Tuesday, April 26, 2011

TVDW 24/04/2011 - The Jayhawks - All the right reasons (2003)



Wie ben ik om te redetwisten met mijn dochter, of om haar oordeel in twijfel te trekken? "Dat nummer moet je deze week op je blog zetten", suggereerde ze, nadat ze All The Right Reasons had beluisterd en vervolgens vijf keer op repeat duwde.

The Jayhawks kampeerden al enkele weken in de wagen. Het is een groep die bij mij weinig verkeerd kan doen. "Weinig", dus niet "niks" - want de cd Sound Of Lies vond ik maar een misbaksel. Daartegenover staan de talrijke pareltjes die zowel te vinden zijn op het rootsy, landelijke "Tomorrow The Green Grass", als op de toegankelijke popplaat "Smile" en op de voorlopig laatste plaat "Rainy Day Music".

Labels:

Thursday, April 21, 2011

TVDW 17/04/2011 - The Fleetwoods - The Great Imposter (1961)



Van tafel vegen, die hippe dancegroepjes als LCD Soundsystem en die übercoole rockers als Cold War Kids. Gedaan met dat eigentijds lawaai, ruim baan voor the real stuff. The real stuff, dat is in dit geval het songschrijverstalent van Jackie DeShannon. DeShannon was de Carole King van haar tijd: iemand die songsmid was in dienst van anderen, alvorens onder eigen naam naar buiten te komen en hits te scoren. Ze was een songschrijver pur sang, die een simpel thema op een originele manier kon verpakken in songs die nauwelijks de twee minuten grens haalden. Thema verliefdheid? Dat werd dan de foutloze popsong When you walk in the room (een songtekst waarin het woord nonchalant mooi op zijn plaats valt - dat is kunst). Thema foute liefde? Dat werd Break-a-way, een song waar de zwarte Irma Thomas, de Soul Queen of New Orleans, een hit mee had (later volgde Tracy Ullman). Thema betoverende schoonheid? Dat werd Bette Davis' Eyes, later met wollige synths tot wereldhit gemaakt door Kim Carnes. Op persoonlijk vlak valt er ook veel te vertellen over DeShannon. Ze had naar verluidt relaties met zowel Elvis Presley als Jimmy Page, en trouwde uiteindelijk met soundtrack componist Randy Edelman, de man die onder meer het thema van... MacGyver schreef.

Waarom uitvoerig de loftrompet blazen over DeShannon? Omdat mijn niet aflatende speurtocht langs tweedehandswinkeltjes vorige week een pareltje opleverde: "Break-a-way The Songs of Jackie DeShannon 1961-1967". Uitgebracht door platenlabel Ace (archivarissen die even uitstekend werk leveren als Rhino), uitvoerig voorzien van boeiende liner notes, en met o.a. Helen Shapiro, Brenda Lee en Duane Eddy die allemaal materiaal van DeShannon ten gehore brengen. Ja, en ook The Fleetwoods staan op de cd, met een hit die George 'Star Wars' Lucas later ook gebruikte in zijn prent "American Graffiti."

Dit is muziek van voor de British Invasion, van voor Hendrix, The Who, Jefferson Airplane en MC5 - toen rock nog braafjes was en de hitlijsten bevolkt werden door naieve bubblegum pop, doo-wop en close harmony. Muziek ook die me meteen deed terugdenken aan mijn studententijd. Correctie: aan de weekends tijdens mijn studententijd. Eenmaal van het bruisende Leuven terug in het landelijke Heusden, zochten we namelijk op vrijdag- of zaterdagavond met enkele kameraden regelmatig The Shamrock op. Een oude bruine kroeg waar André en Rosa steevast muziek uit de sixties opzette. Ongetwijfeld kwamen er ook wat songs van DeShannon voorbij; wie weet zelfs dit nummertje van The Fleetwoods.

Tot slot nog een tranche de vie delen? Het afgelopen weekend maalde ik op twee dagen tijd 170 kilometer op de fiets, aan de zijde van mijn petekind. Het leverde weinig of geen lijntjes op richting tvdw - al hadden we het tijdens de tocht zowel over Lippy Kids van Elbow als over het verzameld werk van Samson & Gert (!). Maar het gaf me wel een heerlijk gevoel. Het leek - vrij naar Julian Barnes - alsof ze voor mij een plaats op de voorste rij hadden gereserveerd, in de circustent van de gelukzaligheid.

Labels: , , , , , ,

Monday, April 11, 2011

TVDW 10/04/2011 - LCD Soundsystem - North American Scum (2007)



Een geval van rijkelijk te laat zijn. Vorige week gaf LCD Soundsystem haar afscheidsconcert - niet toevallig in Madison Square Garden, NYC. Na drie albums (+ een leuke, in opdracht van Nike gemaakte 'jogging-plaat') stopt de groep ermee. De volgende dag was het concert integraal te herbekijken, via het tv-kanaal van indie-rockjournalistiek-tempel Pitchfork en op Youtube (intussen is het er afgehaald). Haast per ongeluk vond ik het en was meteen ruim een uur zoet. En de rest van de week ontdekte ik met plezier de cd's van de groep die ik tot nu toe links had laten liggen. Vooral hun tweede plaat Sound Of Silver wist me te bekoren. Dit is 100% New York muziek, je hoort er echo's in van de CBGB's groepjes als (early) Talking Heads, maar ook de indie-funk van Liquid Liquid en de hoekige no-wave van James White & the Contortions. Nooit gedacht dat het me iets zou zeggen, maar kijk, simultaan met de zwanenzang van LCD Soundsystem weet de groep alsnog een tvdw te scoren. Het heerlijke North American Scum werd tijdens het afscheidsconcert overigens gebracht met Arcade Fire in steun.

(als bonus ook twee in memoriams: maart betekende einde van de rit voor de meest funky Oostenrijker die ooit leefde - toegegeven, veel concurrentie was er niet - en voor de zanger van The Atlanta Rhythm Section)

Labels: , , , , , ,

Sunday, April 03, 2011

TVDW 03/04/2011 - Elbow - Lippy Kids (2011)



De snelste weg tussen twee punten
is alleen dan een rechte lijn
als de weg zelf er niet toe doet
alleen het snel aan het einde zijn

Mooi gezegd toch, van Bram Vermeulen? Het staat in diens dichtbundel Het Groot Hollandsch Verzenboek, dat ik afgelopen donderdag las - nota bene terwijl ik in de cafetaria van een opleidingscentrum mijn mond verbrandde aan een hap te hete spaghetti. Ik moet altijd aan Bram denken bij het woord 'ontroering'. Ik herinner me dat ik in de gebouwen van platenmaatschappij Virgin een interview had met de brave - en inmiddels diep betreurde - man, en dat hij de eerste tien minuten zoet was met me uit te leggen dat ontroering eigenlijk een fout woord was. Je wordt geroerd door iets, niet ont-roerd.

Ontroering, of roering zo je wil, is het soort van gevoel dat je moet binnenlaten. Als een deurtje waarvan je toelaat dat het af en toe openzwaait - of dat je zelf openduwt. Vorige week opende ik zo'n deurtje. In het zonnetje op een bankje in een stadsparkje, met "Build a Rocket, Boys!", de nieuwe Elbow, op de iPod. En met de tweede song, Lippy Boys, die voorbijkomt. Een losgelaten klas schoolkinderen holt voor mijn gezichtsveld kris kras door elkaar. Met het gejengel en gejoel dat nu vervangen is door de muziek van Elbow, lijkt het wel alsof ze in slow motion voortbewegen. En intussen zingt Guy Garvey over balorige jongens in hun onbekommerde jeugd. Over hun heerlijke onvermogen om cynisch te zijn. Over de schoonheid en poëzie die in de apenjaren vervat zitten, en hoe ze ongemerkt voorbijglijden. En ik weet nog net te voorkomen dat de tranen van onder mijn zonnebril bengelen.

Labels: ,