TVDW 21/06/2015 - Simply Red - Love Wonders (2015)

Soul is een term die ik ongetwijfeld veel gebruik op deze blog. Je hebt heel wat soorten soulvolle muziek; voor mij kan zelfs een track van, ik zeg maar wat, de Foo Fighters of ZZ Top over de nodige soul beschikken. Qua soul heb je de archetypische tegenstelling tussen de rauwe, ongepolijste soul van een Wilson Pickett of Otis Redding, en de zoetgevooisde soulvariant van pakweg Smokey Robinson, Marvin Gaye of Teddy Pendergrass. Stax versus Motown, om het tot het ultieme cliché te herleiden.

Peu importe, ik hou van beide soulfamilies, en het hoeft geen betoog dat Mick Hucknall in de laatste categorie valt. Ik moet zo meteen eens op de tag Simply Red klikken om het verifiëren, maar het zou me niet verbazen mocht de groep tot op heden nog geen tvdw hebben gescoord. Ten onrechte, want vanaf het debuut wist de groep me te boeien. Hun eerste vier platen zijn en blijven klassiekers - wat een haast foutloze popplaat is nr. 4, "Stars", bijvoorbeeld - al ging het daarna, toegegeven, aardig bergaf.

De nieuwe "Big Love", nummer 11 in de cataloog, is echter een bescheiden return to form en een album dat ik, tot mijn verbazing, blijf draaien. Bij Simply Red bekruipt me weliswaar het gevoel dat ik ook bij Jamiroquai heb (net iets te vaak op veilig spelen, kiezen voor de makkelijke oplossing), maar los daarvan: een erg aangenaam plaatje, dat "Big Love". Eentje waarop Hucknall alle clichés rond hem en zijn groep bevestigt. Ja, hij heeft een ego, groter dan menig artiest. Ja, hij durft als tekstschrijver al eens in gemeenplaatsen te vervallen. Maar als pure soulzanger hoeft hij - tot spijt van wie hem zijn succes niet gunt - van niemand lessen te krijgen. Haast alle songs van de nieuwe plaat, hoe banaal ze soms ook lijken, worden gedragen en van extra's voorzien door Hucknall's subtiele, kristalheldere zanglijnen. Luister ten bewijze naar de op een Sade-ritme drijvende tvdw, een van de minder opdringerige tracks uit "Big Love".

Simply Red is en blijft als een perzik: zoet, met een fluwelen vachtje - en groter dan de bescheiden abrikoosjes van de concurrentie.

TVDW 14/06/2015 - Brandon Flowers - Between me and you (2015)

Niet zo moeilijk om te verklaren waarom Brandon Flowers bij zovelen in de smaak valt. De man heeft een hoog ideaal schoonzoon gehalte, hij zit in een rockband die hem de nodige credibiliteit verschaft (maar die tegelijk - en album na album nog meer en meer - braafjes binnen de lijntjes kleurt), en hij ziet er aardig uit.

Bovenal slaagt hij erin om generaties te overbruggen. Bij hem geen muzikaal verstoppertje, zijn invloeden staan in grote letters geborduurd op de mouwen van zijn designvestje. Een Generation Now artiest met onverholen invloeden uit met name de eighties: zo speel je in meerdere competities tegelijk mee. Niet toevallig durfde Flowers het aan om bij The Killers iets van Dire Straits te coveren. Hij speelt het spel slim, durft ook leentje buur te spelen bij onverwachte bronnen. Op zijn tweede soloplaat "The Desired Effect" duikt een sample op van Bronski Beat, ja, dat is de meest in het oog springende referentie. Maar elders op die plaat haalt hij de typische Jeff Lynne boogie van stal (Diggin' up the heart kan zij aan zij met ELO's Hold on Tight) en warempel, de intro van Still Want You kan zo in de mix met The Heat is On van Agnetha Fältskog.

Die schaamteloze aanpak werkt, ook al omdat Flowers zijn songs verpakt in grote gebaren en bevlogen woorden. Jim Steinman is nooit ver weg - of, om het met een boutade te zeggen: Flowers is de Borsato van Amerika. En, zoals zo vaak: temidden van al die uitbundige pomp & circumstance, zijn het de relatieve rustpunten die het meest indruk maken. De slotsong The Way it's always been bijvoorbeeld, waarin Flowers de verveling en romantiek van small town Americana bezingt, net zoals Springsteen dat deed in songs als Racing in the Streets (of zoals in Schotland Del Amitri dat deed met Nothing Really Happens). De vergelijking met Springsteen is niet zo lukraak gekozen: de songs van Flowers zijn weliswaar meer ingebed in pop dan in arbeidersrock, maar de gedrevenheid en het heilige vuur in een song als Untangled Love zijn ontegensprekelijk E-Street (om nog maar te zwijgen van de mokerslagen van drumpartijen in dat nummer, die beslist van Max Weinberg hadden kunnen zijn). De tvdw gaat naar het tweede rustpunt, pal in het midden. Een song die, gestut door de bas van Tony Levin en de piano van Bruce Hornsby, een mooi evenwicht vindt tussen tristesse en grandeur.

TVDW 07/06/2015- Lucio Battisti - Un uomo che ti ama (1976)

Een paar dagen terug sprong ik 's middags op de fiets om van Antwerpen-Zuid naar Antwerpen-Noord te fietsen, om er de hand te schudden van Bas. Bas is een decorbouwer annex antiekhandelaar die in een oud, bestoft handelspand een boel antiek, meubels, gereedschap en all-round rommel heeft liggen. Niet zo lang geleden gebruikten dEUS en Millionaire het nog als repetitieruimte, zei hij erbij. Bas wist immers dat ik muziekliefhebber was, ik had de fietstocht ondernomen - snel, hoopvol trappend - om in zijn platenbakken te snuisteren.

Goede oogst hoor, die dag. Ik selecteerde zestien plaatjes, stelde Bas voor om er twintig euro voor te betalen, en ik trok terug richting Antwerpen-Zuid met onder de arm Billy Joel, Dave Edmunds, Gerry Rafferty, Wings, Rick James, 10cc, Simple Minds, Bad Company en wat weet ik nog allemaal. Namen die je, als je me een beetje kent, wel kon verwachten. Wat er ook bij was, was "Ancora Tu - Greatest Hits" van Lucio Battisti.

Ik had het er onlangs nog over met bevriend vinylhead Jeroen: het is gek, hoe je hersenen werken tijdens het zogenaamde crate digging. Sommige 'Grote Namen' laat je links liggen, bij meer obscure namen is je nieuwsgierigheid geprikkeld. En een volgende dag kan het net omgekeerd zijn. Dat ik Battisti meenam, is een goed voorbeeld van het onvoorspelbare, onverklaarbare gedrag van een vinylkoopjesjager. Ik ken de man enkel van Il Veliero, een vrij onbekend maar lekker discodingetje uit de seventies. Maar die ene plaat, op die ene middag, trok meteen mijn aandacht. Zo werkt dat.

En kijk, het voorgevoel bleek te kloppen: eenmaal afgestoft en neergevlijd op de Rega Planar 2 had Lucio me meteen bij het nekvel. Pas later, al googlend, kwam ik te weten dat de man een heus instituut is in Italië; iemand wiens werk zelfs een weg vond naar Engelstalige pop en rock. (If) Paradise (is half as nice) van Amen Corner is een cover, ook The Hollies namen iets van de man op, en Bowie vertaalde ooit een van Battisti's songs (die belandde op een soloplaat van Mick Ronson).

Over de tvdw hoefde ik niet lang te twijfelen. Neen, niet Il Veliero, maar het prachtige Un Uomo che Ti Ama - een avontuurlijke soulvolle track, met een geweldige break. Geef dit aan Puff Daddy of Pharrell Williams en er komt meteen stoom uit hun oren.

TVDW 31/05/2015 - Luke Winslow-King - Let 'em talk (2013)

Heerlijk concertje van de mij voordien volledig onbekende Luke Winslow-King, afgelopen zaterdag op het Duvel Blues festival in Puurs. Rootsy laidback liedjes, stevig ondergedompeld in de Louisiana swamps, ergens tussen JJ Cale, Josh Rouse en Dr. John in. Ik mag dan al, in mijn niet-aflatende zoektocht naar het Zwarte Goud, een boon hebben voor tweedehandsvinyl - al dan niet in een worn and torn sleeve. Maar zaterdag, vlak na dat lekker weghappend concert, zag ik het haast als een morele plicht om wat af te dokken voor een full price vers blinkend, maagdelijk schijfje. De tvdw was een van de vele hoogtepunten uit de set, een song die op plaat, met die treurige blazers en onderkoelde vocal, wel wat weg heeft van Randy Newman.