TVDW 26/02/2012 - Ed Sheeran - You Need Me But I Don't Need You (2012)

Toen Tracy Chapman in 1988 tijdens een concert voor Nelson Mandela's 70ste verjaardag optrad, was ze meteen wereldberoemd. Ik moest er aan denken toen ik "+" (of: "plus") beluisterde, het debuut van Ed Sheeran dat met een half jaar vertraging nu ook in België uit is. Sheeran maakte hetzelfde mee in de zomer van vorig jaar op Glastonbury. De dag nadien lag heel Engeland - en met name de jonge meisjes - aan zijn voeten.

Sheerans debuut is behoorlijk indrukwekkend. De singles The A Team en Lego House (check de leuke clip op youtube) mikken op de meisjesharten - al moet ik bij zeggen dat mijn dochter Elien de songs maar zozo vond - maar elders op de plaat flirt de (amper 21 jarige) Sheeran ook met grime en klinkt hij als een akoestische versie van Mike Skinner van The Streets. De tvdw is een soort van onafhankelijkheidsverklaring, inclusief namedropping van Just Jack, Gabriella Cilmi en Damian Rice, en met een heerlijke oneliner als They say I'm up and coming - like I'm fucking in an elevator.

TVDW 19/02/2012 - College feat. Electric Youth - A real hero (2011)

Aan boord van een saaie gezinswagen met amper 100 paarden onder de motorkap braafjes de Autoroute du Soleil afrijden, 't is wat anders dan met een tot 300 pk opgedreven Amerikaanse muscle car door de grootstad te racen. Maar de soundtrack erbij was hetzelfde.

In de nachtelijke rit richting skioord plugde ik de soundtrack van "Drive" in. Prima prent, en prima soundtrack ook, vol met gladde, gestileerde electro. Research nadien leerde me tot mijn verbazing dat componist van dienst, Cliff Martinez, ooit nog drummer was bij de Red Hot Chili Peppers. Meer nog: hij is te horen op mijn favoriete RHCP plaat, Freaky Styley! Meteen nadien werd Martinez echter vervangen door Jack Irons, het was dan ook die laatste die ik in de AB aan het werk zag - rond 1987 moet dat geweest zijn. Irons werd op zijn beurt vervangen door Chad Smith, maar dat is weer een ander verhaal.

De Drive OST bevat ook een handvol songs, die dezelfde eighties-electro vibe kennen. De tvdw lijkt wel iets dat Giorgio Moroder schreef, tussen de soundtracks van pakweg Cat People (1982) en Never Ending Story (1984) door. En voor wie het interesseert: College is een eenmansgroepje van Fransman David Grellier.

TVDW 12/02/2012 - Etienne Daho - Paris Ailleurs (1991)

Tussen 1981 en 1989 hield ik een eerste reeks tvdw's bij. Versie 1.0, laten we zeggen, of de analoge reeks - in vergelijking met de digitale reeks van 2005 tot nu. Ik noteerde wekelijks een persoonlijke 'topper' in een schriftje. Aan het eind had ik er acht van. En kijk, op 3 mei 1987 was er een tvdw voor Whitney Houston. Gek, maar ik herinner het me alsof het gisteren was. Hoe vriend en mede-Kapelstraat-boy Frank de maxi-single van I wanna dance with somebody opzette en ik die heerlijk scheurende synths van Narada Michael Walden voor het eerst door de boxen, euh, scheurden. Vele jaren later zouden Frank en ik samen naar Whitney gaan kijken in het Sportpaleis. Het was ten tijde van My Love is Your Love, een van de laatste leuke singletjes van haar - en eentje dat ze cadeau kreeg van Wyclef Jean (Fugees). Als ik het me nog goed herinner werd het concert geen onverdeeld succes, eerder eentje met af en toe een leuk moment en voor de rest veel Amerikaanse Las Vegas toestanden. Hoedanook, RIP Whitney.

Deze week viel het tvdw-moment te rapen in de lokale bib, op zaterdagmorgen. De uitverkoop zorgde dat ik thuis kwam met boeken van Ishiguro, Coupland, Easton Ellis, Dali, Barnes en Ben Elton, en met een zestal cd's. Een verzamelaar van Hall & Oates (heb al alles van die mannen in huis, maar kom), een ouwertje van Yes, een verzamelaar van Cannonball Adderley, de prima "Classic Jazz Funk Mastercuts" vol. 1 tot 3 én "Paris Ailleurs".

Die laatste is vermoedelijk mijn favoriete plaat van Etienne Daho, ik leerde 'm kennen bij het jaar van de release ervan. Ik vervulde toen mijn legerdienst, en Classic 21 - toen nog Radio 21 - plukte veelvuldig uit de plaat. Des Attractions Désastre, Saudade, Comme un Igloo en Un Homme à la Mer: vier radiohits die tot het beste behoren van Daho; een artiest die ik altijd als een Franse equivalent van Bowie heb gezien. Even stijlvol, altijd klaar om iets nieuws te proberen en om trends voor te zijn dan wel bij te treden. Het album "Paris Ailleurs" is vermoedelijk het meest internationaal klinkende uit Daho's discografie. Het werd opgenomen in New York en de befaamde Uptown Horns (zie ook J. Geils Band e tutti quanti) spelen er op mee. De tvdw, het slotnummer van de plaat, is meer een groove dan een song, en een prima voorbereiding op het komende weekje vakantie in Frankrijk. Puurs Ailleurs.

TVDW 05/02/2012 - Thin Lizzy - Suicide (1975)

Een potsierlijke titel, een schreeuwlelijke hoes: meer was er blijkbaar niet nodig om me als klein jongetje te overtuigen. Ik herinner me dat ik, ahum, "Super Groups' Meeting" (tjonge tjonge...) in de afprijsbakken van de lokale supermarkt kocht - ja dat kon toen nog. Wat me aanspoorde om de plaat te kopen, zal ik wel nooit weten. Van elke groep waren er twee songs op terug te vinden, ik meen dat Follow You Follow Me van Genesis er bij was, Rockin' All Over The World van Quo en Never Say Die van Sabbath. Wat er opstond van Nazareth, zou ik begot niet meer weten. Ik heb er even naar gezocht op internet, maar vond niet meteen een tracklisting. Gek, hoe selectief het geheugen soms werkt. En van Thin Lizzy stond er alleszins Suicide op, mijn eerste kennismaking met de band.

Afgelopen zondag vergezelde ik Zinnerboy Bart naar Trix, waar de opnieuw samengebrachte groep optrad. Natuurlijk zonder Lynott en Moore, die werden vervangen door heerschappijen die alle clichés van de hardrock met trots veruitwendigden (tattoos, leren broeken, zware laarzen, wijdbeense gitaarposes, you name it)... maar die gelukkig ook prima muzikanten waren. Suicide was samen met Emerald vermoedelijk het hoogtepunt van de avond voor mij, al bleek het van het begin tot eind een uitgebalanceerde en knap opgebouwde set.

Heerlijk toch, dat trademark twin guitar geluid waarop Iron Maiden zich later zo sterk zou op baseren. En ook heerlijk om nog eens ondergedompeld te worden in stevige vuisten-in-de-lucht hardrock. De opdruk van de t-shirts van de overjaarse rockers in het publiek, loog er niet om: Rainbow en Whitesnake, ze mochten nog eens uit de kast. Een nostalgische trip waar de dEUS-generatie ongetwijfeld de neus voor ophaalt, but fuck 'em. Ik lees op een website dat de groep er intussen aan denkt om met nieuw materiaal uit te komen. Geen idee of dat zo'n goed idee zou zijn. Maar als de plaat er komt, is de kans toch groot dat ik ze wel eens wil beluisteren.