TVDW 25/01/2015 - Mark Ronson (feat. Keyonne Starr) - I can't lose (2015)

De Shazam app had ik al een tijdje op de iPhone, maar ongebruikt. De eerste keer dat ik 'm inderdaad, er snel-snel naar zoekend op het keyboard, nodig had, was toen eind december van vorig jaar Uptown Funk voorbijkwam, in het door Luc Janssen gepresenteerde programma op Radio 1. Inmiddels is de vooruitgeschoven single van het gelijknamige Ronson-album een grote hit, maar toen het die dag zo plots onaangekondigd in de ether werd gegooid, moest ik toch even naar adem happen. Het klonk als een vintage funksong uit 1983 - die korte gitaarlicks, die scheurende synths. Het leek wel erg op iets van Morris Day & The Time, of van Was (Not Was), maar Shazam wist me te zeggen: dit was very much now, en van Mark Ronson. Nou, nou, wat een wonderlijke productie. En tegelijk het bewijs dat zanger van dienst, Bruno Mars, allerminst een prefab-popsterretje is. Iets wat zijn voorgaande, alleraardigste singles ook al lieten vermoeden. O ja, hij blijkt trouwens ook het drummen op deze Uptown Funk voor zijn rekening te nemen.

Inmiddels is het full-album van Ronson op de markt, en het moet gezegd: die man kent zijn klassiekers. Juist ja, over de dunne lijn tussen een slimme kopie en een origineel, oorspronkelijk werkstuk, of tussen epigonisme en eerbetoon, kan gediscussieerd worden tot we een ons wegen. Ronson zelf heeft er trouwens ook wel iets over te zeggen. Tik op Google "Mark Ronson - how sampling transformed music" in en je komt op een erg boeiende TED Talk van de man, waarin hij een lans breekt voor het samplen en uitlegt hoe sampling de valkuil van de pastiche kan vermijden. "Bij het maken van een plaat mag je nostalgie niet kidnappen" - voorwaar een interessant statement.

Over naar de tvdw? Dat is de track waarop Ronson niet mikt op The Time, maar op Rufus & Chaka Khan. Of op andere songs (van bv. René & Angela) uit dezelfde eerste helft van de jaren tachtig. Mooiste moment is de break die (al) na twee minuten volgt, en waarop Ronson enkele saxuithalen plakt. Jammer dat de song al zo snel afklokt, hopelijk heeft Ronson voor binnenkort nog een ouderwetse extended version klaarliggen.

TVDW 29/01/2012 - fDeluxe - Over the Canyon (2011)

Leuk avondje werd het, dat uitje met Detroit Breakdown partner in crime Hans. In het gezelschap van een kenner een concert meemaken, geeft altijd net dat tikkeltje extra (zie ook Zinnerboy bij Dylan, Shamrockske bij David Gray of Don Bata bij Alizée). Dit keer speelde fDeluxe in de AB ten dans, in een vorig leven The Family, een van de hobbyclubjes van Prince en de groep die het originele Nothing Compares 2 U van de Kleine kreeg.

Er stond wel wat musical heritage op het podium: Jellybean, de gitarist/drummer van The Time (herinner u de kenmerkende "Jellybean!" shout in break van Jungle Love), saxofonist Eric Leeds (die onder meer op Parade en Sign O The Times staat te toeteren) en sessiegitarist Oliver Leiber, niet enkel de songschrijver van Paula Abduls "Opposites Attract" en muzikant op platen van Zap Mama en Chaka Khan, maar ook de zoon van Jerry. Ja - die van producersduo Leiber & Stoller. En dan was er nog Susannah Melvoin, zus van de Wendy uit Wendy & Lisa - een dame die behoorlijk krols voor de dag kwam in de AB. A real cougar if ever I saw one.

Oh ja, nog even de after show met Stijn, het Prince'ke van de Lage Landen, vermelden. Het klinkt minder eerbiedig dan bedoeld hoor, want Stijn bracht een erg knappe onemanshow, met focus op minder bekend Prince-materiaal (als DMSR en Forever In My Life de bekendste nummers uit de set waren, weet je het wel). Hulde! De tvdw is echter voor fDeluxe, met het nummer dat voor mij het hoogtepunt was van het concert, en dat ook op de nieuwe plaat "Gaslight" mooi overeind blijft. Klinkt erg Wendy & Lisa-achtig, met die rubberen, sfeervolle groove erin.