TVDW 14/06/2015 - Brandon Flowers - Between me and you (2015)

Niet zo moeilijk om te verklaren waarom Brandon Flowers bij zovelen in de smaak valt. De man heeft een hoog ideaal schoonzoon gehalte, hij zit in een rockband die hem de nodige credibiliteit verschaft (maar die tegelijk - en album na album nog meer en meer - braafjes binnen de lijntjes kleurt), en hij ziet er aardig uit.

Bovenal slaagt hij erin om generaties te overbruggen. Bij hem geen muzikaal verstoppertje, zijn invloeden staan in grote letters geborduurd op de mouwen van zijn designvestje. Een Generation Now artiest met onverholen invloeden uit met name de eighties: zo speel je in meerdere competities tegelijk mee. Niet toevallig durfde Flowers het aan om bij The Killers iets van Dire Straits te coveren. Hij speelt het spel slim, durft ook leentje buur te spelen bij onverwachte bronnen. Op zijn tweede soloplaat "The Desired Effect" duikt een sample op van Bronski Beat, ja, dat is de meest in het oog springende referentie. Maar elders op die plaat haalt hij de typische Jeff Lynne boogie van stal (Diggin' up the heart kan zij aan zij met ELO's Hold on Tight) en warempel, de intro van Still Want You kan zo in de mix met The Heat is On van Agnetha Fältskog.

Die schaamteloze aanpak werkt, ook al omdat Flowers zijn songs verpakt in grote gebaren en bevlogen woorden. Jim Steinman is nooit ver weg - of, om het met een boutade te zeggen: Flowers is de Borsato van Amerika. En, zoals zo vaak: temidden van al die uitbundige pomp & circumstance, zijn het de relatieve rustpunten die het meest indruk maken. De slotsong The Way it's always been bijvoorbeeld, waarin Flowers de verveling en romantiek van small town Americana bezingt, net zoals Springsteen dat deed in songs als Racing in the Streets (of zoals in Schotland Del Amitri dat deed met Nothing Really Happens). De vergelijking met Springsteen is niet zo lukraak gekozen: de songs van Flowers zijn weliswaar meer ingebed in pop dan in arbeidersrock, maar de gedrevenheid en het heilige vuur in een song als Untangled Love zijn ontegensprekelijk E-Street (om nog maar te zwijgen van de mokerslagen van drumpartijen in dat nummer, die beslist van Max Weinberg hadden kunnen zijn). De tvdw gaat naar het tweede rustpunt, pal in het midden. Een song die, gestut door de bas van Tony Levin en de piano van Bruce Hornsby, een mooi evenwicht vindt tussen tristesse en grandeur.