TVDW 26/11/2023 - Marillion - Sugar Mice (1987)

 

TVDW 985. Ik sta er zelf versteld van, dat Marillion nu plots met een tvdw gaat lopen. Ik beschouwde de groep altijd als een Genesis van den Aldi. Makkelijk, ik weet het, want ik volgde ze eigenlijk enkel in het begin van de carrière eventjes, ten tijde van Market Square Heroes en Garden Party. Met oorspronkelijke zanger Fish was dat toen nog.

Intussen heeft Marillion 2.0 al ruim dertig jaar Steve Hogarth als frontman, je kan 'm dus bezwaarlijk zomaar een tweederangszanger noemen. Al die tijd liet ik hun albums aan me voorbijgaan. Maar een gratis concert van de groep, dat ging er wel nog in. 

Een volledige setlist met complexe songs die je voor de allereerste keer hoort - dat is best een rare ervaring. Al was ik met mijn gebrek aan voorkennis duidelijk een uitzondering in het publiek; de uitverkochte Roma onthaalde de groep als echte progrock helden (- wat ze vermoedelijk intussen ook zijn, nu Genesis, Yes en co. op apegapen liggen). 

Sommige van de songs bleven zwaar op de maag liggen, andere waren best verteerbaar. De dag nadien maakte ik een spotify-lijstje van de setlist, om de nummers beter te leren kennen. Uit de '2.0' periode vielen Map Of the World (lekkere AOR, geschreven samen met de zanger van Cutting Crew) en Quartz op; maar de twee sterkste songs uit de live-show, Sugar Mice en Slainte Mhath, kwamen toch uit "Clutching At Straws", het album waarmee Fish destijds afscheid nam van de band.

TVDW 01/07/2012 - Rush - Tom Sawyer (1981)

De zoon vierde zijn elfde verjaardag met een Boys Only Party. Hij had wel een triljoen songs klaargezet op de ipod, met gek genoeg ook twee very old school spullen er tussen: Celebration van Kool & The Gang (geen idee waar hij dat oppikte) en Mr Blue Sky van E.L.O. Voor de rest veel R&B en hiphop (genre Pitbull) en dubstep (met onder meer die vreselijke, maar onvermijdelijke Skrillex). De meest populaire song onder elfjarige jongens is blijkbaar My Life van een zekere Zatox. Ik raad je niet aan om het te beluisteren op youtube.

De tvdw dan? Wel, een geval van justice for all. Eindelijk Rush. Eindelijk iets van "Moving Pictures". Vaststelling: ik heb niet zo gek veel met progrock. Mijn kennis van Emerson Lake & Palmer of Marillion reikt nauwelijks verder dan de hits, die van Genesis start eigenlijk maar vanaf Abacab. En toch vallen twee van mijn Ten Desert Island Discs onder progrock. De ene is "Drama" van Yes, de andere "Moving Pictures".

"Moving Pictures" is de Zenyatta Mondatta van de progrock, en Rush-drummer Neil Peart is de Stewart Copeland van het genre. Een foutloze plaat is het, met de definitieve instrumental YYZ (trivia: de internationale afkorting voor de luchthaven van Toronto), met Limelight, een van meest poignante songs over beroemd zijn, met Red Barchetta, een van de meest visuele, dynamische rocksongs ooit, met Witch Hunt, de song die Sabbath nooit heeft geschreven. En met de tvdw, de openingssong van de plaat - gezegend met een geweldig middenstuk.

Ook afgelopen week beluisterd en gezien: de nieuwe Rush-plaat "Clockwork Angels" en de langspeelfilm "Beyond the lighted stage". De eerste heeft best wel zijn momenten, de tweede is een boeiende, erg volledige documentaire waarin o.a. Billy Corgan, de Foo Fighters, Rage Against The Machine bassist Tim C en Death Cab For Cutie hun liefde voor deze merkwaardige groep uiten.Tot slot: de songs van Rush durf ik wel eens op youtube opzoeken. Niet zozeer om de clips te bekijken, wel om een aantal van de talloze fanvideo's te bekijken. Rush is echt musician's music - en ook al ben ik zelf geen muzikant, toch vind ik het erg plezierig om te zien hoe bijvoorbeeld amateurdrummers hun tanden zetten in de complexe drumpartijen van Peart. Dit is een leuke variant:

http://www.youtube.com/watch?v=9uEKsYHrYlk

en de tvdw: http://www.sendspace.com/file/qoqujy