Sunday, June 26, 2011

TVDW 26/06/2011 - The Feeling (feat. Sophie Ellis-Bextor) - Leave me out of it (2011)



Zelden zo vaak via google gepolst waar dat nieuwe materiaal bleef. The Feeling stond met hun vorige plaat bovenaan mijn eindejaarslijstje in 2008, naast TV on the Radio. Terwijl de nieuwe TV me wat tegenvalt, weet The Feeling wel te bekoren. Deze Britten trekken al drie platen lang de kaart van melodieuze meerstemmige pop in de meest pure, onbeschaamde vorm. Think, zoals ze zelf graag namedroppen, 10 cc en Supertramp, al horen we in een aantal songs van nieuwe plaat "Together we were made" ook springerige oorwormpjes zoals ook Mika ze maakt. Verder krijgen ze dit keer hulp van Roisin Murphy en Freemasons. En van Sophie Ellis-Bextor, die getrouwd is met een van de bandleden. Erg fijne plaat.

Labels: , , , ,

Sunday, June 19, 2011

TVDW 19/06/2011 - Noah & the Whale - Life is Life (2011)



Ik sla de bladzijde om, laat alles achter, vertrek vanavond nog. Volgende blog entry is mogelijk geschreven in een groezelig cybercafé in Lima, met aan mijn voeten een schurftige hond, of in een poepsjieke hotelkamer in Hongkong, met aan mijn voeten een geslachtsrijpe bimbo met meer oestrogeen dan hersencellen.

Een dergelijk gevoel van escapisme bekruipt ook mij wel eens. Waarna ik braafjes richting werk rijd en alles bij het oude blijft. Life is what happens when you're busy making plans - John Lennon zei het zo mooi. Escapisme is ook het thema van de tvdw - openingstrack van de meest recente plaat van het Londense Noah and The Whale. Best een aardig album, en niet louter omwille van dat radiohitje L.I.F.E.G.O.E.S.O.N. Ook leuk: op de plaat zijn Maxine en Julia, AKA The Waters Sisters, te gast. Dat zijn de dames die Michael Jacksons Wanna Be Startin' Something (én Buffalo Toms Treehouse) een extra punch gaven.

Labels: , , ,

Tuesday, June 14, 2011

TVDW 12/06/2011 - League Unlimited Orchestra - Do or die (1982)


De meest iconische eighties groep, The Human League, was ook een van de meest overschatte bands van dat decennium. Ik verklaar me nader: na twee albums verlieten Ware en Marsh het schip om Heaven 17 op te richten, een groep die een boeiender, zij het minder succesvolle, carrièreverloop zou kennen dan The League. Zonder hen was The Human League haast een lege doos: Phil Oakey mocht dan al de droom koesteren een elektronische versie van Abba te creëren; een instrument bespeelde hij niet - en de twee in der haast in een discotheek geronselde zangeresjes al evenmin. De groep zou in haar grillige carrière steeds moeten parasiteren op het talent van anderen. Voor "Human" trokken ze naar Minneapolis, waar Jam & Lewis hun van songs en sound voorzagen. En toen ze midden jaren negentig een zoveelste comeback forceerden met de single Tell Me When en bijhorende plaat "Octopus", was dat vooral dankzij de hulp van de toetsenist van Tears for Fears, die de plaat grotendeels bij elkaar schreef. Ja maar, er was toch "Dare", die mijlpaal in de popgeschiedenis? Inderdaad, maar dat succes kon op rekening worden geschreven van Martin Rushent, die vorige week overleed.

Rushent maakte school als producer. Zijn eerste hitsingle was Why Did You Do It, van Stretch), later volgden o.a The Buzzcocks en The Stranglers. Voor "Dare" kneedde hij de halve ideetjes van de groep tot echte songs en maakte een volledig elektronisch album - de gitarist van The Human League stond wat beteuterd te kijken toen slechts één gitaarpartij de plaat had gehaald (en dan nog aangestuurd via een synth). Het verhaal is intussen bekend: "Dare" werd, mede door de inventieve productie, een millionseller en Don't You Want Me (nota bene single nummer viér van Dare) bereikte de top in zowel Engeland als in de VS; het was trouwens de allereerste Amerikaanse nr. 1 hit die volledig met 'machines' was gemaakt. Er zijn wel meer leuke weetjes over Don't You Want Me: zo nam Rushent de vocals van Oakey bijvoorbeeld op in het toilet. Plus: de originele demo van het nummer was veel donkerder. Tot Rushent er zich mee ging bemoeien en het een catchy popsong werd... aanvankelijk tot ongenoegen van Oakey (tot hij het geld zag binnenrollen en van platenbaas Branson zelfs een motor cadeau kreeg).

Het ware genie van Rushent kwam één jaar na Dare naar boven. Toen trok hij zich op vraag van de platenfirma terug in zijn Genetic Sound Studios in Reading om er onder de naam League Unlimited Orchestra te werken aan "Love and Dancing". De flipside van de hoes staat hierboven afgebeeld, Rushent is de man linksonder. Voordien verliep het maken van een remix grosso modo steeds volgens hetzelfde procédé: de producer of remixer van dienst haalde alle schuivertjes van de song in kwestie naar beneden, startte dan met acht maten van de eerste drumpartij, dan acht van de tweede, dan acht van de bas, de gitaar etcetera... en tijdens de break werd dat truukje nog eens overgedaan. Resultaat: de single van 4 minuten werd een remix van 8 minuten. Niet zo op "Love and Dancing". Met het gros van de songs van Dare + het b-kantje Hard Times knipte en plakte Rushent dat het een lieve lust was. Uit de duizenden loops fabriceerde hij het eerste remix-album, die naam waardig.

Veel meer dan "Dare" was dit de plaat die me begeesterde. Net zoals Don't You Want Me nog steeds een van de 30 best verkochte singles ooit is, staat "Love and Dancing" ongetwijfeld in mijn ranking van 30 meest gedraaide albums. RIP Martin Rushent.

Labels: , , , ,

Sunday, June 05, 2011

TVDW 05/06/2011 - Steely Dan - Babylon Sisters (live) (1980/2007)



Een live show van Steely Dan zien in hartje New York, dat is zoiets als Jesus zien in Bethlehem. Dichter bij de bron kan je niet komen. Sinds vorige week staat een concert van The Dan op de agenda. Midden september van dit jaar, en dan nog in het vermaarde Beacon Theatre - een art deco theaterzaal met een geschiedenis die teruggaat tot 1929. Twee van de 2600 plaatsen zullen voor mijn vrouw en mij zijn. Op het podium: Steely Dan met The Miles High Big Band en The Embassy Brats - waaronder heel wat klasbakken die ook sinds jaar en dag de kleine lettertjes op de albums van Steely Dan sieren. Wie er niet meer bij zal zijn, is Roger Nichols, de studio-technicus die zo'n groot aandeel had in de vlekkeloze, onvergelijkbare sound van Steely Dan. Nichols, die in zijn carrière zeven Grammy's binnenrijfde, overleed zes weken geleden.

Op het programma, die avond in september: een tot 21st Century Night gedoopte setlist, met tracks uit de twee meest recente platen van Fagen en Becker ("Everything Must Go" en "Two Against Nature"), aangevuld met a selection of hits.

Reden genoeg om meteen na het bestellen van de kaartjes terug in de discografie van de groep te duiken. Ik heb het op deze blog regelmatig over Steely Dan - de groep werd al acht keer van een tag, maar nog nooit van een tvdw voorzien. Donald Fagen had er wel al eentje, in maart 2006. Ik kies voor een track uit de enkele jaren terug verschenen live-plaat. Samen met Hey Nineteen moet het zowat mijn favoriete song van de groep zijn.

Labels: , ,