TVDW 26/01/2014 - Etienne Daho - La Peau Dure (2013)

Wat blijft hij heerlijk consequent en consistent, die Daho. Zo'n mooi, homogeen geheel van albums, zonder noemenswaardige uitschuivers en steeds voorzien van klasse en subtiliteit. Niet te vergelijken met talrijke andere Franse artiesten: Daho kijkt regelmatig over het muurtje, met name richting Engeland. Het leverde hem al vroeg in zijn carrière samenwerkingen op met o.a. William Orbit en Saint Etienne en het zorgt voor een leuke kruisbestuiving  tussen Franse chanson - met clevere, aan Gainsbourg herinnerende woordspelletjes in de teksten - en pure popgevoeligheid, met strijkertjes, verzorgde arrangementen en een heerlijk 'volle' sound.

Zijn nieuwe plaat, het eind vorig jaar verschenen "Les Chansons de l'Innocence Retrouvée", is opnieuw vintage Daho. Ja, er duiken ook een paar gasten op met enige weerklank - Nile Rodgers, Debbie Harry, Au Revoir Simone, maar het is toch vooral, en eens temeer, Daho zelf die zijn stempel drukt. Zoals in de tvdw, de track die me bij de eerste twee beluisteringen nog het meest bij het nekvel greep. 

TVDW 19/01/2014 - Chris Rea - Wired to the moon (1984)

Al eerder gezegd: gek hoe mijn voor het overige als een zeef werkend geheugen feilloos blijkt te functioneren, als het op muzikale herinneringen aankomt. Ik herinner me nog levendig hoe ik in 1984 de bus op sprong om in het Grote Hasselt deze plaat te kopen. Bij platenboer Abbey Music was dat, en het werd gevolgd door het eten van een cheeseburger in de Quick - ja, ook dat was destijds nog een hele belevenis. En dan terug op de bus, huiswaarts, met in de gloeiende handjes een Nieuwe Plaat.

Chris Rea zou met de twee volgende albums, “Shamrock Diaries” en “On the Beach”, mijns inziens zijn beste werk afleveren, maar voor deze “Wired To The Moon” – en met name voor de titelsong – heb ik altijd een soft spot gehad. Rea schreef de song voor zijn pasgeboren dochter en ik weet nog hoe ik destijds als puber – hoe gek dat nu ook moge klinken – dacht: wat zou het mooi zijn als ik dit ooit met mijn eigen dochter zou kunnen beluisteren.

Fast forward naar zovele jaren later. Ik speel met mijn kinderen al een tijdje het spelletje ‘weekend-dj’: zij hollen naar boven en selecteren lukraak een vinylplaat. Leuk om die ouwertjes nog eens een draaibeurt te geven. En kijk, gisteren komt Hanne dus af met Wired To The Moon. Waarna we, zoals eerder afgesproken, samen groentjes beginnen te snijden voor de spaghetti. Als op de achtergrond de titeltrack weerklinkt, ben ik blij dat ik net een ajuin aan het snijden ben. Kwestie van een uitleg te hebben voor mijn vochtige ogen.

Sleep tonight little girl
Go right in through
No-one can wake you now
You're falling through your dreams
Sliding down every beam
'Cos you don't know how

Don't know how to hurt
Don't know how to lie
You just don't know how to do it
You couldn't if you tried
'Cos you're wired to the moon

Your innocent light
Will be shadows too soon
Sleep little angel
Stay wired to the moon

TVDW 12/01/2014 - Bob James - Sign of the Times (1981)

Twee genres die ondervertegenwoordigd zijn in deze tvdw-reeks, zijn jazzfunk en hiphop - ook al heb ik een boon voor beide. Nu de traditionele windstille periode van nieuwe releases aanbreekt, maak ik wat goed door Bob James nog eens boven te halen. Vorig jaar verscheen de uitstekende verzamelaar "Rhodes Scholar: Jazz Funk Classics 1974-1982", een dubbelaar die heel wat draaibeurten kreeg maar inzake tvdw-nominatie steeds gedwarsboomd werd door recenter materiaal. De verzamelaar illustreert James' veelzijdigheid, met smooth jazzy cuts en meer complexe grooves die makkelijk naast werk van Herbie Hancock of Billy Cobham kunnen staan.

Wat dit alles met hiphop te maken heeft? Wel, de catalogus van Bob James werd door de jaren heen kaalgeplukt door slimme turntable wizards, op zoek naar een goeie hook. Eric B & Rakim, Slick Rick, LL Cool J (en zelfs Röyksopp en Soul II Soul) gebruikten samples, maar de meest bekende is ongetwijfeld degene die opduikt in Keepin' the Faith van De La Soul. And God knows I'm down with the De La!

Hierbij als tvdw het origineel, een lekker wobbly groove die voortglijdt als een barbapapa met funk in de lenden.

TVDW 05/01/2014 - Tired Pony - Carve our names (2013)

Als ik een muzikale link wil maken met de voorbije kerstvakantie, zou ik Pinball Wizard van the Who als tvdw moeten nomineren. Een van de leukste momenten van de voorbije vakantie was immers de komst van een vintage flipperkast uit 1980. Bij wijze van muzikale knipoog bekeek ik op de dag dat de flipperkast aankwam, 's avonds Ken Russell's "Tommy" - dat volstond.

Je hebt supergroepen en je hebt hobbyprojecten. Tired Pony zit daar wat tussenin. De groep heeft de zanger van Snow Patrol en de gitarist (op rust?) van REM als spil, maar naast Lightbody en Buck spelen ook groepsleden van Editors en Belle & Sebastian, en muzikanten als M. Ward en Jacknife Lee mee. Hun tweede album The Ghost of the Mountain lijkt me sterker dan het drie jaar geleden verschenen debuut van hen; met veel songs die aanleunen bij Snow Patrol, maar dan net iets minder gezwollen en met Americana sausje erover.

Voor de volledigheid ook nog even snel mijn Best Of 2013 lijstje op de blog gooien?

1. Daft Punk - Random Access Memories

2. Arctic Monkeys - AM

3. Josh Rouse - The Happiness Waltz

4. Vertical Horizon - Echoes from the Underground

5. John Grant - Pale Green Ghosts

6. Dreadzone - Escapades

7. Wave Machines - Pollen

8. Foals - Holy Fire

9. Kings of Leon - Mechanical Bull

10. Turin Brakes - We were here

en verder leuk werk van o.a. Villagers, Bastille, Neko Case, Blood Orange, Vampire Weekend en tegenvallende platen van Eels, Phoenix, Moby en The Feeling. Beste re-issues kwamen van The Clash en Patrick Cowley.