TVDW 26/05/2007 - Guy Forsyth - New Monkey King (1999)

Waar ik woon, zijn er twee belangrijke festivals. Puurs heeft elk jaar in september zijn "Pukemarock", een redelijk traditioneel jongerenfestival waar Zornik, Dog Eat Dog en andere Kreuners komen optreden. Maar er is ook Duvel Blues, een muziekfestijn voor de (breeddenkende) bluesliefhebber, en georganiseerd door my man Gust. Twee jaar terug pikte ik er de laatste twee acts mee (de door mij geliefde R&B-klassieker Tryin' to live my life without you werd er geweldig gebracht door de Peaches Staten Band, herinner ik me), vorig jaar kon ik er niet geraken omdat Steve Wynn - in mijn gezin beter bekend als "God" - toevallig net die dag optrad. Dit jaar was ik er van begin tot eind, en dan nog in full force - met heel de familie. Zo kon Bram zich de ogen uitkijken op de drummer van de Belgische openingsact The Big Four. Wat een ontdekking: heerlijk jazzy blues afgewisseld met stomende rockabilly. En met een superbe drumsolo (neen, ze hoeven niet saai te zijn) er bovenop. De rest van de avond bracht meer memorabele momenten: Otis Grand (in het milieu sinds jaar en dag bekend als de beste Europese bluesgitarist) bracht de blues grand cru, inclusief lange, pure solo's (tijdens eentje zwierf hij door het publiek, een jonge dame tussen zijn gitaar en zijn dikke lijf klemmend en intussen vrolijk doorspelend). Afsluitende routiniers Nine Below Zero brachten een ultra-Britse, jachtige, voortjakkerende mix van R&B en zweterige pubrock. Soms deden ze me denken aan Dr. Feelgood, dan weer aan The Stranglers met een bluesinjectie. Maar ze kenden natuurlijk ook hun bluesklassiekers, vandaar wat werk van Otis Rush (I can't quit you baby) en J.B. Lenoir in de set. Maar de revelatie was voor mij toch Guy Forsyth. De Amerikaan bracht, gestut door twee geweldige muzikanten, een fantastische mix van allerlei rootsy muziek, met o.a. een eerbetoon aan Bo Diddley (die afgelopen weken in het ziekenhuis werd opgenomen), wat New Orleans grooves en enkele bezwerende lappen Tom Waits-achtige blues. En dan hebben we het nog niet over zijn leuke verhaal over het Duvel-bier op het Rhythm & Blues Festival in Peer, of over dat nummertje waarbij Forsyth een zingende zaag hanteerde.... Geweldig. Thx, Gust, om de man richting Ruisbroek te halen. En thx voor de vlekkeloze organisatie.

http://www.sendspace.com/file/4v3tct