TVDW 22/07/2012 - Deep Purple - Woman From Tokyo (1972)

Gek, maar toen we om 4 uur 's nachts met het gezin op weg waren naar de luchthaven voor een weekje Algarve, speelde Child in Time op de nachtradio. De kinderen vonden het wel iets hebben - al moesten ze ook lachen met de vocale capriolen van Ian Gillan. Bij de terugkomst een week later moet er toch wat zijn blijven hangen, want Bram vroeg me nog eens om de titel en uitvoerder van die song, zodat hij ernaar kon zoeken op youtube. En twee dagen later valt dan plots het bericht dat Jon Lord gestorven is.

Noblesse oblige. Logisch dat ik stilsta bij het heengaan van Jon Lord, toetsenist en hoeksteen van Deep Purple. Ik zag hem één keer aan het werk met Purple, in Vorst, in 1998. Het was de bezetting met zoals op de tvdw (en zoals op de foto), maar dan vanzelfsprekend minus Ritchie Blackmore, die toen het schip al verlaten had en vervangen was door Steve Morse.

Vele songs om uit te kiezen natuurlijk. Bij Deep Purple alleen al: Speed King, Highway Star, Strange kind of woman, Burn... Ik ben ook altijd gek geweest op die démarche van Blackmore aan het begin van Smoke on the Water, zoals hij het nummer bracht op "Made in Japan". En dan was er nog Lords passage bij Whitesnake, waar Coverdale hem na lang aandringen kon inlijven. Hun album "Ready 'an Willin'" is altijd een favoriet geweest. Jon Lord was overigens geen vakidioot die enkel in het hardrockgenre bleef. Ik heb nog een cd met zijn bluesoutfit The Hoochie Coochie Men; en eentje waarop hij klassieke muziek mengde met zanglijnen van o.a. Frida van Abba en Gino Vanelli.

Maar voor de tvdw grijp ik toch maar terug naar misschien wel mijn eerste kennismaking met Deep Purple, het geweldige Woman From Tokyo. Heerlijke intro, geïnspireerde pianosolo van Lord, krachtige vocal van Gillan, mooi zweverig tussenstuk... classic rock, as good as it gets. De engineer bij deze song was overigens Martin Birch, de man die enkele jaren later de producer zou worden die Iron Maiden groot zou maken. Ik plak in de comments nog enkele extra tracks als bonus.

TVDW 15/07/2012 - Everclear - Jackie Robinson (2012)

Een week Algarve - en de kansen op een tvdw. Zou hij kunnen komen uit de fitnessruimte van het hotel, waar ik zo nu en dan trachtte om calorieën te verbranden? Er stond een verzamelcd te draaien, met Suede, Earth Wind & Fire, Apollo 440 en Jamiroquai. Leuk voor even - maar minder leuk als hij op endless repeat blijkt te staan. Echt wel een van de dingen waar ik van gruwel: taverne's, resto's of andere publieke plaatsen waar de cd in een loop blijkt te draaien. Ik ben behoorlijk autistisch in zulke zaken. Aan het eind van de vakantie toch maar gaan vragen of ze niets anders konden opzetten. "Geen probleem, natuurlijk, mijnheer." Waarna een of andere pipo van het personeel een album van Skunk Anansie in de cd-lader schoof. Umphfff....

Dan de tvdw maar zoeken op de iPod, op een van de schaarse momenten dat ik die bovenhaalde - chillend aan het zwembad, bij 37 graden. Scrollen naar de nieuwe van Everclear, kijken wat dat geeft. Ik heb het al eerder gezegd op deze blog: ik ben behoorlijk trouw aangaande muzikale voorkeuren. Everclear maakte in de jaren negentig behoorlijk wat indruk. Eerst met die knoert van een single Santa Monica, daarna met het album "So much for the afterglow", een van de sterkste platen op het kruispunt tussen punkrock en college rock. Genoeg krediet om me aan te sporen de groep ook later te volgen. En om die nieuwe plaat "Invisible Stars" tegen het licht te houden. Het zonlicht van de Algarve, met name. Everclear blijkt nog steeds clevere, gebalde songs te brengen, met snedige riffs en goeie hooks. En met ergens driekwart in de plaat een nummer dat me kippenvel gaf. Bij 37 graden.

http://www.youtube.com/watch?v=u74eUFpel_Q

TVDW 08/07/2012 - Sam Sparro - We could fly (2012)

Ook aardig: Sam Sparro: ultra gay synth disco met retro Prince vibes. Zo goed als die single Black & Gold wordt het op de full-cd nooit, maar af en toe zijn er toch 'momenten'.

Dat schreven we exact vier jaar geleden, bij het debuut van Sam Sparro. En dat geldt eigenlijk ook voor "Return to Paradise", de tweede plaat van de man, al zijn de retro vibes nu op sommige songs nog nadrukkelijker aanwezig en zijn er wat meer 'momenten'. De single Happiness bijvoorbeeld, of de tvdw - lekkere disco met blazertjes en strijkers en een straffe break.

http://www.youtube.com/watch?v=NNn4hqdaHV8

TVDW 01/07/2012 - Rush - Tom Sawyer (1981)

De zoon vierde zijn elfde verjaardag met een Boys Only Party. Hij had wel een triljoen songs klaargezet op de ipod, met gek genoeg ook twee very old school spullen er tussen: Celebration van Kool & The Gang (geen idee waar hij dat oppikte) en Mr Blue Sky van E.L.O. Voor de rest veel R&B en hiphop (genre Pitbull) en dubstep (met onder meer die vreselijke, maar onvermijdelijke Skrillex). De meest populaire song onder elfjarige jongens is blijkbaar My Life van een zekere Zatox. Ik raad je niet aan om het te beluisteren op youtube.

De tvdw dan? Wel, een geval van justice for all. Eindelijk Rush. Eindelijk iets van "Moving Pictures". Vaststelling: ik heb niet zo gek veel met progrock. Mijn kennis van Emerson Lake & Palmer of Marillion reikt nauwelijks verder dan de hits, die van Genesis start eigenlijk maar vanaf Abacab. En toch vallen twee van mijn Ten Desert Island Discs onder progrock. De ene is "Drama" van Yes, de andere "Moving Pictures".

"Moving Pictures" is de Zenyatta Mondatta van de progrock, en Rush-drummer Neil Peart is de Stewart Copeland van het genre. Een foutloze plaat is het, met de definitieve instrumental YYZ (trivia: de internationale afkorting voor de luchthaven van Toronto), met Limelight, een van meest poignante songs over beroemd zijn, met Red Barchetta, een van de meest visuele, dynamische rocksongs ooit, met Witch Hunt, de song die Sabbath nooit heeft geschreven. En met de tvdw, de openingssong van de plaat - gezegend met een geweldig middenstuk.

Ook afgelopen week beluisterd en gezien: de nieuwe Rush-plaat "Clockwork Angels" en de langspeelfilm "Beyond the lighted stage". De eerste heeft best wel zijn momenten, de tweede is een boeiende, erg volledige documentaire waarin o.a. Billy Corgan, de Foo Fighters, Rage Against The Machine bassist Tim C en Death Cab For Cutie hun liefde voor deze merkwaardige groep uiten.Tot slot: de songs van Rush durf ik wel eens op youtube opzoeken. Niet zozeer om de clips te bekijken, wel om een aantal van de talloze fanvideo's te bekijken. Rush is echt musician's music - en ook al ben ik zelf geen muzikant, toch vind ik het erg plezierig om te zien hoe bijvoorbeeld amateurdrummers hun tanden zetten in de complexe drumpartijen van Peart. Dit is een leuke variant:

http://www.youtube.com/watch?v=9uEKsYHrYlk

en de tvdw: http://www.sendspace.com/file/qoqujy