TVDW 29/11/2009 - Thomas Dybdahl - Something Real (2006)

Bestaat zoiets als muziekmoeheid? Dan had ik er vorige week last van. Nauwelijks ipod bovengehaald, weinig cd's opgedolven. Moet de weerslag zijn van de Detroit Breakdown voorbereidingen. Maakt ook dat dhr. Dybdahl uit Noorwegen hier op een diefje een tvdw weet te scoren. Zijn Best Of was de enige plaat die ik, tot twee keer toe, beluisterde afgelopen week. Niet dat de man zijn tvdw zou gestolen hebben. Zijn muziek, een subtiele jazzy variant op wat Kings of Convenience brengt, biedt een mooi antiserum tegen de overdaad aan lawaai. Ik kende Dybdahl eigenlijk nauwelijks, al dacht ik dat muziekminnende Don Bata hem wel ooit aanstipte bij een interplanetaire 'Mission'. Maar de kennismaking beviel me ten zeerste, met Something Real als een van de hoogtepunten - een zacht schuifelend Braziliaans ritme met een hoekig coda.

Oh ja, gisterenavond was er dan nog de langverwachte doortocht van The Tragically Hip in de AB - in aanwezigheid van the usual suspects and then some. De wat rare aanpak van 2 x 1 uur spelen, met half uurtje pauze, werkte wel. Maar het geluid zat lange tijd dwars (een uitzondering in de AB), en het feit dat ik de eerste twee nummers (New orleans is sinking en The Depression Suite dan nog) had gemist, hielp ook niet bepaald om in de juiste stemming te komen. Tweede helft was straffer, en zelden zag ik Gordon Downie zo enthousiast in wisselwerking met het publiek. Persoonlijke hoogtepunten? Ik telde er drie. Coffee Girl, ingeleid met de rake onliner Life's too short for bad coffee, Bobcaygeon en het verrassende ouwertje Fiddler's Green. Volgende weken die cd's van de Hip toch eens terug bovenhalen, was een bedenking die ik meerdere keren maakte.

http://www.sendspace.com/file/d1yck3

TVDW 22/11/2009 - Peter Maffay - Uber sieben Brücken musst Du gehn (1980)

Zo. Mocht al de verkeerde indruk zijn ontstaan dat deze blog de ambitie had om een haven voor Goede Smaak te zijn, dan is dat bij deze rechtgezet.

In een week die volledig overheerst werd door onze Detroit Breakdown eighties quiz, was het logisch dat de tvdw zou komen uit één van de 176 fragmenten die we vrijdag, de avond van de waarheid, lieten horen. Niet alles liep perfect en ook de aanloop naar de quiz, eerder op de dag, was niet bepaald rimpelloos, maar Maffay was wat mij betreft toch een hoogtepunt, en exemplarisch voor onze 'db'-benadering: wat onverwacht en wars van 'credibility'. En een vintage eighties song, natuurlijk. Trouwens, leg de intro maar eens naast de anti-apartheid hymne (Something inside) So strong, uit 1987 en van Labi Siffre. Zo gek veel verschil is er niet.

Meer nog dan de eigenlijke muziekfragmenten kreeg ik nog het beste gevoel van de mensen die present waren. Vrouw en dochter in de zaal, net als een aantal vrienden, db brothers Hans en Joris aan m'n zijde, geflankeerd door Zinnerboy Bart en Hundisnor Piet. Met dank ook aan Shamrockske, die enkele weken voordien achteloos suggereerde om 'misschien iets met Lange Wapper en andere bruggen te doen'.

http://www.sendspace.com/file/smd5mp

TVDW 15/11/2009 - The Leather Nun - Pink House (1986)

Hoeveel songs over fistfucken kent u?

Zo, nu heb ik de aandacht meteen vast. The Leather Nun heeft er alleszins eentje, F.F.A. heet 'ie, en hij staat temidden van ander sleazy materiaal te blinken op de dubbel-cd 'A Seedy Compilation - 1979 1994' die blogger Shamrockske vorige week in een uitverkoop voor me op de kop tikte. 'Ett live album som bonus i begransad upplaga' staat er op een stickertje te lezen.

Het werd een prettig weerhoren met de Zweedse band (drager van een van de meest hilarische groepsnamen ever). The Leather Nun, dat brengt herinneringen naar boven naar de studententijd. Naar alternatieve platenzaak JJ Records, waar al eens een streepje Nun werd opgegooid. Naar 't Stuc ook - het faculteitscafé van Pol & Sok waar een helder denkende barman destijds iets van de Dream Syndicate oplegde - mijn eerste kennismaking met God. The Leather Nun kwam in 1988 in datzelfde Stuc optreden en als kersvers verkozen Verantwoordelijke Cultuur (of iets van die strekking) vond ik het mijn plicht om de volle aula medestudenten te overhalen om te gaan kijken. Wij er ook heen, met een uitgebreide bende en voor de gelegenheid (en het plezier) uitgedost in onze meest zwarte outfit, voor een concert waarvan ik me vooral het feedback, de overijverige rookmachine, de grote hoeveelheid blinkend leder en de excessieve rockposes herinner.
De muziek, die kende ik toen al van Lust Games, hun compilatie-mini-album, en van de roemruchte cover van Abba's Gimme Gimme Gimme (a man after midnight). In hun versie leek het nummer wel een halfbroertje van Jesus & Mary Chain, en had de 'man' uit de lyrics plots meer uitstaans met de 'man' waar the Velvet Underground ooit over zong, dan met de loverboy waar Agnetha op doelde. Later zou ik ook Nun Permanent kopen, de cd waarvoor Spider From Mars Mick Ronson aangezocht werd als producer. Het zou de zwanenzang van de groep worden.

De tvdw is samen met Gimme Gimme Gimme het bekendste (nu ja) nummer van de groep. Zanger Jonas Almqvist - waar je als facebooker trouwens vriendje mee kan worden, ik geef het maar mee - hekelt in de song het Amerikaanse cultuurimperialisme, en gebruikt hiervoor de rare tandem van John Mellencamp (nog een raar uitgesproken 'Cougar' in de tekst) en Barry Manilow. Geen kwaad woord overigens over Mellencamp en diens quasi-gelijknamige song Pink Houses, voeg ik er graag aan toe.

http://www.sendspace.com/file/mo5gn3

TVDW 08/11/2009 - Jeb Loy Nichols - Sometime Somewhere Somebody (2009)

Bestaat er zoiets als muzikaal gegijzeld worden? Vorige week, bij aanvang van de herfstvakantie, zouden we de kinderen bij de grootouders mogen onderbrengen; twee ervan aan de ene kant van het land, de derde aan de andere kant. Maandag lag Elien nog in haar bed - de transfer zou pas later die dag plaatsvinden - toen ik 's morgens haar kamer binnensloop om de ipod uit haar schuif te halen en naar het werk te vertrekken. Ze schoot wakker en vroeg wat ik aan het doen was. 'Ik neem je ipod mee voor op de trein', waarna ik er schaapachtig aan toevoegde 'Of wil je hem misschien meenemen naar oma en opa?' Big mistake. Ja, dus. Waarna ik zo achteloos mogelijk hem op tafel achterliet, iets als 'Oh geen probleem dan' mompelend. Gevolg: muzikale gijzeling voor de rest van de week. Ik merkte meteen hoe afhankelijk ik van dat ding ben geworden. Ik had natuurlijk mijn walkman kunnen afstoffen en zoeken naar wat cassetjes, maar dat zou wel héél erg old school zijn geweest.
Geen muziek dan? Toch wel. Er waren de eindeloze edits 's avonds, met het oog op de quiz - maar daar viel niet meteen een tvdw te rapen. En dan dook de nieuwe Jeb Loy Nichols nog op; een crimineel onbekend singer-songwriter die bij mij sinds het fenomenale "Just what time it is" uit 2000 een wit voetje heeft. "Strange Faith & Practice heet zijn nieuwe. Ik brandde 'm op cd, zodat ik bij de rit richting kust aan het eind van de week toch een streepje kon luisteren. Weer een typische haardvuurplaat van de man, dit keer met meer uitgesproken jazzy toetsen. De tvdw is het openingsnummer van het album.

http://www.sendspace.com/file/nexh4y

TVDW 01/11/2009 - The Rainmakers - The one that got away (1986)

Damn, even niet opgelet en een kans op klein verjaardagsfeestje laten liggen. Vorige week zat ik exact aan 250 tvdw's! Maar dit terzijde (- op de keper beschouwd is àlles op deze blog terzijde). Niemand zal het me kwalijk nemen als de tvdw van deze week uit de eighties komt. Ik zit namelijk tot aan mijn kin in de voorbereiding voor onze eighties muziekquiz. Drie artiesten maakten kans op de felbegeerde tvdw. Johnny Guitar Watson, waarvan ik nog een greatest hits door de ipod joeg. Altijd fijne vent geweest, met zijn grappige mix van funk met jazzy gitaarlicks en occasionele 'scat'. Johnny had overigens al een tvdw in februari 2007. Dan was er nog Jason & the Scorchers, bekend van wat vrolijke countryrock - heb er een paar vinyls van en herontdekte ze vorige week. En de derde kanshebber is degene die met de nominatie ging lopen. Uit Kansas City, Missouri: The Rainmakers. Ken hun twee eerste albums en daar staan, ondanks de wat gedateerde productie, parels van nummers op. Krachtige stem, catchy gitaar licks, spitsvondige teksten. Ik zie me nog zo in mijn jongenskamer in Heusden staan, toen The One That Got Away gedraaid werd op de radio. Meer nog, ik weet zelfs nog dat voor- of nadien het nummer 'Radio' van the Rave-Ups te horen viel. Ik kribbelde ergens de namen neer besloot meteen dat ik beide groepen zou volgen.

http://www.sendspace.com/file/hsyagp