TVDW 26/05/2007 - Guy Forsyth - New Monkey King (1999)

Waar ik woon, zijn er twee belangrijke festivals. Puurs heeft elk jaar in september zijn "Pukemarock", een redelijk traditioneel jongerenfestival waar Zornik, Dog Eat Dog en andere Kreuners komen optreden. Maar er is ook Duvel Blues, een muziekfestijn voor de (breeddenkende) bluesliefhebber, en georganiseerd door my man Gust. Twee jaar terug pikte ik er de laatste twee acts mee (de door mij geliefde R&B-klassieker Tryin' to live my life without you werd er geweldig gebracht door de Peaches Staten Band, herinner ik me), vorig jaar kon ik er niet geraken omdat Steve Wynn - in mijn gezin beter bekend als "God" - toevallig net die dag optrad. Dit jaar was ik er van begin tot eind, en dan nog in full force - met heel de familie. Zo kon Bram zich de ogen uitkijken op de drummer van de Belgische openingsact The Big Four. Wat een ontdekking: heerlijk jazzy blues afgewisseld met stomende rockabilly. En met een superbe drumsolo (neen, ze hoeven niet saai te zijn) er bovenop. De rest van de avond bracht meer memorabele momenten: Otis Grand (in het milieu sinds jaar en dag bekend als de beste Europese bluesgitarist) bracht de blues grand cru, inclusief lange, pure solo's (tijdens eentje zwierf hij door het publiek, een jonge dame tussen zijn gitaar en zijn dikke lijf klemmend en intussen vrolijk doorspelend). Afsluitende routiniers Nine Below Zero brachten een ultra-Britse, jachtige, voortjakkerende mix van R&B en zweterige pubrock. Soms deden ze me denken aan Dr. Feelgood, dan weer aan The Stranglers met een bluesinjectie. Maar ze kenden natuurlijk ook hun bluesklassiekers, vandaar wat werk van Otis Rush (I can't quit you baby) en J.B. Lenoir in de set. Maar de revelatie was voor mij toch Guy Forsyth. De Amerikaan bracht, gestut door twee geweldige muzikanten, een fantastische mix van allerlei rootsy muziek, met o.a. een eerbetoon aan Bo Diddley (die afgelopen weken in het ziekenhuis werd opgenomen), wat New Orleans grooves en enkele bezwerende lappen Tom Waits-achtige blues. En dan hebben we het nog niet over zijn leuke verhaal over het Duvel-bier op het Rhythm & Blues Festival in Peer, of over dat nummertje waarbij Forsyth een zingende zaag hanteerde.... Geweldig. Thx, Gust, om de man richting Ruisbroek te halen. En thx voor de vlekkeloze organisatie.

http://www.sendspace.com/file/4v3tct

TVDW 20/05/2007 - Ben Westbeech - Pusherman (2007)

Ik was het wel haast aan mijzelf en aan mijn nom de plume verplicht om naar Leuven te trekken, afgelopen vrijdag, om er Koop te bekijken en te beluisteren. Het werd een gezellig avondje, in the company of my man Dela, diens vrouw Miranda en mutual friend Nathalie. De set van Koop had nog weinig uitstaans met de lounge waarmee deze Zweden normaliter worden geassocieerd. Neen, in de plaats kregen we high energy zweterige jazz, soms zelfs zo full blast uit de boxen schallend dat het frêle zangeresje moeite had om haar jazzy frasering nog een plaats te geven in de geluidsmix. Helemaal anders maar minstens evenzeer de moeite vond ik het voorprogramma, de jonge Brit Ben Westbeech. De man liep school bij o.a. Roni Size en zijn losse, groovy manier van zingen doet soms wat denken aan Jamiroquai. Westbeech' debuutplaat "Welcome to the best years of your life" (uit op het Brownswood-label van acid jazz guru Gilles Peterson) is een zonnige mix van jazzy funk, lichtvoetige dansbare pop en sfeervolle instrumentals. Typisch een debuut waarvoor het adjectief ‘vermakelijk’ werd uitgevonden.
Wat is dat trouwens met die Britten en de manier waarop ze de zwarte muziek tacklen? Toegegeven, inzake zwarte dansbare muziek nemen de Amerikanen de maat van hun Britse collega's. En toch, als onze naaste buren van over het Kanaal zich met de zaak bemoeien, klinkt hun soul, funk of hiphop vaak net dat tikkeltje frisser dan de Amerikaanse eenheidsworst. Van US3 over Roachford en Soul II Soul tot, recenter, Lily Allen, The Streets, Mattafix of Just Jack: de voorbeelden zijn legio.
Fijn ook om vast te stellen dat Westbeech op de planken van het Depot goed overeind bleef. Quasi nonchalant en met zijn Elvis Pompillio-hoedje over het hoofd getrokken werkte hij zich met gemak doorheen een funky setje. De tvdw zat ergens middenin de playlist.

http://www.sendspace.com/file/orwdco

TVDW 13/05/2007 - Tom McRae - Got a suitcase, got regrets (2007)

"Deal your cards and hope that I can play a better hand this time". Ik hoor het Tom McRae al een paar weken lang verzuchten, aan het eind van deze prachtige song - een van de meest ontroerende van het lopende jaar, wat mij betreft. Alleen al die titel: mooi, hoe hij meteen een hele wereld weet op te roepen. Het is een toonbeeld van een geweldig samengaan tussen tekst en muziek: een song die mistroostig klinkt in de strofes, maar dan tegelijk met nog een streepje hoop dat doorschijnt in het refrein. Zeker op het moment dat zanger en muziek samen op een hoger plateau komen, pal op de drie minuten grens, maakt het lied een U-turn en krijgt het geheel toch nog iets hoopgevend, haast verhevends. Je hoort iemand zingen die klaar staat om een bladzijde om te slaan, om de deur achter zich dicht te trekken en zo een hoofdstuk af te sluiten, maar die tegelijk verkondigt: (I) see the hope in small things.
Gek ook, maar dit terzijde, hoe de songtekst nog aan betekenis wint, in het licht van wat afgelopen weken een van mijn vrienden overkwam. Een minder prettige gebeurtenis waar ik hier niet over zal uitwijden, maar die bepaalde zinssnedes in de tekst plots eens zo poignant maakte.
Woensdag had ik de kans om McRae live aan het werk te zien, met Nico "shorting is my middle name" G aan mijn zijde. McRae en zijn twee companen (een cellist, een pianist) wisten ruimschoots te voldoen aan mijn verwachtingen. Een bezield optreden werd het, dat meteen van bij 'Keep your picture clear', het openingslied, goed zat: McRae nodigde het publiek immers meteen uit om de a-capella opgestarte song met vingergeknip te begeleiden - a nice touch. Na driekwart optreden trok McRae het snoer uit zijn gitaar, maande de pianist aan om zijn accordeon te omgorden, waarna de twee tot helemaal vooraan de bühne kwamen om zonder enige versterking, zelfs zonder microfoons, een nummer te zingen. Ook memorabel.
Het slotwoord is terug voor McRae zelf, met nog een tekstflard uit die grandioze song die het deze week tot tvdw schopt.

All I know is
I'm not ready yet
For the light to dim
Got a suitcase, got regrets
But I'm hopeful yet
And I'll raise this glass of wine
And I'll say your name

So let's be killers babe
Make the great escape
From all the bitter words
Of every crowded street and empty heart

http://www.sendspace.com/file/4cd6qo

TVDW 06/05/2007 - Ian Dury - Funky Disco (pops) (1981)

Hoe beter de uitzonderlijke, alle records brekende hittegolf - ruim dertig dagen zonder neerslag - afsluiten, dan met een streepje Sly & Robbie? Als we in clichés spreken, is reggae inderdaad het muziekgenre bij uitstek om bij een zonnig weertje te nuttigen. De ritmetandem Sly Dunbar en Robbie Shakespeare (vorige week al even vernoemd bij Joan Armatrading, zie verder o.a. het fan-tas-tische Nightclubbing van Grace Jones) trad in 1981 aan om Ian Dury en Chas Jankel te helpen, bij wat het album Lord Upminster zou worden. Vermoedelijk niet meteen het beste album van Dury - ik ben verre van een kenner van 's mans volledige discografie - maar er staan toch heel wat vermakelijke deuntjes op. Plus: puur uit nostalgische redenen was ik al jàren op zoek naar de plaat, waarvan de vinylversie al lang 'out of print' is en die daarenboven nauwelijks een deftige cd-release kreeg. Ik had de hoop al opgegeven, tot een jonge pipo uit de VS besloot om op zijn blog warempel de hele zwik te 'posten'. Inclusief lekkere kraakjes van de plaat, want dit is een 'vinyl rip'. Credit where credit is due: breng 'm eens een bezoekje - http://lostturntable.blogspot.com/ - want deze jongeman biedt regelmatig wel wat lekkers. Voor de tvdw was het lastig kiezen. Het enige relatief bekende nummer van de plaat is Spasticus (Autisticus). Dury - zelf fysiek gehandicapt ten gevolge van polio - schreef de song ten voordele van het 'Internationale jaar voor gehandicapten' maar werd natuurlijk meteen verkeerd begrepen: de BBC boycotte het nummer. Ik had ook het plezante Girls (Watching) kunnen kiezen, een door Sly Dunbar geschreven song en de enige cover die Dury ooit zou opnemen, maar het is uiteindelijk Funky Disco (pops) geworden. Een liedje over een promiscue dame die het enkel op de achterbank wil doen. Denk ik. Geniet van de luilekkere groove die Sly & Robbie losjes uit de pols schudden, en denkt met een glimlach terug aan die gekke, onvergelijkbare Dury, die in 2000 aan kanker stierf. Cheers, mate.

http://www.sendspace.com/file/yvqsee