TVDW 16/11/2014 - Fischer-Z - Red Skies over Paradise (1981)

Nog eentje die ik van de bucket list kan schrappen, na het concert van gisteren in Leuven. En nog eentje die aantoont dat 1981, meer dan welk ander jaar, het Bepalende Muziekjaar in mijn leven was. Fischer-Z bracht dat jaar "Red Skies over Paradise" uit, de laatste in een hattrick van straffe platen, na het wonderlijke debuut "Word Salad" in 1979 en het - toegegeven, net iets mindere - "Going Deaf for a Living." 

Startend bij Fischer-Z kan ik drie anekdotische lijntjes uitgooien (niet dat iemand er staat op te wachten, maar kom). Het eerste heb ik hier misschien al wel ooit aangehaald. Het heeft te maken met mijn geliefde Action Men, mijn favoriete speelgoed uit mijn kindertijd (en, bij uitbreiding, van mijn hele leven). Samen met mijn vriend Peter gaven we onze soldaatjes in die vroege jaren tachtig een parallelle, tweede carrière als rocksterren. Met enkele kartonnen gitaren, een drumset met plastic buizen als basdrum en met conservendeksels als cymbalen, een synthesizer uit Lego en een afgezaagde microfoonstandaard à la Freddie, traden onze helden meermaals op. Ik herinner me levendig dat ze in die tijd niet enkel vaak figureerden  als coverband van E.L.O.  (met "Out of the Blue" op de draaitafel), of van Queen (ongetwijfeld met het vorige week nog hier besproken "The Game"), maar ook van Fischer-Z, met name met "Word Salad" in heavy rotation.

Tweede Fischer-Z herinnering - of meer een bekentenis: dat "Red Skies over Paradise" album is een van de weinige platen die ik ooit gestolen heb uit een winkel. Correctie, het ging dan wel om de cassette, die ik, met de rugzak rondzwervend in Engeland, scheefsloeg in een Marks & Spencer. Ik deel het maar even mee.

Derde reden waarom ik Fischer-Z koester: het is om een of andere reden een typische Detroit Breakdown-groep; een band die zowel ik als de andere drie muziekquiz/ bloedbroeders Stefan, Hans en Joris goed vinden. Leuk om uitgerekend met hen gisteren het concert mee te pikken. Pretty Paracetamol, het eerste ouwertje dat Watts die avond uit de doos haalde, gebruikten we trouwens lang geleden tijdens een van onze muziekquizzen, zo merkte Stefan op.

Over dat concert: Watts en zijn strakke band plukten afwisselend uit nieuw en oud werk - een duidelijk statement, om niet louter in het hoekje van de Nostalgia Acts te worden gedrumd. Van de nieuwere songs bleef zowat de helft overeind, bij de rest verzeilde Watts al eens in goedbedoelde maar slappe wereldverbetersongs (met Let's Unfuck the World als weinig krachtdadig voorbeeld). Bij het oudere werk bleven enkele kleppers in de ijskast - ik had graag wat meer uit "Word Salad" gehoord, alsook songs als In England en Room Service - maar kom. De tvdw zelf, titeltrack van die derde plaat, was het sterkste moment, met een goede geluidbalans en een scherpe frontman, die nog steeds met overtuiging dat sterke, apocalyptische beeld naar boven bracht: An ice cream van / with it's music on / goes round and round.