TVDW 25/04/2014 - Todd Terje - Delorean Dynamite (2014)

Weekje achter de rug dat muzikaal laveerde tussen verleden en toekomst. Voor het verleden stond de in traditionele snit verpakte blues van Robert Cray. Maar 's mans optreden in de Roma viel wat tegen. Erg binnen de lijntjes gekleurd, plus: met een setlist die toevalllig geen enkele song uit mijn - nochtans behoorlijk omvangrijke - lijst met favorieten bevatte. Exit een Cray-tvdw.

Dan maar richting the futuristic sound of cosmic disco. Nu ja, futuristisch: net als Prins Thomas en Lindstrom - beide al trotse eigenaars van tvdw nominaties - grijpt deze Noor graag terug naar retro-synthgeluiden van Moroder, Cowley and the likes. Zoals ook duidelijk hoorbaar op de pulserende tvdw, dat naast een opmerkelijke cover van Robert Palmer's Johnny and Mary (met vocals van Bryan Ferry), het hoogtepunt vormt op debuutplaat "It's Album Time".

TVDW 18/05/2014 - Roddy Frame - Postcard (2014)

Altijd fijn om vast te stellen, als je helden je niet teleurstellen. Roddy Frame en zijn Aztec Camera konden niet veel verkeerd doen bij mij. Come to think of it: ze déden dan ook niet veel. Roddy is niet bepaald een veelschrijver, in het interview in het Q magazine van deze maand noemt men hem de koning van het lanterfanten. In datzelfde interview vernam ik ook dat de man jarenlang met drug- en drankverslaving worstelde. Raar, zo heldhaftig bleek hij dan toch niet te zijn.

Soit, ik bewaar fijne herinneringen aan mijn interview met de man, in een poepsjiek hotel in Brussel. Ik herontdekte onlangs met veel plezier 's mans debuutplaat, die ik voor één euro op de kop wist te tikken in een kringloopwinkel. En ik ben erg te spreken over Frame's nieuwe plaat "Seven Dials". Een album met dezelfde fijngevoelige, subtiele melancholie die ook op Aztec Camera's "Frestonia" opdook. Als tvdw kies ik voor het poppy Postcard, waar Roddy in de tekst refereert naar "Rumours" van Fleetwood Mac. Een plaat die ik, even kijken, een half uurtje geleden kocht op vinyl. Ha!

TVDW 11/05/2014 - Eno / Hyde - The Satellites (2014)

Deze week nog met aandacht geluisterd naar "More Songs About Buildings and Food". Misschien wel de meest spaarzame plaat uit de Talking Heads-cataloog, maar wel eentje die nog steeds fris klinkt; mede dankzij producer van dienst Brian Eno.

Eno's pure solowerk,  de ambientplaten waarmee hij in de jaren zeventig geschiedenis schreef, hebben me nooit echt weten te bekoren, maar als - haast letterlijk - klankbord bij anderen, levert hij natuurlijk prachtig werk. Ik denk maar aan de samenwerkingen met John Cale ("Wrong Way Up" blijft een geweldig album), David Byrne, U2, Roxy Music en Bowie.

Van nieuwe partner-in-crime Karl Hyde van Underworld had ik tot op heden niets in huis, maar mijn interesse was wel gewekt. Het resultaat van de kruisbestuiving tussen klankenkunstenaar Eno en big beats generator Hyde, "Someday World", doet me erg denken aan die "Wrong Way Up"-plaat. Dezelfde gelaagdheid, dezelfde soort van groove, dezelfde variant op wat we als high brow pop kunnen omschrijven. Boeiend, alleszins.

TVDW 04/05/2014 - Wayne Cochran - Going Back To Miami (1966)

Schrandere geesten zullen al wel opgemerkt hebben dat het wat stilletjes is, qua recente releases op deze blog. Ze staan nog allemaal te wachten hoor, die nieuwe albums van Drive-By Truckers, Elbow, Echo & the Bunnymen, Embrace, Hercules & Love Affair, Kelis, Mos Def, Neneh Cherry, Novastar, Robert Cray, The Horrors, Ray LaMontagne en Todd Terje. Maar... ik sukkel met een knieblessure.

Wat dat er mee te maken heeft? Wel, het maakt dat per week toch al snel twee tot drie uren joggingsplezier wegvallen... en bijgevolg ook de nieuwe albums op de ipod blijven wachten op een beurt. Soit, vanavond afspraak bij de dokter, en morgen bij de kine - hopelijk snel beterschap.

Intussen schakelen we voor de tvdw dan maar terug naar de swinging sixties. Met dank aan The Blues Brothers, die in hun catalogus - net als The J. Geils Band trouwens - regelmatig vergeten pareltjes uit de R&B en soul opvisten. De Blues Brothers-versie van Going Back to Miami is een classic ten huize Koop, maar het origineel, zo leerde een snelle google eerder deze week, is al even goed. Zo vernam ik ook dat Wayne Cochran - aanschouw zijn imposante haardos -  in de jaren zestig eventjes als het blanke equivalent van James Brown werd beschouwd. Inclusief, zo laat youtube zien, snelle danspasjes en theatrale stage-act.