TVDW 24/02/2008 - Yes - Man in a white car Suite (live) (1980)

Eind jaren zeventig kampeerde Yes met Roy Thomas Baker (producer van de beste platen van Queen) in een Parijse studio, om te werken aan wat de opvolger voor het album Tormato moest worden. Zonder veel resultaat, echter. Er werd vooral veel ruzie gemaakt, waarna Jon Anderson en Rick Wakeman, bandleden van het eerste uur, besloten om op te stappen. De drie resterende leden (Squire, White en Howe) besloten tegen beter in om terug de studio in te duiken en Yes levend te houden - zonder zanger of keyboardspeler. De oplossing bleek in een klein hoekje te schuilen. In een aanpalende studio waren The Buggles (Trevor Horn en Geoff Downes) aan het werken aan de opvolger van hun debuutplaat, degene waarop Video Killed the Radio Star stond. Prompt was Yes in een nieuwe bezetting geboren. Voor The Buggles was het een carrièrewending die kon tellen: het contrast tussen hun 3-minuten-synthpop en de complexe progrock van Yes kon niet groter zijn.
In augustus 1980 resulteerde de bizarre samenwerking in 'Drama' - zonder twijfel de meest gecontesteerde plaat uit de catalogus van Yes. Een plaat zonder boegbeeld Anderson, dat kon niet goed zijn, meenden vele fans. Nochtans heeft Drama door de jaren heen eerherstel gekregen; vele beschouwen het nu als een van de meest markante platen uit het Yes-oeuvre. Zelfs in België duiken onverwachte fans op: Mauro Pawlowksi nam met zijn zijproject Somnabula 'Daughter of Machine Messiah' op, een knipoog naar de openingstrack van 'Drama'.
De samenwerking tusen The Buggles en Yes bleek van eenmalige aard. Na afloop van de Drama Tour maakten Horn (de übernerd, rechts op de foto hierboven) en Downes nog een tweede plaat met The Buggles, waarna Downes ging spelen bij Asia ('Heat of the moment'!!) en Horn een opmerkelijke carrière uitbouwde als producer. De symfonische sturm und drang van Frankie Goes To Hollywood: van zijn hand. De ultieme new romantics eighties pop van ABC: van zijn hand. De allerbeste 12 inch van de jaren tachtig - Slave to the Rhythm van Grace Jones: van zijn hand. De designersoul van Seal: van zijn hand. Street Fighting Years, Simple Minds' meest epische plaat: van zijn hand. En ironisch genoeg was het ook Horn die zijn rivaal van weleer, Jon Anderson, een schitterende vorm van pensioensparen bezorgde: '90125', de best verkochte Yes-plaat, en de bijhorende single Owner of a lonely heart kreeg ook Horns trademark productie mee.
Mijn liefde voor Yes uitleggen is onmogelijk. Ze startte toen ik bij een vriendin uit Kuringen, die we om een of andere reden de bijnaam 'Mahatma' gaven (don't ask), de plaat 'Tormato' hoorde. Daarna kocht ik Drama en Fragile, twee platen waarnaar ik uren luisterde. En waarnaar ik uren keek, dankzij de fantasierijke uitklapbare hoestekeningen van Roger Dean. Ondertussen zag ik de groep ook al twee keer live, waarvan vooral het optreden in juni 2004 in de Elisabethzaal nog lang zal bijblijven.
'Drama', een van mijn tien 'Onbewoond Eiland Platen', telt amper zes nummers: vijf XXL-nummers en een tussendoortje: 'Man in a white car' duurt anderhalve minuut, werd door Geoff Downes integraal op Fairlight synthesizer ingespeeld en zou volgens de man een eerbetoon zijn aan Gary Numan.
Yes duikt nu pas, als 163ste 'post', op als tvdw. De reden is te vinden in de wondere wereld van muziekblogs, waar ik tot mijn groot plezier bootleg-concerten kan terugvinden van artiesten die ik nooit live gezien heb (J Geils Band, Thomas Dolby, U2) of die al lang onder de zoden liggen (Warren Zevon, Robert Palmer).
De tvdw is dan ook niet de studioversie van 'Man in a white car', maar de versie die tijdens de 'Drama' tour werd gespeeld. De opname is van het concert dat in oktober plaatsvond in het LA Memorial Sports Arena (- met dank aan http://yesshows.blogspot.com, waar ik de bootleg begin deze week vond). Ik heb er met rode oortjes naar geluisterd. Naar 'We can fly from here' en 'Go through this', de twee songs die Yes live speelde maar die niet op Drama geraakten. Naar de stem van Horn, die niet zelden vals klonk - het bewijs dat de man in studio zich wel met Anderson kon meten, maar live tekortschoot. Naar een oervervelende, eindeloze bassolo van Chris Squire. En naar de unieke, instrumentale, door Geoff Downes tot 'Suite' uitgebouwde versie van 'Man in a white car'. Na drie minuten in de Suite maakt Downes een heerlijk zijsprongetje. Het zorgde deze week voor puur kippenvel en rechtvaardigde meteen de nominatie als tvdw.

http://www.sendspace.com/file/tujypv