TVDW 03/04/2011 - Elbow - Lippy Kids (2011)

De snelste weg tussen twee punten
is alleen dan een rechte lijn
als de weg zelf er niet toe doet
alleen het snel aan het einde zijn

Mooi gezegd toch, van Bram Vermeulen? Het staat in diens dichtbundel Het Groot Hollandsch Verzenboek, dat ik afgelopen donderdag las - nota bene terwijl ik in de cafetaria van een opleidingscentrum mijn mond verbrandde aan een hap te hete spaghetti. Ik moet altijd aan Bram denken bij het woord 'ontroering'. Ik herinner me dat ik in de gebouwen van platenmaatschappij Virgin een interview had met de brave - en inmiddels diep betreurde - man, en dat hij de eerste tien minuten zoet was met me uit te leggen dat ontroering eigenlijk een fout woord was. Je wordt geroerd door iets, niet ont-roerd.

Ontroering, of roering zo je wil, is het soort van gevoel dat je moet binnenlaten. Als een deurtje waarvan je toelaat dat het af en toe openzwaait - of dat je zelf openduwt. Vorige week opende ik zo'n deurtje. In het zonnetje op een bankje in een stadsparkje, met "Build a Rocket, Boys!", de nieuwe Elbow, op de iPod. En met de tweede song, Lippy Boys, die voorbijkomt. Een losgelaten klas schoolkinderen holt voor mijn gezichtsveld kris kras door elkaar. Met het gejengel en gejoel dat nu vervangen is door de muziek van Elbow, lijkt het wel alsof ze in slow motion voortbewegen. En intussen zingt Guy Garvey over balorige jongens in hun onbekommerde jeugd. Over hun heerlijke onvermogen om cynisch te zijn. Over de schoonheid en poëzie die in de apenjaren vervat zitten, en hoe ze ongemerkt voorbijglijden. En ik weet nog net te voorkomen dat de tranen van onder mijn zonnebril bengelen.