TVDW 09/10/2016 - Heatwave - The Big Guns (1982)

Wie deze blog al een tijdje volgt, weet dat het verschil tussen archetypische zwarte en blanke muziek (- en hoe dat verschil opheffen) een van mijn stokpaardjes is. Ik hoef maar even terug te scrollen naar de tvdw's van de voorbije weken. The 5th Dimension: zwarte soulband tackelt een blanke Westcoast country song. Rare Earth: bleekscheten maken retefunky zwarte soulmuziek op het Motown-label. Zie ook de talloze tvdw's waarin artiesten als Hall & Oates en Boz Scaggs worden vernoemd. De tvdw van deze week is het misschien wel het allerbeste voorbeeld van hoe de muren tussen blank en zwart gesloopt worden.

Sloper van dienst is dit keer Rod Temperton. Of liever: was Rod Temperton, want de man overleed vorige week, op amper 66-jarige leeftijd. 's Mans verhaal is leuk om te vertellen. Temperton was een schriel Brits kereltje (linksonder op de foto) dat samen met wat Amerikanen in Europa sier maakte als Heatwave en meteen al bij het debuut twee knoerten van wereldwijde hits scoorde met Boogie Nights and Always and Forever. Dat de man zo'n mooie R&B-nummers kon schrijven, kwam ook Quincy Jones ter ore. De daaropvolgende verhuis van Temperton naar L.A. betekende het begin van een erg productieve samenwerking. Samen met 'Q' was Temperton dé man die de carrière van Michael Jackson katapulteerde van tienerster naar 'adult artist'. Temperton schreef bijvoorbeeld Rock With You, toch nog altijd een echte 'standard' vanop die plaat "Off the Wall".

Temperton bleef steeds in de schaduw, hij was de man van de kleine lettertjes in de liner notes van een album. Maar met het album dat na "Off the Wall" zou komen, schreef hij pas echt muziekgeschiedenis. In "Thriller" had Temperton een grote hand: hij schreef niet enkel Baby Be Mine en slotsong The lady in my life, maar ook het titelnummer. Er bestaan leuke anecdotes over. Over hoe hij de song eerst Midnight Man en Starlight noemde, maar na een nachtje slapen plots wakker schoot en het woord Thriller naar Quincy Jones doorbelde. Of over hoe hij met het idee kwam om de afsluitende parlando van de song te laten inspreken door Vincent Price, en hoe hij die tekst zelf ('The Funk of Forty Thousand Years', weet je wel) op weg naar de studio neerkribbelde, op de achterbank van een taxi. Zo worden legendes geboren.

Het bleef niet bij de samenwerkingen met Michael Jackson. Tussen eind jaren zeventig en pakweg 1987 schreef hij tal van pareltjes. Een bloemlezing: Gimme the night voor George Benson, Stomp! voor The Brothers Johnson, Baby Come To Me voor Patti Austin, Yah Mo B There voor James Ingram, Sweet Freedom voor Michael McDonald, Love is in Control voor Donna Summer, Masterjam voor Rufus & Chaka Khan en Razzamatazz voor Quincy Jones. En hij schreef samen met Lionel Richie en Quincy Jones ook het bluesy Miss Celie's Blues, de bekendste song uit de soundtrack voor The Color Purple. Phew... wat een lijst! De tvdw is er eentje van de groep waarmee het voor Temperton begon, Heatwave. Een groepje met veel geweldige songs, luister maar naar Gangsters of the Groove of Mind Blowing Decisions en je hoort dat het heus niet Quincy alleen was die voor zo'n sterke arrangementen zorgde bij de voornoemde artiesten. De tvdw gaat echter naar Big Guns, een song die me terugbrengt naar Funkytown, dat radioprogramma dat in die tijd op Radio 2 liep en waar deze lekkere lap semi-instrumentale funk (luister naar de solo's!) regelmatig voorbijkwam.