TVDW 28/09/2014 - Arsenal - Temul (Lie Low) (feat. Lydmor and Tim Bruzon) (2014)

Ik ben blijkbaar niet de enige in België die een boon heeft voor het Britse Wave Machines. In 2009 vielen ze met hun debuut nog net buiten mijn top 10, vorig jaar prijkte hun tweede album "Home" op een mooie zevende plaats in het eindejaarslijstje.  En nu plukken die van Arsenal de zanger van Wave Machines, Tim Bruzon, om enkele deuntjes te komen inzingen op nieuwe plaat "Furu". Zoals de tvdw, tevens openingstrack, waarop Bruzon steun krijgt van de Deense Lydmor.

Wat een heerlijke plaat is dat toch. Ik geef toe - net als bij zovele andere Belgische acts ben ik eerder laat om toe te happen, maar deze "Furu" heeft echt alles in huis. Wat exotische toetsen in de instrumentatie, een homogene vibe en toch genoeg afwisseling, geen oeverloos lang gerokken playlist en vooral die warme, rollende groove die doorschijnt in elke track.

Oh ja, en nog een persoonlijke noot: ik zit hier op de blog de afgelopen maanden regelmatig door te bomen over tweedehands-vinylaankopen. Een fijn tijdverdrijf om, aan een kostprijs van amper 1 of 2 euro, spullen uit de sixties tot eighties te herontdekken. Dit jaar kwamen er op die manier toch al snel zo'n - ruwe schatting - 150 albums bij in de collectie. En, sinds vorige week, nog twee gloednieuwe  zelfs: deze "Furu" werd me cadeau gedaan door mijn petekind Jolan, samen met "Lazaretto", de nieuwe Jack White. Alsjeblieft, dank u wel!

TVDW 18/06/2006 - Wolfmother - Pyramid (2006)

"1972" - het jaar dat de voorbije weken het meest prominent zijn stempel drukte op mijn muziekkeuze. Allereerst door het bijwijlen schitterende, ontroerende solo-concert van Josh Rouse, waarbij het vele liedjes bracht - onder meer het titelnummer - uit wat misschien wel zijn beste cd, "1972", een album dat klinkt als een eerbetoon aan zowel het songschrijverstalent van Carole King als de zwarte klankkleur van Marvin Gaye's platen uit dat tijdsgewricht. Rouse zelf had echter al twee TVDW's op zijn naam (waaronder het zielsmooie "Sad Eyes", waarmee hij zijn concert in de AB afsloot, mooi uitgelicht met een grote spot in de rug - onvergetelijk), maar er waren de laatste weken nog andere muzikale lijntjes richting 1972 te trekken. Met Cream en The Free bijvoorbeeld - van beide beluisterde ik vorige week met veel plezier een Best Of (- wat is "Strange Brew" toch een gewéldige song). Of met het nadrukkelijk naar de seventies refererende The Raconteurs bijvoorbeeld, het hobbygroepje van Jack White en Brendan Benson - jongens onder elkaar die op de gitaar rammen, en een plaat die ik veel meer zal draaien dan om het even welke White Stripes-cd. Ook het debuut van Wolfmother ademt helemaal de sfeer van 1972 uit. In dat jaar bracht Black Sabbath het album "Volume IV" uit (met "Changes" er op), compileerde Cream zijn oeuvre op de dubbelaar "Heay Cream", The Free kwam met de zwanenzang "Free At Last", terwijl Yes en Deep Purple mijlpalen uitbrachten in de vorm van "Close to the Edge" en "Machine Head". Alleen Led Zeppelin bleef in 1972 wat achterwege om het plaatje te doen kloppen, hun pièce de resistance "IV" werd al in november 1971 vrijgegeven. Echo's van zowat alle voornoemde groepen hoor je terug op het debuut van Wolfmother, een trio uit de regio van Sydney. Het is een plaat die een grote middenvinger opsteekt richting trends - "so much for musical evolution" lijken ze wel te zeggen, terwijl ze zich wentelen in betonnen riffs en progrock-arrangementen. Niet alles is even sterk, maar hun consequente muzikale benadering is lovenswaardig. En tijdens een loeiharde derde beluistering - tijdens het gras afrijden dan nog - bleven toch makkelijk een vijftal hoogtepunten over. Waaronder "Pyramid", een song die voortjakkert op een baslijn die dicht naast "Radar Love" van Golden Earring heeft gelegen.