TVDW 29/01/2012 - fDeluxe - Over the Canyon (2011)

Leuk avondje werd het, dat uitje met Detroit Breakdown partner in crime Hans. In het gezelschap van een kenner een concert meemaken, geeft altijd net dat tikkeltje extra (zie ook Zinnerboy bij Dylan, Shamrockske bij David Gray of Don Bata bij Alizée). Dit keer speelde fDeluxe in de AB ten dans, in een vorig leven The Family, een van de hobbyclubjes van Prince en de groep die het originele Nothing Compares 2 U van de Kleine kreeg.

Er stond wel wat musical heritage op het podium: Jellybean, de gitarist/drummer van The Time (herinner u de kenmerkende "Jellybean!" shout in break van Jungle Love), saxofonist Eric Leeds (die onder meer op Parade en Sign O The Times staat te toeteren) en sessiegitarist Oliver Leiber, niet enkel de songschrijver van Paula Abduls "Opposites Attract" en muzikant op platen van Zap Mama en Chaka Khan, maar ook de zoon van Jerry. Ja - die van producersduo Leiber & Stoller. En dan was er nog Susannah Melvoin, zus van de Wendy uit Wendy & Lisa - een dame die behoorlijk krols voor de dag kwam in de AB. A real cougar if ever I saw one.

Oh ja, nog even de after show met Stijn, het Prince'ke van de Lage Landen, vermelden. Het klinkt minder eerbiedig dan bedoeld hoor, want Stijn bracht een erg knappe onemanshow, met focus op minder bekend Prince-materiaal (als DMSR en Forever In My Life de bekendste nummers uit de set waren, weet je het wel). Hulde! De tvdw is echter voor fDeluxe, met het nummer dat voor mij het hoogtepunt was van het concert, en dat ook op de nieuwe plaat "Gaslight" mooi overeind blijft. Klinkt erg Wendy & Lisa-achtig, met die rubberen, sfeervolle groove erin.

TVDW 22/01/2012 - Chickenfoot - Different Devil (2011)

Het klopt niet. Chickenfoot 2 - Van Halen 0, dus ook: Sammy Hagar 2 - David Lee Roth 0. En dat terwijl ik, zoals vorige week al gezegd, veel meer heb met Van Halen mach 1 (dus met DLR), dan met Hagar en VH mach 2. Maar de strijd om tvdw's is natuurlijk verre van logisch. Feit is dat ik erg veel plezier beleef aan de nieuwe, tweede plaat van Chickenfoot. Satriani's soloplaten mogen dan al oeverloos vingergepinkel bevatten, hier levert hij stevige riffs en geïnspireerde solo's. En Chad Smith ruilt de funky drumpatronen van de Red Hot Chili Peppers voor hard hitting shuffles. 't Geheel spat gewoon lekker uit de boxen, erg plezierig om bijvoorbeeld bij te sporten. Beste track is de tvdw, een knap gestructureerde midtempo AOR met een stevige vocal van Hagar, heerlijke shouts in het refrein en aan het eind een fijne akkoordenopvolging van Satriani.

TVDW 15/01/2012 - Anthony Green - Just to feel alive (2012)

Van Halen heeft een nieuwe single uit! Met David Lee Roth!! Mocht het al geen wereldnieuws zijn, dan scheelt het toch niet veel. Al wist Van Halen een knappe tweede carrière uit te bouwen met Sammy Hagar als zanger, toch ben ik altijd meer een DLR-liefhebber geweest. T&A-mannen met een prima strottenhoofd en een gevoel voor humor zijn het allebei, maar Roth is zoveel meer; hij is het soort van over-the-top haantje dat perfect paste met de glossy macho hardrock van de groep. Nieuwe single Tattoo spat lekker uit de boxen en bevat in de solo natuurlijk de trademark trick licks van Eddie Van Halen. Benieuwd wat full-cd "A Different Kind of Truth" (uit begin februari) zal brengen. Ja, naar zulke dingen ben ik benieuwd. So shoot me.

Samenvallend met de wederopstanding van Van Halen proefde ik afgelopen week ook enkele tracks van de nieuwe plaat van Chickenfoot, die eind vorig jaar uitkwam. Juist ja, de groep van Joe Satriani, Sammy Hagar, RHCPeppers-drummer Chad Smith en Van Halen-bassist-van-het-eerste-uur Michael Anthony. Chickenfoot scoorde trouwens al een tvdw in juli 2009. En er waren nog wat kandidaten voor de tvdw. Foster the People bijvoorbeeld, internethype van het jonge volkje, vorig jaar. "Torches", de full-cd van dit Californische indie bandje, klinkt alleszins leuk, ik ben er nog niet helemaal klaar mee. Of Lindstrom, mijn favoriete Noor, de leverancier van lekkere cosmis disco. Maar diens laatste worp "Six Cups of Rebel" (net uit) valt me zwaar tegen. Dan was er ook nog het opmerkelijke nummer Glory, dat Jay-Z en Beyonce vijf dagen terug samen de wereld instuurden, in een productie van goudhaantje Pharrell Williams. Glory is een muzikaal geboortekaartje, waarop Jay-Z zijn dochtertje Blue Ivy Carter toezingt. Cheesy, schaamteloos, maar toch: het heeft wel wat.

De tvdw gaat uiteindelijk naar de artiest die ik het meest beluisterde. Anthony Green is zanger van Circa Survive. Zijn eerste soloplaat "Avalon" kreeg vorige week een paar luisterbeurten, en zijn tweede plaat "Beautiful Things" komt morgen officieel uit. Just to feel alive is een okselfris nummertje dat me wat doet denken aan The La's van weleer.

Tot slot: gelukkige verjaardag voor deze blog. Op 16 januari 2005 startte ik ermee - tijd dus om zeven kaarsjes uit te blazen.

TVDW 08/01/2012 - Mayer Hawthorne - A Long Time (2011)

Ik heb het haar gevraagd, hoor. Die vorige tvdw bleek het nummer te zijn dat ze het minst leuk vond. De generatiekloof, quoi.

Vorige week hield ik Rustie, de nieuwste ster van dubstep, tegen het licht. Dubstep was vorig jaar het woord bij uitstek dat je moest laten vallen, wilde je hip & trendy zijn. Deed me weinig, hoor, die Rustie. Veel effectjes, versnelde vocals die eerder lachwekkend - think: Smurfen - dan geloofwaardig waren, en gerecycleerde breakbeats. Geruststellende gedachte: ik ben niet hip & trendy, dus ik hoéf dubstep niet zo nodig goed te vinden.

Dan weer wel een echte meevaller, was "How Do You Do" van Mayer Hawthorne, een blanke soulcat uit Michigan, die net als bijvoorbeeld Jamie Lidell, duidelijk zijn klassiekers kent. Een retro-trip zoals Raphael Saadiq er ook al eentje maakte, met veel (in het geheel niet weggestopte) verwijzingen naar Smokey Robinson, The Temptations of - zoals in de tvdw - Curtis Mayfield.

TVDW 01/01/2012 - Gotye - State of the Art (2011)

Ik weet het, bepaald snel ben ik niet met het nomineren van Gotye. Telkens iemand een megagrote hit scoort of overal in eindejaarslijstjes opduikt, roert er zich diep in mij een dwars ventje dat elke luisterbeurt saboteert. Zo moesten Arctic Monkeys en The Strokes destijds bijvoorbeeld tegen dat dwarse ventje vechten - een bij voorbaat verloren strijd. Ook Gotye belandde onredelijk lang in de koelkast. Vorige week gaf ik "Making Mirrors" dan toch eindelijk een kans. En hij beviel me beter dan verwacht. Vooral aan het eind staan er enkele rustige nummers op die me qua gelaagdheid, ritmische rijkdom en subtiliteit doen denken aan de Peter Gabriel ten tijde van So. Voorwaar een groot compliment.

De tvdw State of the Art is echter andere koek; het is een soundscape van een song die veel bundelt van de effectjes waar ik zo gek op ben. Weirde synths, vocoder, talkbox, en een druggy dubby sfeertje. Ik zou eens moeten vragen aan mijn oudste dochter of ze dit ook het hoogtepunt van de plaat vindt. Naast Milow en One Direction is Gotye immers de artiest die het meeste luisterbeurten krijgt bij haar. En bij mijn zoon is het de voorbije weken al LMFAO wat de klok slaat. Zo, dat streepje huisanecdotiek kreeg je er gratis bij. 't Is nieuwjaar voor iets.

De track zal ik (pas) volgende week aanbieden in de comments, maar over het maken van Making Mirrors en de ontstaansgeschiedenis en betekenis van de song State of the Art is dit alvast een interessante documentaire:

http://www.youtube.com/watch?v=2ZXLyeatI0s