TVDW 05/02/2012 - Thin Lizzy - Suicide (1975)

Een potsierlijke titel, een schreeuwlelijke hoes: meer was er blijkbaar niet nodig om me als klein jongetje te overtuigen. Ik herinner me dat ik, ahum, "Super Groups' Meeting" (tjonge tjonge...) in de afprijsbakken van de lokale supermarkt kocht - ja dat kon toen nog. Wat me aanspoorde om de plaat te kopen, zal ik wel nooit weten. Van elke groep waren er twee songs op terug te vinden, ik meen dat Follow You Follow Me van Genesis er bij was, Rockin' All Over The World van Quo en Never Say Die van Sabbath. Wat er opstond van Nazareth, zou ik begot niet meer weten. Ik heb er even naar gezocht op internet, maar vond niet meteen een tracklisting. Gek, hoe selectief het geheugen soms werkt. En van Thin Lizzy stond er alleszins Suicide op, mijn eerste kennismaking met de band.

Afgelopen zondag vergezelde ik Zinnerboy Bart naar Trix, waar de opnieuw samengebrachte groep optrad. Natuurlijk zonder Lynott en Moore, die werden vervangen door heerschappijen die alle clichés van de hardrock met trots veruitwendigden (tattoos, leren broeken, zware laarzen, wijdbeense gitaarposes, you name it)... maar die gelukkig ook prima muzikanten waren. Suicide was samen met Emerald vermoedelijk het hoogtepunt van de avond voor mij, al bleek het van het begin tot eind een uitgebalanceerde en knap opgebouwde set.

Heerlijk toch, dat trademark twin guitar geluid waarop Iron Maiden zich later zo sterk zou op baseren. En ook heerlijk om nog eens ondergedompeld te worden in stevige vuisten-in-de-lucht hardrock. De opdruk van de t-shirts van de overjaarse rockers in het publiek, loog er niet om: Rainbow en Whitesnake, ze mochten nog eens uit de kast. Een nostalgische trip waar de dEUS-generatie ongetwijfeld de neus voor ophaalt, but fuck 'em. Ik lees op een website dat de groep er intussen aan denkt om met nieuw materiaal uit te komen. Geen idee of dat zo'n goed idee zou zijn. Maar als de plaat er komt, is de kans toch groot dat ik ze wel eens wil beluisteren.