TVDW 22/03/2015 - Madness - On the beat Pete (1980)

Een van mijn favoriete kleine muzikale kicks krijg ik als ik een song hoor die ik dacht compleet vergeten te zijn. Zo ook bij deze tvdw. Komt uit "Absolutely", die tweede plaat van Madness waarop ook Baggy Trousers, Embarrassment en dat heerlijke instrumentaaltje The Return Of the Los Palmas 7 staan. Enige nummers die ik meende te kennen, zo dacht ik toen ik de plaat vorige week voor twee euro vond. Niet dus, die tvdw bleek ook, na meer dan dertig jaar, plots op te borrelen uit de diepste krochten van mijn geheugen. 't Is een song die dat kenmerkende opbeurende ska-ritme heeft en die aan de outro nog met heel wat leuke start-stop momenten komt verrassen. Heerlijk deuntje.

Eigenlijk had ik een tvdw aan Toto willen spenderen, met een track uit het overblijfseltjes-album Toto XX. De plaat was destijdsde aanleiding voor een interview met Mike Porcaro, eentje waar ik wel goede herinneringen aan overhield. Plus: Porcaro overleed toevallig net in de week waarin ik mijn allereerste Toto vinyl in huis haalde (het iconische album Toto IV). Op youtube staan trouwens heel wat leuke Toto filmpjes, zoals dat waarin Mike's oudere broer Jeff de shuffle uitlegt die hij in Rosanna gebruikt. Blijkt een kruising te zijn tussen de Bo Diddley beat en het drumwerk van Bernard Purdie bij Steely Dan. Zelf kijken? Zoektermen "Rosanna half time shuffle".

Maar nu: Madness!

TVDW 15/03/2015 - Joan Armatrading - (I love it when you) Call me names (1983)

Neen, geen Steve Wynn, ook al zag ik 'm zondagavond in het Depot in Leuven. Concert nummer dertig-of-zoiets moet dat zijn geweest, en dat was een beetje het struikelblok. Ja, hij speelt nog steeds met overgave stokoude songs als Burn, Merritville, Days of Wine and Roses en When She Smiles. Probleem is dat hij ze àltijd speelt. Het was dan nog solo-elektrisch, ook al niet mijn favoriete 'setting' voor een concert. Maar de pareltjes die hij naar het eind uitstrooide waren wel knap: een punkerig voortrazende versie van Sweetness and Light, een rudimentaire versie van 50 in a 25 Zone (een ex-tvdw), een mooie cover van Lou Reed's Coney Island Baby en een nog mooiere van The Band's Stage Fright.

Tweede kanshebber voor een tvdw was Mike Scott, wiens laatste plaat (slim-commercieel terug uitgebracht onder de vlag van de Waterboys) echt wel sterk is. Mist een heel klein beetje homogeniteit, maar bij momenten laat Scott, zoals in zijn beste periode, de geest van Dylan en van Morrison over zijn songs (en songteksten) neerdalen.

Maar kom, ik ga toch maar voor Joan Armatrading, die hiermee haar derde tvdw wegkaapt. Drie tvdw's uit drie verschillende platen - dat maakt duidelijk dat ze één van mijn favoriete vrouwelijke singer-songwriters is. Deze tvdw komt uit "The Key", het album dat ze samen met producer Steve Lillywhite maakte na "Walk Under Ladders". Thomas Dolby was er dit keer niet meer bij, wel ander goed volk als Daryl Stuermer (zie o.a. Phil Collins), Adrian Belew (zie o.a. David Bowie), bassist Tony Levin (zie o.a. Peter Gabriel), Jerry Marotta (drummer bij o.a. Hall & Oates), Larry Fast (synths bij Foreigner, Hall & Oates, Freedy Johnston) en drummer Stewart Copeland (The Police). Allemaal gezever waar niemand een boodschap aan heeft, ik weet het. Feit blijft: "The Key" stond al jaren op mijn wish list, fijn dat ik 'm voor een eurootje in vlekkeloze staat kon vinden in een kringloopwinkel. De tvdw is het openingsnummer, een song over sado-masochisme. 't Is eens wat anders.

TVDW 08/03/2015 - Elvis Presley - Guitar Man (1967)

If my memory serves me well, was mijn allereerste plaat er eentje van Elvis. Het betrof "Elvis Forever", meteen een dubbelaar en een verzameling van al zijn hits. Ik vermoed dat ik 'm aan mijn ouders vroeg, in de nasleep van Elvis' heengaan in de zomer van 1977. "Elvis Forever" kwam eerst uit in 1974, ik was toen amper zeven dus het lijkt me logischer dat ik er pas drie jaar later naar vroeg. Vermits het mijn allereerste plaat was, bracht ik er uren mee door. Hij had een gatesleeve hoes, en eenmaal opengeklapt waren aan de binnenzijde vijf rijen fotootjes te zien van 's mans singletjes. Ook daar gaapte ik uren naar, ik had zelfs per rij mijn favoriete hoesje uitgekozen. Ook onder de 32 hits die op de plaat stonden, had ik drie uitgesproken favorieten: The Devil In Disguise, Suspicious Minds en deze Guitar Man.

Het merkwaardige was dat ik in mijn middelbare schooltijd die "Elvis Forever" moet hebben ingeruild - God weet tegen welke andere plaat. Big mistake natuurlijk, maar kom. Flash forward naar afgelopen vrijdag en naar Jeroen, die me komt verblijden met een bezoekje. In tegenstelling tot Johnny uit het Verre Oosten en Dimitri uit Omsk, Rusland, is Jeroen een Instagram-vriend die ik inmiddels wel gewoon tussen pot en pint heb kunnen ontmoeten. Afgelopen vrijdag gingen we elkaar verrassen met wat vinylcadeautjes... en kijk, hij gaf me tot mijn verbazing "Elvis Forever".

Als ik er nu, na al die jaren, terug naar luister, blijken die 32 hits op die ene dubbelaar mij toch wel voor een groot stuk muzikaal 'opgevoed' te hebben. Er staat rock 'n roll op, maar ook rockabilly, calypso, gospel (Cryin' in the Chapel), doo-wop, crooners en ballads - genres en stijlen die ik nu nog steeds graag hoor. Over de tvdw nog dit: het is oorspronkelijk een song van country-artiest Jerry Reed, die trouwens kwam meespelen op de Presley-versie. De track die je in de comments vindt, is niet de single versie maar een outtake waarin je bij de outro nog wat verrassende adlibs van Elvis hoort. Oh ja: en het nummer werd opgenomen, amper twintig dagen voor mijn geboorte.

TVDW 01/03/2015 - REO Speedwagon - Time for me to fly (1978)

Beetje zelfde verhaal als exact vier jaar geleden, bij deze tvdw. Het verhaal van mijn Amerikaanse vriend Chris uit Maryland, die (eindelijk!) nog eens overkomt naar België en bij ons te gast is voor enkele dagen. Wat dan meteen een excuus is om mijn classic rock collectie nog eens boven te halen, want Chris is toch wat blijven steken in dat decennium. Peu importe, het levert telkens fijne momenten op. Hij selecteerde wat leuke seventies funk en mellow stuff om op mijn draaitafel te gooien, met resp. Commodores en Gerry Rafferty, maar het echte feest kwam pas in de wagen.

Stel je daarbij, Wayne's World indachtig, twee mannen voor die luid brullend voor zich uit en naar elkaar kijken, wild molenwiekend en zich niet bekommerend om de verbaasde blikken rond hen. Dat brullen was dan met name bij de songs van AC/DC, Rush en REO Speedwagon, drie groepen waarvan we ganse lappen tekst van buiten kennen. Zoals ook deze Time for me to fly, een echte break-up song die we van de eerste tot de laatste seconde (ja, inclusief dat kleine synth-bochtje helemaal aan het eind) meezongen en van luchtdrums, luchtgitaar en luchtkeyboard voorzagen.