TVDW 16/04/2023 - The Knack - Mr. Handleman (1980)

 

TVDW 953. Ze lijken - in beeld én geluid én attitude - wel de peetvaders van die übercoole gitaarkerels die later zouden komen, The Strokes. The Knack wordt in vele muziekboeken steevast in één adem genoemd met de disco demolition en de disco backlash; bewegingen die eind jaren zeventig een scharnierpunt in de pop vormden. De song werd zowat lijnrecht tegenover Le Freak van Chic gezet - twee kampen, de toekomst en het verleden, de geloofwaardigheid versus de platte commercie. Althans voor het grote publiek, want de critici sabelden The Knack al snel neer: te arrogant - de band had bij wijze van stunt beslist om niét met de pers te praten - en te vrouwonvriendelijk in de teksten.

The Knack als vaandeldragers van de rock, strijdend tegen disco, was natuurlijk langs alle kanten een overtrokken vergelijking. Powerpop was er heus al wel voor The Knack in 1979 My Sharona uitbracht (- kijk maar naar de catalogus van The Kinks, waarvan The Knack een song coverden). En disco stierf heus niet op dat moment en trok nog een heel eind de jaren tachtig in. 

Omwille van het grote succes van het debuut en het feit dat de groep bij critici niet in de bovenste schuif lag, werd The Knack's tweede album (met de heerlijk prikkelende titel "... But the little girls understand") van bij de release al neergesabeld. Jammer eigenlijk, want die tweede plaat is bij momenten even krachtig. Net als het debuut in een productie van Mike Chapman, een man die na zijn veelvuldige songschrijverij voor The Sweet en Suzi Quatro en zijn productie voor Blondie ("Parallel Lines"!) wel wist hoe je krachtig én poppy kon zijn. True, tekstueel is het er vaak wel redelijk over, maar dat kan de tvdw-nominatie (de tweede van de groep trouwens) niet tegenhouden. Overigens een nummer dat prima te plakken valt aan Mr. Tough van Yo La Tengo, maar dit terzijde.

TVDW 21/02/2010 - The Knack - Frustrated (1979)

Walking on thin ice? Ice Ice Baby? Cold as ice? Wou ik de thematische kaart trekken, dan maakte een van deze songs kans, na drie dagen rijden op het Oostenrijkse ijs met een Audi A5 Sportback.

Maar toch liever een kleine in memoriam. Voor Willie Mitchell, de legendarische soulproducer die zulke fantastische platen maakte samen met Ann Peebles en Al Green (en in wiens studio ook Axelle Red ging opnemen)? Mitchell stierf inderdaad begin januari, en daar werd schandalig weinig ruchtbaarheid aan gegeven.

Maar neen, we staan stil bij het te vroege heengaan van Doug Fieder, zanger en songschrijver van het onsterfelijke My Sharona. Samen met Highway to Hell moet My Sharona een van mijn eerste singletjes van het 'hardere' werk zijn geweest. Ik heb het steeds een dijk van een nummer gevonden. Wat een tempo en energie straalt de song uit. Wat een superbe riff, wat een straffe gitaarsolo. Hoe heerlijk 'cocky' brengt Fieder de tekst - inclusief die stotterende zanglijn (misschien omdat mijn zoontje stottert dat ik hier een boon voor heb). Wat een geweldige productie van Mike Chapman, die net als bij Blondie zorgt voor een machtige mix van gitaren, new wave en powerpop. En die hoes, met dat lekkere wijf in haar spannend wit onderlijfje! Petite histoire: die meid op de hoes was wel degelijk de echte Sharona waarover Fieder zong. Zijn jeugdliefde zou later een immobiliënbedrijf starten aan de westkust (not very rock 'n roll), maar ze was aan zijn zijde toen hij stierf. Pas jaren later stelde ik vast dat niet enkel My Sharona, maar ook de bijhorende langspeler Get the Knack heel wat pareltjes bevatte. Zoals de slotsong Frustrated.

http://www.sendspace.com/file/vijh9k

en als bonus de allereerste demoversie van wat later zo'n classic zou worden. Embryonaal, maar wel boeiend:

http://www.sendspace.com/file/cik4ve

TVDW 10/09/2006 - The Faint - The Conductor (Thin White Duke remix) (2003)

Dit keer een aan evenementen van het voorbije weekend verbonden TVDW. We hadden wel wat keuze. Op zaterdag was er een chiro-feest waar de dochter (de oudste dan) moest optreden. Het nummertje dat bij het dansje hoorde, maakte weinig kans om het tot TVDW te schoppen. Sean Paul, ik vind het maar een irritant ventje en die raggamuffin/dancehall is helemaal mijn ding niet. Passeert de man op de radio, gaat 'ie stante pede op een ander station - maar op het chirofeest lukte dat truukje niet. Aardig dansje, dat natuurlijk wel. Wel een mogelijkheid bood de pauzemuziek op dat chirofeest - allemaal vintage eighties stuff, waarbij vooral "Take that look of your face" van Marti Webb erg plezierig was om terug te horen. Ook a nice touch had de DJ die 's avonds speelde op een fuif ter ere van 40 jaar Martine B. Hij gooide, al dan niet bewust, "My Sharona" van The Knack nog eens op. Onweerstaanbaar nummer, sowieso (ja, ik heb de vinylsingle nog thuis), van een band die voor de rest in Europa nooit potten brak, maar dat de drummer van de groep vorige week stierf, maakte het toch nog net iets 'gepaster'. Maar qua TVDW-nominee moest zowel The Knack als Marti Webb ruimschoots de duimen leggen voor een nummer dat zich vrijdag al naar voren had gewurmd. Die dag vierde Patje D. immers zijn veertigste verjaardag, meteen goed voor een leuk tuinfeestje. Ter ere van mijn schoonbroer had ik snel nog twee rollercoaster-cd's samengesteld. Eentje met vintage nostalgia, tailor made voor Patje, met lekkers van o.a. Yazoo ("State Farm"!), Depeche Mode, Talk Talk, Flash & the Pan en New Musik. De tweede bevatte allerlei hip contemporary spul. Lily Allen, Gnarls Barkley, Freeform Five, Jamie Lidell, de Bloc Party-remix van "Needy Girl" van Chromeo, de Daft Punk remix van Franz Ferdinand's "Take me out", de" remix van "In Private" van The Pet Shop Boys, met Elton John in plaats van Dusty Springfield et j'en passe. Beste van de klas was echter The Faint. Ik ken de groep van haar noch pluim, maar een wilde download van enkele maanden terug blijft keer op keer de aandacht opeisen op mijn iPod. Het betreft een pulserende, langgerekte remixversie met de signatuur van de Thin White Duke (aka Stuart Price aka Jacques LuCont aka Let Rhythmes Digitales aka Zoot Woman) all over it. Snel googlen leert dat The Faint uit Nebraska komen, dat de man achter Bright Eyes ooit nog lid was van de groep, en dat op hun website tal van nummers gratis te downloaden vallen. Dat ben ik nu bezig, maar ik veronderstel niet dat ze de impact zullen hebben van deze TVDW. Oh ja, The Faint mag nu misschien nog een redelijk onbekend groepje zijn, maar hun volgende cd zou, zo willen geruchten, een productie meekrijgen van Rick Rubin. En dan zal heel de wereld hen wel kennen. Intussen: geniet van de met vocoder opgestarte én eindigende versie van "The Conductor" - iets met vocoder wekt sowieso mijn interesse, must be de erfenis van EWF's "Let's Groove" en een overdaad aan Patrick Cowley. Enkel te beluisteren op zéér hoog volume, bij voorkeur rondstappend in een broeierige, nerveuze stadskern.

http://www.sendspace.com/file/ecr5n8