TVDW 24/12/2017 - Mandingo - Fever Pitch (1973)

Lijstjestijd? #AOTY? Ik kan geen oordeelkundige rangschikking geven, wegens veel te veel gemist. Dan maar gewoon de plaatjes oplijsten waaraan ik het meest plezier beleefde. Eerste vier staan gebeiteld, de rest is wat random.

1. LCD Soundsystem - American Dream
2. Barenaked Ladies & the Persuasions - idem
3. Steven Wilson - To The Bone
4. War on Drugs - A deeper understanding
5. Ryan Adams - Prisoner
6. Chuck Prophet - Bobby Fuller Died For Your Sins
7. Soulwax - From DeeWee
8. Jamiroquai - Automaton
9. Aimee Mann - Mentall Illness
10. Douglas Firs - Hinges of Luck

De tvdw heeft daar vanzelfsprekend geen uitstaans mee - maar onderstreept eens te meer mijn favoriete muzikale bezigheid van het afgelopen jaar (en van enkele jaren voordien): crate digging in allerhande kringloopwinkels. Negen kansen op tien levert het niets op, maar het draait natuurlijk om die ene, tiende keer.

Bij sommige plaatjes weet je haast instinctief dat ze de moeite waard zijn. Neem "Sacrifice" van Mandingo. De hoes, de platenfirma (EMI), het jaar van uitgifte (1973), titels als Fever Pitch, Bloodsucker, The Snake Pit, Manhunt... Ik wist gewoon dat ik 'm (voor amper één euro) moest meegraaien. Eenmaal thuis groeide mijn verbazing nog. Niet enkel omdat de prijzen voor de plaat op vinylbeurssite discogs heel wat hoger lagen. Vooral omdat de grote man achter Mandingo Geoff Love blijkt te zijn. Love is een soort van James Last die zich vooral specialiseerde in het naspelen van film- en tv-scores. Gek genoeg maakte hij onder de naam Mandingo ook een uitstapje richting het meer groovy werk. "Sacrifice" is een kruising tussen exotica, cocktail-jazz en blaxploitation (en een goudmijn als sample materiaal voor hiphoppers). Meer info over de plaat en uitgebreide track by track omschrijving vind je hier:
http://www.ambientexotica.com/exorev063_mandingo_s/

Oh en de Dracula die bij deze post afgebeeld is? Dat is een van de eerste platen uit mijn collectie. Ik moet mijn ouders als tienjarige (?) zot genoeg hebben gemaakt om hem voor me te kopen, ongetwijfeld voor de coole hoes. Nooit gedacht dat Geoff Love veertig jaar laten een tvdw zou scoren. Met zo'n geweldige plaat dan nog!

TVDW 17/12/2017 - Pat DiNizio - A World Apart (1997)

Natuurlijk probeer ik geen enkele tvdw dubbel te nomineren. We zijn intussen aan 675 stuks, dus af en toe moet ik al eens dubbelchecken. Zoals bij deze, waarvan ik overtuigd was dat ik 'm al eens gepost had; omdat het nu eenmaal een van mijn favoriete songs is. Niet dus. In de week dat de frontman van The Smithereens van ons heenging, is het tijd om dat recht te zetten.

The Smithereens zijn altijd al een groep naar mijn hart geweest. Zowel de eerste twee albums die ik op vinyl heb, als de handvol cd's die later kwamen, zijn een staalkaart van DiNizio's songschrijverstalent. Hij putte vaak uit de Britse sixties ter inspiratie (Beatles, Kinks, the Who) en had de gave om powerpop en NYC-attitude te koppelen aan sterke melodieën. Hij had bovendien een grenzeloze liefde voor muziek, getuige de vele tribute-albums die hij (al dan niet samen met zijn groep) maakte. Er is er eentje rond Buddy Holly, eentje rond The Beatles en eentje waarbij the Smithereens Tommy van The Who integraal naspelen. Erg indrukwekkend om te horen.

Soit, over naar de tvdw als tribute voor deze fijne man. Hij komt uit 's mans eerste soloplaat, waarop onder meer ook de bassist van the Stranglers meespeelt. A world apart is het soort van song dat ik zelf zou coveren, mocht ik goed kunnen zingen en in een bandje spelen. Met die langgerekte, spaarzame gitaarsolo en dat langzaam voortmalende ritme doet hij me vaagweg wat denken aan Bowie's Heroes.

TVDW 10/12/2017 - Yazoo - Nobody's Diary (1983)

Eens iets anders dan altijd maar thuiszitten: drie concerten op één week tijd, alsjeblieft. Maandag was er een Radio 1 Belpop-sessie, die vooral vermakelijk was. Vermakelijk, dankzij André Brasseur en zijn kinderlijk enthousiasme. Meest memorabel moment: toen hij met zijn band Daan begeleidde tijdens diens Housewife. Het nummer was eigenlijk gedaan, maar André bleef maar het riedeltje van het nummer reproduceren op zijn orgel, tot na enkele minuten Daan niets anders kon dan het nummer nog eens inzetten, à l'improviste. Hilarisch. Echt pure klasse kwam vooral bovendrijven tijdens de korte passage van Gabriel Rios, wiens drie nummers nog het meest wisten te beklijven.

Over naar concert twee, een dagje later in hetzelfde Depot in Leuven: Wim Mertens plus strijkerskwintet. Ver uit mijn comfort zone, maar het was wel de moeite om die bezwerende, repetitieve, haast mathematische muziek te horen. Alleen had Wim soms de onhebbelijke gewoonte om van achter zijn Steinway te neuzelen bij enkele nummers, en dat bracht niet bepaald veel bij.

Concert drie was in De Roma, waar Alison Moyet ten dans speelde. Dat dansen kwam er vooral bij die enkele uptempo Yazoo-nummers Don't Go en Situation; nummers die nogal dunnetjes klonken in vergelijking met de indrukwekkende wall of sound die bij nieuwere songs hoorde. Moyet deed met haar setlist vooral haar best om niet als een retro-act te worden bestempeld. Vandaar bleven grote hits als That Ole Devil Called Love en Invisible in de kast en kregen we veel recent materiaal én de weinig bekende nineties-cover van Jules Shear's She Keeps on Whispering Your Name. 't Was een prima concert hoor, en Moyet was nog erg goed bij stem. Nobody's Diary was de meest logische tvdw. Het nummer werd niet geschreven door synth goochelaar Vince Clarke maar door Moyet zelf, blijkbaar toen ze zestien was (!). Het kreeg ook live die melancholische, wat trieste ondertoon, - die er destijds, in 1983 zo'n apart liedje van maakte - mee.

TVDW 03/12/2017 - Nick Lowe - Ba Doom (1982)

Veel gegadigden deze week, maar geen uitgesproken favoriet. Hadden gekund: Neil Young, Fats Domino, Toto, Van Morrison, Ultravox, Paul Brady, Leah Kunkel, Beach Boys, Betty Davis, Billy Joel, Oscar Peterson et j'en passe. Ze belandden allemaal op de draaitafel, afgelopen week, maar gemakkelijkheidshalve kies ik iets uit de plaat waarmee ik zondagavond de week afsloot: "Nick The Knife". Kocht het plaatje in Milaan een paar weken terug, en ook al heeft deze derde soloplaat van Lowe weinig hits, het blijft een aardig schijfje waarop de man zijn songschijverstalent nog maar eens etaleert. En zijn humor, trouwens, zoals op het lichtvoetige, op oude novelty 'n roll leest geschoeide Ba Doom.