TVDW 31/12/2006 - Thomas Dolby - The Flat Earth (live - 2006)

De week tussen Kerst en Nieuw was bijzonder, om meerdere redenen. Om het bij de muziek-gerelateerde te houden: de via internet gekochte dvd/cd van Thomas Dolby viel, mooie timing, in de bus. Nog net op tijd dus om onder de vlag van 2006 te vallen, want dit was inderdaad het jaar van 's mans terugkeer. Na 15 jaar stilzwijgen, 15 jaar waarin hij Beatnik oprichtte, een firma die tegenwoordig 2/3de van alle gsm's uitrust met de software die de polyfone ringtones toelaat. Dus ja, dat gejengel en geblèèr van opdringerige gsm-deuntjes heb je te danken aan de heer Dolby :-). Het eerste nieuwe teken van leven van Dolby was de track "Groksploitation", een instrumentaaltje dat hij maakte op vraag van regisseur/vriend JJ Abrams, die nog wat achtergrondmuziek nodig had bij een scène in Mission Impossible III - een film die ik geprogrammeerd had te bekijken, net dezelfde dag als de Dolby-cd en -dvd in de bus viel. Eens te meer: toeval bestaat inderdaad niet. Een dag later was dan de Dolby-dvd aan de beurt, een registratie van de Sole Inhabitant Tour die hij eerder dit jaar ondernam in de VS (en waar mijn overzeese vriend Scott - zie ook http://www.drmusic.org me al een bootleg van bezorgde). Het was ironisch genoeg de allereerste keer dat ik de man live zag, 24 jaar na het moment waarop ik Dolby, via zijn debuut The Golden Age of Wireless, ontdekte.... De TVDW is de titeltrack van zijn tweede cd; jammer genoeg kan ik er geen beelden bijstoppen en moet je het met de audio doen. Wie de dvd bekijkt, staat met open mond te kijken hoe de one man band Thomas Morgan Dolby Robertson er in slaagt om heel deze song from scratch op te bouwen. Zelfs de ritme track speelt hij zelf in, door één voor één de ritmes te tokkelen op een soort elektronische drumcomputer (een groot vierkant, onderverdeeld in negen kleinere 'pads') om ze daarna in een 'loop' te brengen alvorens het volgende laagje aan de song toe te voegen. Fascinating stuff.

Oh ja, en gelukkig nieuwjaar aan iedereen. Mijn leitmotiv voor 2007?

Switch off the mind and let the heart decide
who you were meant to be
Etch out a future of your own design
Well tailored to your needs
Then fan the flame and keep the dream alive
The future is roses

http://www.sendspace.com/file/j8ue7z

TVDW 24/12/2006 - Phil Lynott - Old Town (1982)

De Ierse band Thin Lizzy scoorde in haar carrière slechts een handvol echte hits, het was vooral de legende die na de dood van flamboyante frontman Phil Lynott in omvang toenam. Tot vandaag de dag blijven vele groepen uit het hardere rockgenre schatplichtig aan de Thin Lizzy-sound. Die sound, dat is op dubbel solerend gitaarwerk gestoelde rock; een techniek die ook The Allman Brothers en Wishbone Ash onder de knie hadden. Later zouden met name Iron Maiden en Metallica er wereldwijd mee doorbreken.
Thin Lizzy was een vat vol tegenstrijdigheden. Eerste voorbeeld was de persoon van Lynott: een bastaardzoon uit Engeland die naar Ierland verkastte. Een boomlange zwarte bassist met de looks van Hendrix, die opgroeide bij zijn grootouders in Dublin. Als tekstschrijver was hij een macho die ongegeneerd stoeide met beelden uit het Amerika van cowboys en westerns, maar hij kon net zozeer iets gevoeligs over tienerzwangerschappen of zijn liefde voor Ierland neerpennen. Muzikaal had hij zowel een boon voor spijkerharde bluesrock als voor romantische Keltische ballades à la Van Morrison. De ironie wil trouwens dat Lizzy’s bekendste hit, Whiskey In the Jar, net een van de weinige covers uit hun repertoire was. En net toen de zogenaamde New Wave of British Metal in de eerste helft van de jaren tachtig de wereld veroverde, lag de groep op apegapen. Zo blijft Thin Lizzy, ook na die fatale overdosis van Lynott in 1986, een misbegrepen stuk rockgeschiedenis. Niet vergeten dat Lynott in de voor hem ‘moeilijke’ jaren tachtig, waarin zijn groep een stuurloos schip werd, wel nog even een van de grootste vergeten parels uit dat decennium schreef: de perfecte popsong Old Town - een song die de afgelopen dagen al een tiental keren op erg hoog volume door onze boxen schalde, tot groot jolijt van de driftig rondspringende kinderen. Samen met Dead or alive van John Cale en Tears Run Rings van Marc Almond is Old Town nota bene ons favoriete liedje met een trompet in. Enjoy!

http://www.sendspace.com/file/gy43e6

TVDW 17/12/2006 - Robert Long - Hè, gezellig (2006)

Ik denk vaak: het moet nog beginnen. Ik kan het niet helpen, het is een infantiele gedachte: mijn echte carrière moet nog beginnen. Dit zijn allemaal slechts opstapjes, er zit nog van alles in me. Of het een zweer is of een prachtige vrucht, moet de toekomst uitwijzen. Maar er komt nog iets.

Heel wat aanknopingspunten voor de tvdw deze week. Zo was er de erg fijne dj-set op de fuif van Christine en Geert (van Herbie Hancock naar Lene Lovich, Bauhaus, Les Rita Mitsouko, Grace Jones en zelfs Lou & the Hollywood Bananas - il faut le faire). En er was het optreden van Living Colour (maar dat viel tegen). Maar raar genoeg stond ik afgelopen week nog het vaakst stil bij het heengaan van Robert Long. Raar, want ik heb nooit een theatertournee gezien van de man en was nauwelijks vertrouwd met 's mans werk. Tot ik hem in het najaar van 2002 mocht interviewen. Het werd een erg aangenaam gesprek, destijds gepubliceerd in de Artsenkrant met het citaat "Er is al genoeg tralala" als veelzeggende kop. Ook bovenstaande ontboezeming is uit dat interview; het bleek in hindsight een wel erg pijnlijke waarheid te bevatten. Er bleek inderdaad een zweer genaamd kanker in het lichaam van Long te huizen. Ik herinner me van Long trouwens nog een erg aardig radioprogramma, dat ik een paar jaar voordien ontdekte, bij het terug naar België keren na een weekendje Amsterdam. We stootten toevallig op zijn zondagmiddaguitzending op een of andere Nederlandse radiozender, waarin Long op aangenaam badinerende toon liedjes koos, ik herinner me bijvoorbeeld Les Feuilles Mortes nog, in de versie van Yves Montand. De tvdw komt uit de laatste cd van Robert Long, 'n Duivels Genoegen, die had moeten gepaard gaan met een theatertour die er nooit kwam. Hardop lachen in de wagen, toen ik dit hoorde.

http://www.sendspace.com/file/8dzj8d

TVDW 10/12/2006 - Paul Simon - Father and daughter (2006)

Dubbele verjaardag. Honderdste blog-tvdw. Alsook: gisteren werd de jongste dochter twee jaar. Meer dan gepast om een track te plukken uit wat voor mij de allerbeste cd van het jaar was: Surprise, van Paul Simon. Een hoogmis aan subtiliteit, aan clevere songwriting, aan oh zo gedoseerde vocals, aan geïnspireerde songtekstschrijverij.
En terwijl we bezig zijn, laat ik meteen mijn 'Best of 2006' geven.

01. Paul Simon - Surprise

02. Muse - Black Holes and Revelations (over the top sonic adventures)

03. Donavon Frankenreiter - Move by yourself (crossroad between southern rock and laidback soul)

04. Jhelisa - A primitive guide to Being There (staalkaart van soulmuziek in al zijn facetten)

05. John Mayer - Continuum (foutloze rockbluessoulpop)

06. Wolfmother - Wolfmother (jonge lefgozers brengen vette old school hardrock)

07. Josh Rouse - Subtitulo (Amerikaanse singer-songwriter stuff vanuit een Spaans ingeslapen dorpje)

08. Killers - Sam's Town (bevestiging na de hype)

09. Krista Detor - Mudshow (romantische pianoballads voor wie verder wil dan Tori)

10. Ed Harcourt - The beautiful lie (barokke melancholie en weltschmerz van de Britse Tom Waits)

reservebank: The Feeling - twelve stops and home (fijne pop uit de oude doos)

Pffft-plaat van het jaar: Information van Beck. En de alom geroemde laatste van Scritti Politti werkte (God knows I've tried) bij mij ook niet. Mag ik ook nog even melden blij te zijn met de terugkeer van Thomas Dolby? Zijn Sole Inhabitant Tour deed enkel de VS aan, maar de gesigneerde exemplaren van zowel dvd als cd heb ik inmiddels besteld. En de man werkt aan nieuw materiaal. Net als Queen + Paul Rodgers, trouwens - old heroes never die.

Nog even Surprise bejubelen? Het is met voorsprong de plaat met de grootste bewaarwaarde. Simon pakt zware onderwerpen aan als vergankelijkheid, lotsbestemming, en geloof maar hij verpakt ze in heerlijke, vaak lichtvoetige popsongs - met soundscapes van Brian Eno waarin het heerlijk verdwalen is. En er zijn de erg tot de verbeelding sprekende lyrics, zonder twijfel de beste die we dit jaar op cd vonden.

Zoals Simon, in de tvdw, met een knipoog zingt: "I'm gonna stand guard / Like a postcard of a Golden Retriever." Happy birthday, Hanne.

http://www.sendspace.com/file/82cqab

TVDW 03/12/2006 - The Killers - Read my mind (2006)

Nog een beetje groggy en wat aan het afkicken na de quiz (check www.detroitbreakdown.be), maar de tvdw, die stond al een tijdje vast. Ik ben aan het knutselen aan mijn eindejaarslijstje, en deze zal er vermoedelijk ook nog net in geraken. Het voordeel van stilaan "op leeftijd" te komen, is dat je niet meer met dezelfde verbetenheid elke nieuwe hype en elk nieuw genre meteen wil vastgrijpen. Zo heb ik heel wat zogenaamde must-haves van het moment aan mij voorbijlaten gaan, zelfs met een zeker genoegen. Bloc Party, Arctic Monkeys, Scissor Sisters, Kooks, Gnarls Barkly: fijn radiovoer als de singles voorbijglijden, maar de full-cd's moeten hun eerste beluistering nog krijgen. Plus: nog een voordeel: ik moet de eerste videoclip van vele van deze groepen nog zien, weet nauwelijks nog hoe de zanger heet, laat staan welk genre t-shirts hij zou dragen. Het heeft wel iets bevrijdend, dat afstand nemen: je zet een stap terug en bekijkt wel even over welke artiest over een half jaar nog gesproken wordt. Een hype die zich wel al meermaals in mijn iPod wist te wringen, was Sam's Town, de nieuwe cd van The Killers. Een verrassende bevestiging van dat debuut Hot Fuss. Hoogdravend en weinig subtiel, maar vol power, lef en avontuurlijke wendingen - as we like 'm. De allerbeste track is echter, misschien niet toevallig, ook de meest straightforward pop song van de plaat. Good good stuff.

http://www.sendspace.com/file/760zbt