TVDW 20/08/2017 - Teddy Pendergrass - Joy (1988)

Geen uitgesproken favorieten deze week, maar heel wat artiesten maakten kans op een tvdw. Mathilde Santing, Valerie Lagrange, The Rainmakers, Sarah Vaughan, The Emotions, Paul Brady of - recenter - Justin Currie zaten allemaal op een bepaald moment in pole position. Maar uiteindelijk kies ik voor de artiest die de week afsloot. Zondag scoorde ik maar liefst vijf platen van Teddy Pendergrass op een rommelmarkt in Breendonk; twee ervan kregen op zondagavond een eerste luisterbeurt.

Het verhaal van Teddy Pendergrass is ongewoon en interessant genoeg om even bij stil te staan. Hij maakte school als zanger en uithangbord van Harold Melvin & the Bluenotes, de groep die onder productie van Gamble & Huff een van de belangrijkst uithangborden van de Philly Soul werd. Pendergrass bleef in zijn solo-carrière aanvankelijk dicht bij de satijnen, breed georchestreerde soul uit Philly, maar maakte in de jaren tachtig een bocht richting meer eigentijdse R&B. Intussen was hij in 1982 betrokken geraakt in een bizar verkeersongeval. Niet enkel versnelde hij met zijn Rolls-Royce op schijnbaar onverklaarbaar reden richting enkele weerbarstige bomen, maar de politie vond op de plaats van het ongeval ook een voormalig hoertje annex travestiet die - op al even schijnbaar onverklaarbare reden - naast Pendergrass in de wagen zat. Leg dat maar eens uit, Ted. Soit, drie jaar later werd de verlamde Pendergrass, gegangmaakt door Ashford & Simpson, het podium opgereden tijdens Live Aid, waar hij een emotionele comeback maakte. In 1988 had hij zijn laatste hit, met het op een new jack swing groove geënte Joy. Een goede tien jaar later stierf hij, amper 59, aan kanker. Een tvdw had de man tot op heden nog niet, al scoorden Hall & Oates helemaal in het begin van deze digitale tvdw's (in februari 2005) een nominatie met Pendergrass' allerbekendste solo-hit, Love TKO.

TVDW 21/06/2015 - Simply Red - Love Wonders (2015)

Soul is een term die ik ongetwijfeld veel gebruik op deze blog. Je hebt heel wat soorten soulvolle muziek; voor mij kan zelfs een track van, ik zeg maar wat, de Foo Fighters of ZZ Top over de nodige soul beschikken. Qua soul heb je de archetypische tegenstelling tussen de rauwe, ongepolijste soul van een Wilson Pickett of Otis Redding, en de zoetgevooisde soulvariant van pakweg Smokey Robinson, Marvin Gaye of Teddy Pendergrass. Stax versus Motown, om het tot het ultieme cliché te herleiden.

Peu importe, ik hou van beide soulfamilies, en het hoeft geen betoog dat Mick Hucknall in de laatste categorie valt. Ik moet zo meteen eens op de tag Simply Red klikken om het verifiëren, maar het zou me niet verbazen mocht de groep tot op heden nog geen tvdw hebben gescoord. Ten onrechte, want vanaf het debuut wist de groep me te boeien. Hun eerste vier platen zijn en blijven klassiekers - wat een haast foutloze popplaat is nr. 4, "Stars", bijvoorbeeld - al ging het daarna, toegegeven, aardig bergaf.

De nieuwe "Big Love", nummer 11 in de cataloog, is echter een bescheiden return to form en een album dat ik, tot mijn verbazing, blijf draaien. Bij Simply Red bekruipt me weliswaar het gevoel dat ik ook bij Jamiroquai heb (net iets te vaak op veilig spelen, kiezen voor de makkelijke oplossing), maar los daarvan: een erg aangenaam plaatje, dat "Big Love". Eentje waarop Hucknall alle clichés rond hem en zijn groep bevestigt. Ja, hij heeft een ego, groter dan menig artiest. Ja, hij durft als tekstschrijver al eens in gemeenplaatsen te vervallen. Maar als pure soulzanger hoeft hij - tot spijt van wie hem zijn succes niet gunt - van niemand lessen te krijgen. Haast alle songs van de nieuwe plaat, hoe banaal ze soms ook lijken, worden gedragen en van extra's voorzien door Hucknall's subtiele, kristalheldere zanglijnen. Luister ten bewijze naar de op een Sade-ritme drijvende tvdw, een van de minder opdringerige tracks uit "Big Love".

Simply Red is en blijft als een perzik: zoet, met een fluwelen vachtje - en groter dan de bescheiden abrikoosjes van de concurrentie.

TVDW 20/02/2005 - Daryl Hall & John Oates - Love TKO (2004)

Als liefhebber van blanke soul kunnen Hall & Oates al jarenlang weinig of niets verkeerd doen bij ondergetekende. Daryl Hall beschikt over een van de meest indrukwekkende stemmen uit de popwereld, en samen met John Oates - de man met de uitstraling van een pizza delivery boy met weinig werklust - heeft hij prachtig werk afgeleverd, onder meer met Private Eyes en H2O (eerste helft van de jaren tachtig - prima mix van pop en soul), met Live At the Apollo Theatre (samen met enkele originele leden van de Temptations) en begin van het nieuwe decennium nog met Do it for love. Nu is het tweetal terug met een cover-album, Our Kind of Soul, en Love TKO is een van de hoogtepunten eruit. De nieuwe cd is geen rap-rap in elkaar geflanst kopieerwerk. Vele van de songs zijn originele keuzes (nummers van The Stylistics, Gladys Knight of the Five Stairsteps), en als er al een bekender nummer wordt gecoverd (Barry White's Can't Get Enough of your love, of I can dream about you, dat Dan Hartman destijds voor H&O schreef maar dat op de planken bleef liggen), dan stoppen Hall & Oates het in een origineel, vaak akoestisch geïnspireerd arrangement. Love TKO, onze TVDW, is als sluimerende soulsong een van de hoogtepunten. Het nummer werd een hit voor Teddy Pendergrass in 1981. Een jaar later zou deze grote soulzanger in een rolstoel belanden, na een auto-ongeval. Pendergrass maakte eerst naam als zanger bij Harold Melvin & The Blue Notes (herinner u hits met de typische Philly Soul Sound als If you don't know me by now en Satisfaction Guaranteed), alvorens midden jaren zeventig een solo-carrière te starten. Bij wijze van eerbetoon werd Pendergrass door Ashford & Simpson nog het podium opgerold tijdens Live Aid in 1985, maar dit terzijde. Oh ja, en overbodig om op te merken maar voor de volledigheid toch even zeggen dat de TKO uit de songtitel staat voor de boksersterm Total Knock Out.