TVDW 10/12/2017 - Yazoo - Nobody's Diary (1983)

Eens iets anders dan altijd maar thuiszitten: drie concerten op één week tijd, alsjeblieft. Maandag was er een Radio 1 Belpop-sessie, die vooral vermakelijk was. Vermakelijk, dankzij André Brasseur en zijn kinderlijk enthousiasme. Meest memorabel moment: toen hij met zijn band Daan begeleidde tijdens diens Housewife. Het nummer was eigenlijk gedaan, maar André bleef maar het riedeltje van het nummer reproduceren op zijn orgel, tot na enkele minuten Daan niets anders kon dan het nummer nog eens inzetten, à l'improviste. Hilarisch. Echt pure klasse kwam vooral bovendrijven tijdens de korte passage van Gabriel Rios, wiens drie nummers nog het meest wisten te beklijven.

Over naar concert twee, een dagje later in hetzelfde Depot in Leuven: Wim Mertens plus strijkerskwintet. Ver uit mijn comfort zone, maar het was wel de moeite om die bezwerende, repetitieve, haast mathematische muziek te horen. Alleen had Wim soms de onhebbelijke gewoonte om van achter zijn Steinway te neuzelen bij enkele nummers, en dat bracht niet bepaald veel bij.

Concert drie was in De Roma, waar Alison Moyet ten dans speelde. Dat dansen kwam er vooral bij die enkele uptempo Yazoo-nummers Don't Go en Situation; nummers die nogal dunnetjes klonken in vergelijking met de indrukwekkende wall of sound die bij nieuwere songs hoorde. Moyet deed met haar setlist vooral haar best om niet als een retro-act te worden bestempeld. Vandaar bleven grote hits als That Ole Devil Called Love en Invisible in de kast en kregen we veel recent materiaal én de weinig bekende nineties-cover van Jules Shear's She Keeps on Whispering Your Name. 't Was een prima concert hoor, en Moyet was nog erg goed bij stem. Nobody's Diary was de meest logische tvdw. Het nummer werd niet geschreven door synth goochelaar Vince Clarke maar door Moyet zelf, blijkbaar toen ze zestien was (!). Het kreeg ook live die melancholische, wat trieste ondertoon, - die er destijds, in 1983 zo'n apart liedje van maakte - mee.