TVDW 12/06/2011 - League Unlimited Orchestra - Do or die (1982)

De meest iconische eighties groep, The Human League, was ook een van de meest overschatte bands van dat decennium. Ik verklaar me nader: na twee albums verlieten Ware en Marsh het schip om Heaven 17 op te richten, een groep die een boeiender, zij het minder succesvolle, carrièreverloop zou kennen dan The League. Zonder hen was The Human League haast een lege doos: Phil Oakey mocht dan al de droom koesteren een elektronische versie van Abba te creëren; een instrument bespeelde hij niet - en de twee in der haast in een discotheek geronselde zangeresjes al evenmin. De groep zou in haar grillige carrière steeds moeten parasiteren op het talent van anderen. Voor "Human" trokken ze naar Minneapolis, waar Jam & Lewis hun van songs en sound voorzagen. En toen ze midden jaren negentig een zoveelste comeback forceerden met de single Tell Me When en bijhorende plaat "Octopus", was dat vooral dankzij de hulp van de toetsenist van Tears for Fears, die de plaat grotendeels bij elkaar schreef. Ja maar, er was toch "Dare", die mijlpaal in de popgeschiedenis? Inderdaad, maar dat succes kon op rekening worden geschreven van Martin Rushent, die vorige week overleed.

Rushent maakte school als producer. Zijn eerste hitsingle was Why Did You Do It, van Stretch), later volgden o.a The Buzzcocks en The Stranglers. Voor "Dare" kneedde hij de halve ideetjes van de groep tot echte songs en maakte een volledig elektronisch album - de gitarist van The Human League stond wat beteuterd te kijken toen slechts één gitaarpartij de plaat had gehaald (en dan nog aangestuurd via een synth). Het verhaal is intussen bekend: "Dare" werd, mede door de inventieve productie, een millionseller en Don't You Want Me (nota bene single nummer viér van Dare) bereikte de top in zowel Engeland als in de VS; het was trouwens de allereerste Amerikaanse nr. 1 hit die volledig met 'machines' was gemaakt. Er zijn wel meer leuke weetjes over Don't You Want Me: zo nam Rushent de vocals van Oakey bijvoorbeeld op in het toilet. Plus: de originele demo van het nummer was veel donkerder. Tot Rushent er zich mee ging bemoeien en het een catchy popsong werd... aanvankelijk tot ongenoegen van Oakey (tot hij het geld zag binnenrollen en van platenbaas Branson zelfs een motor cadeau kreeg).

Het ware genie van Rushent kwam één jaar na Dare naar boven. Toen trok hij zich op vraag van de platenfirma terug in zijn Genetic Sound Studios in Reading om er onder de naam League Unlimited Orchestra te werken aan "Love and Dancing". De flipside van de hoes staat hierboven afgebeeld, Rushent is de man linksonder. Voordien verliep het maken van een remix grosso modo steeds volgens hetzelfde procédé: de producer of remixer van dienst haalde alle schuivertjes van de song in kwestie naar beneden, startte dan met acht maten van de eerste drumpartij, dan acht van de tweede, dan acht van de bas, de gitaar etcetera... en tijdens de break werd dat truukje nog eens overgedaan. Resultaat: de single van 4 minuten werd een remix van 8 minuten. Niet zo op "Love and Dancing". Met het gros van de songs van Dare + het b-kantje Hard Times knipte en plakte Rushent dat het een lieve lust was. Uit de duizenden loops fabriceerde hij het eerste remix-album, die naam waardig.

Veel meer dan "Dare" was dit de plaat die me begeesterde. Net zoals Don't You Want Me nog steeds een van de 30 best verkochte singles ooit is, staat "Love and Dancing" ongetwijfeld in mijn ranking van 30 meest gedraaide albums. RIP Martin Rushent.