To Hollywood: van zijn hand. De ultieme new romantics eighties pop van ABC: van zijn hand. De allerbeste 12 inch van de jaren tachtig - Slave to the Rhythm van Grace Jones: van zijn hand. De designersoul van Seal: van zijn hand. Street Fighting Years, Simple Minds' meest epische plaat: van zijn hand. En ironisch genoeg was het ook Horn die zijn rivaal van weleer, Jon Anderson, een schitterende vorm van pensioensparen bezorgde: '90125', de best verkochte Yes-plaat, en de bijhorende single Owner of a lonely heart kreeg ook Horns trademark productie mee.
Mijn liefde voor Yes uitleggen is onmogelijk. Ze startte toen ik bij een vriendin uit Kuringen, die we om een of andere reden de bijnaam 'Mahatma' gaven (don't ask), de plaat 'Tormato' hoorde. Daarna kocht ik Drama en Fragile, twee platen waarnaar ik uren luisterde. En waarnaar ik uren keek, dankzij de fantasierijke uitklapbare hoestekeningen van Roger Dean. Ondertussen zag ik de groep ook al twee keer live, waarvan vooral het optreden in juni 2004 in de Elisabethzaal nog lang zal bijblijven.
'Drama', een van mijn tien 'Onbewoond Eiland Platen', telt amper zes nummers: vijf XXL-nummers en een tussendoortje: 'Man in a white car' duurt anderhalve minuut, werd door Geoff Downes integraal op Fairlight synthesizer ingespeeld en zou volgens de man een eerbetoon zijn aan Gary Numan.
Yes duikt nu pas, als 163ste 'post', op als tvdw. De reden is te vinden in de wondere wereld van muziekblogs, waar ik tot mijn groot plezier bootleg-concerten kan terugvinden van artiesten die ik nooit live gezien heb (J Geils Band, Thomas Dolby, U2) of die al lang onder de zoden liggen (Warren Zevon, Robert Palmer).
De tvdw is dan ook niet de studioversie van 'Man in a white car', maar de versie die tijdens de 'Drama' tour werd gespeeld. De opname is van het concert dat in oktober plaatsvond in het LA Memorial Sports Arena (- met dank aan http://yesshows.blogspot.com, waar ik de bootleg begin deze week vond). Ik heb er met rode oortjes naar geluisterd. Naar 'We can fly from here' en 'Go through this', de twee songs die Yes live speelde maar die niet op Drama geraakten. Naar de stem van Horn, die niet zelden vals klonk - het bewijs dat de man in studio zich wel met Anderson kon meten, maar live tekortschoot. Naar een oervervelende, eindeloze bassolo van Chris Squire. En naar de unieke, instrumentale, door Geoff Downes tot 'Suite' uitgebouwde versie van 'Man in a white car'. Na drie minuten in de Suite maakt Downes een heerlijk zijsprongetje. Het zorgde deze week voor puur kippenvel en rechtvaardigde meteen de nominatie als tvdw.

http://www.sendspace.com/file/tujypv

TVDW 17/02/2008 - Rahsaan Patterson - Cloud 9 (2007)

Turbulent weekje, muzikaal gezien dan toch, met onder meer een Valentijnsconcert met Trixie Whitley (goede stem, redelijke songs, teveel vocale overacting) en Sioen (vijf prachtmomenten, helaas ook wat teveel "kijk we kunnen ook stevig rocken" onzin).
En een trip naar Finland, waarbij de iPod vooral heel wat zwarte muziek naar voren schoof. The Reddings bijvoorbeeld (hun instrumental The Awakening diende destijds als een van de begintunes van het eighties radioprogramma Funkytown), of Van Hunt, het grillige talent wiens laatste cd geweigerd werd door Blue Note (maar toch gelekt werd op internet). Ook de door my man Hans DDay met uiterste zorg samengestelde compilatie Soul Sistaz (not available in any shop!) kreeg enkele luisterbeurten. Wat een heerlijke ontdekkingen die Hans uit de stoffige kelders van de sixties en seventies soul weet op te diepen! Maar de tvdw gaat naar een track van Rahsaan Patterson, uit diens laatste cd Wines & Spirits. Patterson blijft wat minder bekend in Europa maar geldt m.i. als een van de grootste talenten uit de hedendaagse funk/soul sector. Zijn Love in Stereo belandde enkele jaren terug ook al in mijn eindejaarslijstje, herinner ik me, en ook de nieuwe cd is een fijn samenraapsel van old school soul en nieuwere, Neptunesachtige grooves. De tvdw komt uit de eerste categorie. Luister naar die rubberen bas en die vintage Stevie Wonder stembuigingen - geweldige song....

http://www.sendspace.com/file/ylidlu

TVDW 10/02/2008 - Defunkt - Make them dance (1980)

Niets op aan te merken, op dat weekje Djerba. Twintig graden, stoeien met vrouw en kinderen, no stress, niets verkeerds. Of toch, dat ene cassetje dat in constante loop stond te blèren aan het zwembad. Bryan Adams, Eros Ramazotti en Enrique Iglesias - tot je zelfs de volgorde van de songs van buiten kende. Gelukkig was er de ipod, die in shufflemode overuren draaide. Kiss en Bob Seger zij aan zij met de triphop van Belleruche, de electro van I Am X en wat acid jazz van het Talkin' Loud label, om er maar enkele te noemen. Tvdw uitpikken is willekeur, al herinner ik me dat vooral Make Them Dance een onwaarschijnlijke sterke indruk maakte - 100% nerveuze, withete funk - de geconcentreerde sound van NYC. Daar aan dat zwembad, met een liqueur de figue in mijn glas.

http://www.sendspace.com/file/txk6yq