Tussen 1981 en 1989 hield ik een eerste reeks tvdw's bij. Versie 1.0, laten we zeggen, of de analoge reeks - in vergelijking met de digitale reeks van 2005 tot nu. Ik noteerde wekelijks een persoonlijke 'topper' in een schriftje. Aan het eind had ik er acht van. En kijk, op 3 mei 1987 was er een tvdw voor Whitney Houston. Gek, maar ik herinner het me alsof het gisteren was. Hoe vriend en mede-Kapelstraat-boy Frank de maxi-single van I wanna dance with somebody opzette en ik die heerlijk scheurende synths van Narada Michael Walden voor het eerst door de boxen, euh, scheurden. Vele jaren later zouden Frank en ik samen naar Whitney gaan kijken in het Sportpaleis. Het was ten tijde van My Love is Your Love, een van de laatste leuke singletjes van haar - en eentje dat ze cadeau kreeg van Wyclef Jean (Fugees). Als ik het me nog goed herinner werd het concert geen onverdeeld succes, eerder eentje met af en toe een leuk moment en voor de rest veel Amerikaanse Las Vegas toestanden. Hoedanook, RIP Whitney.
Deze week viel het tvdw-moment te rapen in de lokale bib, op zaterdagmorgen. De uitverkoop zorgde dat ik thuis kwam met boeken van Ishiguro, Coupland, Easton Ellis, Dali, Barnes en Ben Elton, en met een zestal cd's. Een verzamelaar van Hall & Oates (heb al alles van die mannen in huis, maar kom), een ouwertje van Yes, een verzamelaar van Cannonball Adderley, de prima "Classic Jazz Funk Mastercuts" vol. 1 tot 3 én "Paris Ailleurs".
Die laatste is vermoedelijk mijn favoriete plaat van Etienne Daho, ik leerde 'm kennen bij het jaar van de release ervan. Ik vervulde toen mijn legerdienst, en Classic 21 - toen nog Radio 21 - plukte veelvuldig uit de plaat. Des Attractions Désastre, Saudade, Comme un Igloo en Un Homme à la Mer: vier radiohits die tot het beste behoren van Daho; een artiest die ik altijd als een Franse equivalent van Bowie heb gezien. Even stijlvol, altijd klaar om iets nieuws te proberen en om trends voor te zijn dan wel bij te treden. Het album "Paris Ailleurs" is vermoedelijk het meest internationaal klinkende uit Daho's discografie. Het werd opgenomen in New York en de befaamde Uptown Horns (zie ook J. Geils Band e tutti quanti) spelen er op mee. De tvdw, het slotnummer van de plaat, is meer een groove dan een song, en een prima voorbereiding op het komende weekje vakantie in Frankrijk. Puurs Ailleurs.
Labels: Cannonball Adderley, Daryl Hall, Etienne Daho, John Oates, Narada Michael Walden, Uptown Horns, Whitney Houston, Wyclef Jean
