TVDW 30/11/2014 - Gorki - Soms vraagt een mens zich af (1992)

"Een goede songtekst is een tekst die enorm veel humor bevat en toch de essentie van de popmuziek raakt: meegezongen kunnen worden op een autoradio, op weg naar de zee. De tekst mag ook diepgravend zijn, maar dat hoeft niet. Het zit allemaal in die mooie term: 'popmuziek'. Bij dat woord denk ik spontaan aan Slade en Abba, aan alles wat vrolijk en jong is. Neen, de term 'ontroering' komt niet voor in mijn definitie. Bewust, want ik word daar te veel op vastgepind. Natuurlijk zit er veel melancholie en ontgoocheling in mijn teksten, maar dat wordt compenseerd door humor."

En ook: "Het ultieme album heb ik nog niet gemaakt. Rond mijn twintigste plaat zal ik er wel zijn." Die twintig heeft Luc De Vos nooit gehaald, het zijn er amper tien of elf geworden.

Nooit gedacht dat ik het interview dat ik in 2000 met De Vos had, dit weekend zou opdiepen. We hadden het in dat gesprek, in een zaaltje van zijn toenmalige platenfirma, over zijn plaat "Eindelijk Vakantie". Een plaat waar ik eerlijk gezegd niet onverdeeld gelukkig mee was. Ik wil nu zeker niet plots gaan beweren dat alles wat De Vos schreef, van wereldniveau was. Mijns inziens viel hij als tekstschrijver net iets te vaak terug op religieuze beeldspraak, schuld en boete, onschuld en verderf, en ritjes naar zee. Maar op zijn best raakte hij wel een gevoelige snaar en was hij een ironiserende chroniqueur van het kleine, katholieke Vlaanderen. Ik heb 'm in dat opzicht altijd beschouwd als een uit Vlaamse klei opgetrokken, weliswaar iets mildere versie van Morrissey. Toen ik 'm dat tijdens dat interview voor de voeten wierp, bleek hij geflatteerd. Hij outte zich zelfs prompt als onvoorwaardelijke Morrissey-fan. "Ik heb over heel weinig dingen een mening, zelfs bij popmuziek weet ik niet wat te denken van Portishead of Radiohead. Maar bij The Smiths weet ik zeker: dit is het voor 100 procent. Niemand kan me daar op pakken." 

Een tvdw kiezen? Ik heb even gedacht aan Bij Nacht en Ontij (veruit het beste nummer uit die voor de rest middelmatige plaat "Eindelijk Vakantie"); een soundscape van Jo 'Technotronic' Bogaert waarover De Vos een mysterieuze tekst drapeert. Ook met die latere single "Stotteraars Aller Landen" won hij mijn sympathie, al heeft dat ook te maken met mijn stotterende zoon Bram. Maar ik ga uiteindelijk toch voor wat ik nog altijd als een van zijn sterkste nummers beschouw. Eentje met een typisch LDV-statement: "Hier heerst vrede / En er is hoop voor iedereen."  

TVDW 23/11/2014 - Novastar - The best is yet to come (2000)

Een geval van teveel keuzes. Die Foo Fighters-plaat blijft aandringen, er was het eerste nieuwe werk sinds lang van Giorgio Moroder én van Grace Jones (met een nieuwe track op de soundtrack van de Hunger Games). Er was een tribute-concert voor Joni Mitchell, waar de mij verder onbekende Sofie La Digue zich prima kweet van haar nochtans niet geringe taak - hierbij zelfs een van mijn absolute JM-favorieten, Come in from the cold, in de set smokkelend.

Maar er was toch vooral ook dat concert in de Trix, waarvoor Joost Zweegers curator speelde. Hij bracht onder meer Meuris, Mike Scott van The Waterboys en Andy Burrows (van Razorlight, maar vooral ook van zichzelf) naar Antwerpen. Het hoogtepunt vond ik echter 's mans eigen concert en de manier waarop vol overgave solo aan de piano afsloot, met deze tvdw.



TVDW 16/11/2014 - Fischer-Z - Red Skies over Paradise (1981)

Nog eentje die ik van de bucket list kan schrappen, na het concert van gisteren in Leuven. En nog eentje die aantoont dat 1981, meer dan welk ander jaar, het Bepalende Muziekjaar in mijn leven was. Fischer-Z bracht dat jaar "Red Skies over Paradise" uit, de laatste in een hattrick van straffe platen, na het wonderlijke debuut "Word Salad" in 1979 en het - toegegeven, net iets mindere - "Going Deaf for a Living." 

Startend bij Fischer-Z kan ik drie anekdotische lijntjes uitgooien (niet dat iemand er staat op te wachten, maar kom). Het eerste heb ik hier misschien al wel ooit aangehaald. Het heeft te maken met mijn geliefde Action Men, mijn favoriete speelgoed uit mijn kindertijd (en, bij uitbreiding, van mijn hele leven). Samen met mijn vriend Peter gaven we onze soldaatjes in die vroege jaren tachtig een parallelle, tweede carrière als rocksterren. Met enkele kartonnen gitaren, een drumset met plastic buizen als basdrum en met conservendeksels als cymbalen, een synthesizer uit Lego en een afgezaagde microfoonstandaard à la Freddie, traden onze helden meermaals op. Ik herinner me levendig dat ze in die tijd niet enkel vaak figureerden  als coverband van E.L.O.  (met "Out of the Blue" op de draaitafel), of van Queen (ongetwijfeld met het vorige week nog hier besproken "The Game"), maar ook van Fischer-Z, met name met "Word Salad" in heavy rotation.

Tweede Fischer-Z herinnering - of meer een bekentenis: dat "Red Skies over Paradise" album is een van de weinige platen die ik ooit gestolen heb uit een winkel. Correctie, het ging dan wel om de cassette, die ik, met de rugzak rondzwervend in Engeland, scheefsloeg in een Marks & Spencer. Ik deel het maar even mee.

Derde reden waarom ik Fischer-Z koester: het is om een of andere reden een typische Detroit Breakdown-groep; een band die zowel ik als de andere drie muziekquiz/ bloedbroeders Stefan, Hans en Joris goed vinden. Leuk om uitgerekend met hen gisteren het concert mee te pikken. Pretty Paracetamol, het eerste ouwertje dat Watts die avond uit de doos haalde, gebruikten we trouwens lang geleden tijdens een van onze muziekquizzen, zo merkte Stefan op.

Over dat concert: Watts en zijn strakke band plukten afwisselend uit nieuw en oud werk - een duidelijk statement, om niet louter in het hoekje van de Nostalgia Acts te worden gedrumd. Van de nieuwere songs bleef zowat de helft overeind, bij de rest verzeilde Watts al eens in goedbedoelde maar slappe wereldverbetersongs (met Let's Unfuck the World als weinig krachtdadig voorbeeld). Bij het oudere werk bleven enkele kleppers in de ijskast - ik had graag wat meer uit "Word Salad" gehoord, alsook songs als In England en Room Service - maar kom. De tvdw zelf, titeltrack van die derde plaat, was het sterkste moment, met een goede geluidbalans en een scherpe frontman, die nog steeds met overtuiging dat sterke, apocalyptische beeld naar boven bracht: An ice cream van / with it's music on / goes round and round.

TVDW 09/11/2014 - Queen - Sail Away Sweet Sister (1980)

Al die recente tvdw's geven een wat vertekend beeld. Ja, het gaat steeds om het nummer dat in die specifieke week het meeste indruk maakt. Vaak gaat het dus om nieuw materiaal, uit recent verschenen platen. Maar door die benadering, geraken bepaalde favoriete groepen van weleer al eens ondergesneeuwd - bij gebrek aan een concrete aanleiding om hen met een tvdw te bekronen.

Dat geldt tot op zekere hoogte ook voor Queen (al had de groep de voorbije 9 jaar wel een aantal tvdw's). Feit is dat de groep voor mij onlosmakelijk verbonden blijft met mijn tienerjaren en voor een groot deel verantwoordelijk is voor mijn muzikale opvoeding. De net verschenen dubbele verzamelaar "Queen Forever" was afgelopen week een prima aanleiding om me nog eens te verdiepen in hun cataloog.

Weeral een verzamelaar? Ja, maar "Queen Forever" is toch meer dan een doordrukje. Er zijn de drie nieuwigheden, waarvan vooral het nooit eerder verschenen Let me in your heart again, een leftover uit de studiotijd die de groep in 1983 besteedde aan "The Works", verre van onaardig is. Ook leuk is dat Taylor en May bij het compileren voor een keer louter focussen op het melodieuze, rustige werk. Het zorgt voor een vrij homogene verzamelaar, met ook heel wat minder voor de hand liggende, sterke albumtracks (als Drowse en Long Away). Dat daarbij ook een onding als Who Wants To Live Forever de selectie haalt, nemen we er maar bij.

Een tvdw uit die nieuwe plaat dan maar ? Dan kies ik graag voor een albumtrack uit "The Game". Het album met de zilverkleurige hoes kwam uit in de zomer van 1980 . Het was niet mijn allereerste plaat, wél de eerste die ik fysiek zelf, eigenhandig kocht - bij de twee, drie voorgaande, moest mijn mama nog boodschapper spelen. "The Game" is en blijft voor mij een scharniermoment: een intrede in de jaren tachtig, een introductie tot een groep waarvan ik in de daaropvolgende jaren de hele back catalogue zou ontdekken, een plaat met songs die me richting andere muziekgenres stuurde. En ook belangrijk voor mijn zich in de daaropvolgende jaren verder ontwikkelende voorliefde voor synthpop:  "The Game" was de allereerste plaat waarop Queen - vermoedelijk onder impuls van Roger Taylor - een synthesizer toeliet. Een Oberheim OB-X meer bepaald, de synth die ook te horen valt op "Moving Pictures" van Rush. 

Over "The Game" valt nog heel wat te zeggen. Het album kwam na het behoorlijk onevenwichtige "Jazz" en liet een erg Amerikaans klinkende groep horen. Amerikaans, zoals in door zwarte muziek beademde tracks als Another One Bites The Dust en - een van mijn absolute Q favorieten - Dragon Attack. Of ook Amerikaans, zoals in het meer naar classic rock neigende, midtempo Sail Away Sweet Sister. Een nummer dat Guns 'N Roses ooit (op een afschuwelijke manier) bracht. Ik selecteer het origineel graag als tvdw. Let vooral op de fijne, subtiele manier waarop John Deacon in de 40 seconden outro nog wat leuke riedeltjes uit zijn bas haalt.

Queen oogstte trouwens wat het zaaide: "The Game" zou de enige plaat zijn die de nr 1 positie in de VS haalde.

TVDW 02/11/2014 - Cold War Kids - Hotel Anywhere (2014)

Eigenlijk heb ik al een paar weken lang zin om iets uit die nieuwe Foo Fighters te posten als tvdw, maar hun nieuwe cd is eigenlijk nog niet uit. Het argument om dan toch al een Foo-track te tvdw'en (ja dat is een werkwoord), is de uitstekende reportage Sonic Highways, waarin de groep de muziekgeschiedenis van een Amerikaanse stad en opnamestudio documenteert en aan het eind mondjesmaat een nieuwe track van het nog-te-verschijnen album loslaat op de wereld. Wat een geweldige documentaires levert dat toch op, waarbij steeds Grohl's grenzenloze liefde voor muziek centraal staat.

De drie nieuwe songs die Foo Fighters op die manier al kenbaar maakte, zijn, ruiterlijk toegegeven, heel wat avontuurlijker dan wat er op "Hold My Home" staat, de nieuwe, inmiddels vijfde plaat van Cold War Kids. En toch sta ik er van te kijken hoe negatief en zelfs down right vijandig de reviews wel zijn, op websites als Pitchfork of zelfs het Belgische Cutting Edge ("bericht aan de fans: koop deze plaat niet" - komaan zeg!). Het wordt de band blijkbaar kwalijk genomen dat ze te 'mainstream' zijn geworden, ze worden zelfs - oh horror - hier en daar vergeleken met U2. Gek misschien, maar in mijn woordenboek is 'mainstream' alleszins allesbehalve een scheldwoord. Wat wil dat dan eigenlijk zeggen, 'mainstream'. Behaagzuchtig? Mikkend op een groot publiek? Wees gerust, voor zover dat al zondes zouden zijn, bezondigen de so-called indie gebleven groepjes zich er ook aan, je moet al een erg naieve muziekliefhebber zijn om dat te ontkennen. En los daarvan, wat is er in Godsnaam mis met U2? Hun zielsverkoop aan Apple en hun matige laatste platen zorgen er blijkbaar meteen voor dat de hele songcataloog van de groep onder de mat wordt geveegd.

Soit, ik kan nog wel even doorgaan, maar ik realiseer me nog net op tijd dat niemand dit leest.