TVDW 27/09/2015 - Bruce Woolley & the Camera Club - English Garden (1979)

Een raar stukje popgeschiedenis, ergens eind jaren zeventig. Bruce Woolley, een bebrilde Buddy Holly-lookalike (centraal bovenaan de foto) wordt als zanger ontdekt door Muff Winwood (de oudere broer van Steve en in 1978 producer van het debuut van Dire Straits). Samen met Trevor Horn en Geoff Downes schrijft Bruce een nummertje, "Video Killed The Radio Star", en nog wat bijkomende songs. Vervolgens verzamelt Woolley wat muzikanten rond zich (waaronder een piepjonge Thomas - toen nog Tom - Dolby, rechtsonder op de foto) en neemt de plaat "English Garden" op. Een paar maanden later stichten de twee andere auteurs van dat ene nummertje, Horn en Downes, ook een groepje. Dat wordt The Buggles. Op hun debuut hernemen ze dezelfde song, maar dan in een ander arrangement (en met een halve minuut extra speelduur). De rest is geschiedenis. Video Killed the Radio Star is de allereerste videoclip op MTV en wordt dé hit van '80. Correctie, niet enkel van 1980; zelfs de eighties tout court worden perfect getoonzet in dat nummer.

Woolley verkoos na die eerste en enige soloplaat een carrière in de schaduw. Al maakte hij wel nog indruk: hij infiltreerde in de entourage van Grace Jones en viel o.a. te horen op "Slave To The Rhythm" - een song waaraan tien maanden (!) werd gewerkt in de studio, en die Woolley oorspronkelijk (mee) schreef voor Frankie Goes to Hollywood. Woolley bleef ook bevriend met Thomas Dolby en is te horen op diens eerste twee platen.

Het fascinerende is natuurlijk om op die ene plaat "English Garden" te luisteren naar de allereerste versie van Video Killed The Radio Star. Woolley, Dolby en de anderen maken er een jachtig, gitaargedreven stukje powerpop van. De versie viel echter tussen de plooien. Een beetje alsof je een afspraak hebt met de popgeschiedenis, maar een half uurtje te laat - of in dit geval: te vroeg - komt.

Ik heb intussen twee versies van dat cult-album "English Garden" op vinyl en draai ze af en toe, met veel plezier. Als tvdw kies ik niet voor die oorspronkelijke versie van Video... (dat is een typische muziekquizzen-song, trouwens + snel terug te vinden op youtube), maar voor het niet te youtuben openingsnummer/de titeltrack. Woolley zingt er op de licht neurotische manier die destijds zo in zwang was (zie ook The Cars, Sparks), Dolby tovert halfweg wat bliepjes uit zijn eerste synths, en een snerpende gitaar geeft de song een gekarteld postpunky kantje.