TVDW 01/10/2006 - Ingram Hill - 39 (2005)

Drie van leven bruisende kinderen. Een vrouw die weliswaar twee weken ouder is dan ik ("you know I like my girls a little bit older" - Your Love, the Outfield), maar die me nog steeds scherp houdt. Ouders en schoonouders waar ik het goed mee kan vinden. En - ja, ik adresseer je nu even rechtstreeks - een schare goeie vrienden.
Twee conclusies. Eén: ik ben al erg blij dat ik op mijn 39ste verjaardag deze stand van zaken kan opmaken. Twee: it's all downhill from here. Dat moet haast wel.

http://www.sendspace.com/file/sueqtn

TVDW 24/09/2006 - Kenyatta - I wanna do something freaky to you (1990)

Mijn neef Frank, who also goes by the name of DJ Coop, is sinds jaar en dag de funkmeister binnen mijn vriendenkring. Niemand heeft zo'n goed gevulde goodie bag als het gaat om vintage vinyl stuff in de sectoren funk, disco en ander groovy materiaal. Een bezoekje van Koop aan Coop volgt al zo'n 25 jaar het volgende ritueel: ik ben nauwelijks binnen of meneer kruipt al achter de wheels of steel om vanachter zijn Technics-snelstarters wat lekkers uit de boxen te laten knallen. Bij voorkeur en niet zelden iets a) waar ik nog nooit van gehoord heb en b) dat ik geweldig goed vind. Dat de man me ooit een vinyl 12" van all time favorite funknummer "I just wanna spend some time with you" van Alton Edwards cadeau deed, bewijst dat hij echt wel een wit voetje heeft bij mij.
Het hoeft geen betoog dat ik het nauwelijks klaarspeel om Frank op zijn eigen speelveld te verslaan. Iets funky voorschotelen dat de DJ Coop nog niet kent, 't is een uitdaging van formaat. De enkele keren dat dit toch lukte, staan dan ook in het geheugen gegrift. Die keer dat ik kwam aandragen met Kenyatta's "I wanna do something freaky to you", had ik prijs. Het nummer wordt opgestart met belletjes van de kerstslede ("they're jingling baby!", zou LL Cool J zeggen), waarna een motherf** deep synthbass de groove inzet. Zanger-van-dienst is de schier onbekende Kenyatta, waarvan ik zelfs nauwelijks een treffelijke foto kon googlen, laat staan dat er meer achtergrond over die pipo te vinden is. Let ook op de aangebrande tekst ("your love is like a mountain/and I wanna dive into your canyon" - poëzie!). Om deze post extra lang te maken, meld ik ook nog even dat het hier in feite een cover betreft. De originele uitvoering is van Leon Haywood, een wat vergeten soul- en funkartiest die begin jaren tachtig een Funkytown-radiohitje scoorde met "Don't Push it Don't Force it".
Nooit gedacht trouwens dat ik spierbundelacteur Steven Seagal ooit in mijn TVDW's zou zien opduiken, en toch. Kenyatta's track vond ik destijds, begin jaren negentig, op de soundtrack van het Seagal-vehikel "Marked for Death". Ik kon de track echter nooit op digitale vorm vastkrijgen, ondanks een jarenlange zoektocht langs "allerlei wegen" (om Limewire, Kazaa etc. op een kryptische manier te omschrijven). Tot ik die cd tot mijn verbazing afgelopen week voor amper één euro kon scheefslaan. De soundtrack is een staalkaart van wat het label Delicious Vinyl in die tijd te bieden had. Tone Loc is niet minder dan fan-tas-tisch op "I joke but I don't play", een song die makkelijk langs Ice-T's klassieker "That's how I'm livin'" kan staan, terwijl Young MC een heerlijk spervuur van woorden afvuurt op "Pick up the pace". En dan is er een fijne instrumental van de Brand New Heavies, alsook een track van Chris Goss en zijn Masters of Reality, nog lang voor die met Kyuss en Queens of the Stone Age de zogenaamde 'stoner rock' zou uitvinden. Fijne boel, maar ze konden niet tippen aan de TVDW van Kenyatta - een song die na ruim zestien jaar terug thuis is. Enjoy. http://www.sendspace.com/file/er021z

TVDW 17/09/2006 - David Baerwald - AIDS & Armageddon (1992)

De beste bassist van het land woont in Zottegem - al is dat vooralsnog een goedbewaard geheim - en hij staat bekend als "The Orf Man". Ik mag me gelukkig prijzen af en toe wat muzikaals met hem te ondernemen (uitwisseling van cd's, een muziekquiz, een concert), en regelmatig geven we mekaar ook tips per email. Zo vroeg hij me amper twee enkele dagen terug of ik ooit gehoord had van David + David. Toeval wou dat ik hun (enige) album "Boomtown", waar het radiohitje "Swallowed by the cracks" op staat, nog op vinyl heb thuis. Een van de twee Davids, Baerwald, scoorde nadien nog een radiohit met AIDS & Armageddon, zo schrijf ik Orf Man op mail. Twee dagen later loop ik in Puurs rond op de uitverkoop van de lokale bibliotheek (een uitverkoop die me vorig jaar zo'n 16 cd's opleverde, waaronder iets van de Alan Parsons Project dat het toen tot TVDW schopte). And guess what? Baerwalds cd "Triage" ligt er te grabbel voor 1 euro. Eens te meer bewezen: toeval bestaat niet.
Dit jaar was ik overigens wat minder gulzig (of was de oogst wat minder?). Ik wist me te beperken tot zes cd's: Lovesexy van Prince, een best of van Art Blakey & the Jazz Messengers, het doorbraak-album van The Jayhawks, de verzamelaar Giant Steps en een soundtrack die mogelijk binnenkort nog wel een TVDW zal opleveren. En Triage dus, een ferm anti-oorlogsstatement van een plaat, met naast de apocalyptische songs en de hoes - bebloede handen op een achtergrond van Stars & Stripes - ook nog eens strijdvaardige liner notes. "This is dedicated to George Bush in the sincere hope that there is a God and that He is vengeful beyond all comprehension", valt er te lezen.
Baerwald zou nadien de slotsong schrijven voor de soundtrack van Moulin Rouge en zou een van de drijvende krachten worden achter "Tuesday Night Music Club" van Sheryl Crowe - al eindigde die samenwerking in een bitter dispuut tussen de twee. Z'n song AIDS & Armageddon blijft dertien jaar na datum de beste muzikale schets van de vreselijke ziekte sinds de Kleine uit Minneapolis het had over "the big disease with a little name". "I'm afraid of my own future / I'm disgusted by my past / I wake up dreaming every morning / About some chemical blast / My brain full up of questions that I'm too afraid to ask." Voeg daarbij een hoekige, strakke rocksong en je hebt ruimschoots voldoende voor een TVDW.

http://www.sendspace.com/file/qt2fsm

TVDW 10/09/2006 - The Faint - The Conductor (Thin White Duke remix) (2003)

Dit keer een aan evenementen van het voorbije weekend verbonden TVDW. We hadden wel wat keuze. Op zaterdag was er een chiro-feest waar de dochter (de oudste dan) moest optreden. Het nummertje dat bij het dansje hoorde, maakte weinig kans om het tot TVDW te schoppen. Sean Paul, ik vind het maar een irritant ventje en die raggamuffin/dancehall is helemaal mijn ding niet. Passeert de man op de radio, gaat 'ie stante pede op een ander station - maar op het chirofeest lukte dat truukje niet. Aardig dansje, dat natuurlijk wel. Wel een mogelijkheid bood de pauzemuziek op dat chirofeest - allemaal vintage eighties stuff, waarbij vooral "Take that look of your face" van Marti Webb erg plezierig was om terug te horen. Ook a nice touch had de DJ die 's avonds speelde op een fuif ter ere van 40 jaar Martine B. Hij gooide, al dan niet bewust, "My Sharona" van The Knack nog eens op. Onweerstaanbaar nummer, sowieso (ja, ik heb de vinylsingle nog thuis), van een band die voor de rest in Europa nooit potten brak, maar dat de drummer van de groep vorige week stierf, maakte het toch nog net iets 'gepaster'. Maar qua TVDW-nominee moest zowel The Knack als Marti Webb ruimschoots de duimen leggen voor een nummer dat zich vrijdag al naar voren had gewurmd. Die dag vierde Patje D. immers zijn veertigste verjaardag, meteen goed voor een leuk tuinfeestje. Ter ere van mijn schoonbroer had ik snel nog twee rollercoaster-cd's samengesteld. Eentje met vintage nostalgia, tailor made voor Patje, met lekkers van o.a. Yazoo ("State Farm"!), Depeche Mode, Talk Talk, Flash & the Pan en New Musik. De tweede bevatte allerlei hip contemporary spul. Lily Allen, Gnarls Barkley, Freeform Five, Jamie Lidell, de Bloc Party-remix van "Needy Girl" van Chromeo, de Daft Punk remix van Franz Ferdinand's "Take me out", de" remix van "In Private" van The Pet Shop Boys, met Elton John in plaats van Dusty Springfield et j'en passe. Beste van de klas was echter The Faint. Ik ken de groep van haar noch pluim, maar een wilde download van enkele maanden terug blijft keer op keer de aandacht opeisen op mijn iPod. Het betreft een pulserende, langgerekte remixversie met de signatuur van de Thin White Duke (aka Stuart Price aka Jacques LuCont aka Let Rhythmes Digitales aka Zoot Woman) all over it. Snel googlen leert dat The Faint uit Nebraska komen, dat de man achter Bright Eyes ooit nog lid was van de groep, en dat op hun website tal van nummers gratis te downloaden vallen. Dat ben ik nu bezig, maar ik veronderstel niet dat ze de impact zullen hebben van deze TVDW. Oh ja, The Faint mag nu misschien nog een redelijk onbekend groepje zijn, maar hun volgende cd zou, zo willen geruchten, een productie meekrijgen van Rick Rubin. En dan zal heel de wereld hen wel kennen. Intussen: geniet van de met vocoder opgestarte én eindigende versie van "The Conductor" - iets met vocoder wekt sowieso mijn interesse, must be de erfenis van EWF's "Let's Groove" en een overdaad aan Patrick Cowley. Enkel te beluisteren op zéér hoog volume, bij voorkeur rondstappend in een broeierige, nerveuze stadskern.

http://www.sendspace.com/file/ecr5n8

TVDW 03/09/2006 - Green on Red - Hair of the Dog (1985)

Er stonden een aantal artiesten te dringen voor een TVDW - een radiohoofd met een lodderig oog en een bende in lederen broeken gehulde ijzeren maagden - maar ze zullen moeten wachten. Zondagavond 3 september was het immers feest voor de gitaarminnende muziekliefhebber in mij. Midden jaren tachtig doken wel meer van deze groepjes op, allen vechtend voor wat aandacht: Jason & the Scorchers, Tommy Conwell & the Young Rumblers, The Beatfarmers, The Rainmakers, The Hoodoo Gurus uit Australië, The Del Fuegos, The Dream Syndicate en - mijn favorieten - The Rave-Ups. Ook Green on Red hoorde hier bij. Na de split van de groep bleven de groepsleden platen uitbrengen. Die van Chuck Prophet bleken met voorsprong het best, al heeft Can O' Worms van Dan Stuart en ook de laatste van Chris Cacavas nog wel goeie momenten. Op de setlist van het reunië-concert in de N9 in Eeklo (tweede keer dat die club ons aangenaam wist te verrassen, na Freedy Johnston een paar jaar terug) was jammer genoeg geen plaats voor de albums "This Time Around" en "Scapegoats". Graag hadden we bijvoorbeeld "You couldn't get arrested" gehoord, but no such luck. Maar het sympathieke publiek - inclusief Shamrockske en P Leno - kreeg voldoende goodies in de plaats. Een erg zweterige, lekker vunzige jongens-onder-mekaar bedoening werd het, een 'rumble in the jungle' met centraal op het canvas de manische maniërismen van Dan Stuart en de gitaarsnokkende ingevingen van Chuck Prophet. "Hair of the Dog" zat ergens midden in de set en kreeg een garagerockerige, met haast puberaal enthousiasme gebrachte versie mee. Awesome, en de rit van ruim een uur meer dan waard.

http://www.sendspace.com/file/gpb8v4 (voor Green On Red)
http://www.sendspace.com/file/gs3t2a (voor Phoenix)
http://www.sendspace.com/file/w7y2j5 (voor The Pretenders)