TVDW 26/09/2011 - Steely Dan - The Royal Scam (1976)

Tvdw 350. Trompetten!

NYC? Ja, het was overweldigend. Steely Dan in het Beacon Theatre? Ja, het was memorabel. Ruim drie uur duurde de show, zelfs vier als je het jazztrio dat in het voorprogramma speelde, meerekent. Het integrale "The Royal Scam", de eerste plaat waar Fagen en Becker echt volledig 'in control' waren, kregen we te horen. Gevolgd door selecties uit hun twee meest recente albums ("Two against nature" en "Everything must go") en een graai in de ton met greatest hits. Op het podium de geweldige bassist Freddie Washington (zie ook Herbie Hancock en het basloopje van Forget Me Nots / The Men In Black), meestergitarist Larry Carlton (de 'derde' Steely Dan), een batterij blazers en drie voortreffelijke achtergrondzangeressen (Fagen kondigde ze, met overslaande stem, wel vijf keer aan als The Embassy Brats). En natuurlijk de twee beroemde New-Yorkers zelf: Fagen, wat grofkorrelig bij stem en met zijn heen- en weer wiegende lichaamstaal een blanke versie van Ray Charles, en de bescheiden opgestelde Becker, die eruit zag als een boekhouder die plots een gitaar omgegord kreeg.

volledige setlist:

Dizzy's Bidness (intro)
Kid Charlemagne
The Caves of Altamira
Don't Take Me Alive
Sign in Stranger
The Fez
Green Earrings
Haitian Divorce
Everything You Did
The Royal Scam
Two Against Nature
Gaslighting Abbie
Janie Runaway
Cousin Dupree
Everything Must Go
Godwhacker
Papa Don't Take No Mess (James Brown cover)
Dirty Work
Josie
Peg
Bodhisattva
Reelin' In The Years

Encore:
Pretzel Logic
Last Tango in Paris (Outro)

Hoogtepunten? Die zaten in het midden van de set. Een bijzonder stevig Green Earrings, Dirty Work (louter gezongen door de drie zangeressen - kippenvel), en een heerlijk subtiel gebracht Everything Must Go. Maar de versie van The Royal Scam, een nummer over immigranten die richting New York trekken, die sloeg alles.

TVDW 18/09/2011 - Third Eye Blind - Narcolepsy (1997)

De nieuwe releases vliegen ons rond de oren. Afgelopen week hield ik streepjes nieuw werk van Ladytron, The Drums en Lindsey Buckingham tegen het licht. Maar voor de tvdw - zoals steeds: het persoonlijke muzikale hoogtepunt van de afgelopen zeven dagen - schakel ik toch terug naar de tweede helft van de jaren negentig, en de toen zo populaire Amerikaanse college rock. De zware, grungy sound van Nirvana, Pearl Jam en Smashing Pumpkins was uitgeraasd, in de plaats kwamen de snappy gitaren van Weezer, Everclear en Third Eye Blind. De eerste twee albums van laatstgenoemde groep (afkomstig uit San Francisco) krijgen nog regelmatig een draaibeurt, en plaat drie leverde de groep zelfs al een tvdw op in november 2005. Vooral die titelloze debuutplaat uit 1997 staat nog steeds als een huis: stevige riffs en catchy songs, gebracht met zelfvertrouwen en bravoure.

Volgende week: tvdw nummer 350! Die zal echter pas ten vroegste de daaropvolgende woensdag worden gepost. De volgende dagen ben ik immers weg, naar New York City.

Mmm, klinkt zo goed dat ik het nog eens zeg. De volgende dagen ben ik immers weg, naar New York City.

TVDW 11/09/2011 - Philip Glass - Organic (1982)

Een rare ervaring, om toevallig uitgerekend in de week van tien jaar Nine Eleven de film "Koyaanisqatsi" in de dvd-lader te schuiven. Amerika had, toen de film uitkwam, nog niet de twee littekens die het zovele jaren nog steeds zou meedragen. De space shuttle was nog niet ontploft, de Twin Towers stonden nog recht. En toch lijkt Koyaanisqatsi visionair te zijn, en expliciet vooruit te blikken op deze twee onheilsdagen. Met beelden van neerstortende wolkenkrabbers en ontploffende raketten - beide zo sterk vertraagd dat er haast een poetische kracht vanuit gaat. Het was de eerste keer dat ik "Koyaanisqatsi" terugzag. Ik herinner me dat ik als opgroeiende puber sterk onder de indruk was van de film - met dank aan onze leraar Engels in het middelbaar. Karel Deburghgraeve heette de man, en hij begeesterde op Dead Poets Society-achtige wijze een hele klas (bon, mij toch) met zijn films die hij ongevraagd aan ons opdrong.

Ik kocht destijds ook de vinyl soundtrack van "Koyaanisqatsi", tot op vandaag nog steeds een erg vreemde eend in de bijt van mijn muziekcollectie. Het soort repetitieve arty muziek dat hij maakt is, net als bv. die van John Cage, niet echt mijn ding. Maar dit is een uitzondering. Ik durfde de plaat wel eens opzetten terwijl ik zat te studeren. En dan dacht ik: 'kijk mij hier eens intellectueel zijn'. Glass wist trouwens nog een tweede keer te scoren bij mij, toen hij het instrumentale coda schreef voor Paul Simons The Late Great Johnny Ace, slotsong van het geweldige "Hearts & Bones". Mocht er al een fan van Glass en of "Koyaanisqatsi" per ongeluk op deze blog belanden: de tvdw is een specialleke, want niet opgenomen op het oorspronkelijke album. Glass schreef muziek voor de volle 80 minuten van de film, slechts een selectie ervan belandde op vinyl.

TVDW 04/09/2011 - The Seahorses - Love is the law (1997)

Ik dacht even dat ik droomde. Wat stond er op die onderste rij? D F P? Of F P E? Met de beste wil van de wereld kon ik het niet ontcijferen. Lijntje hoger, dan? Idem. Pas bij de derde rij wist ik de, nu iets grotere, letters te lezen. Overkwam dit mij wel echt? Ik, sinds jaar en dag een Arendsoog? Ja dus, zo knikte de arbeidsarts voorzichtig. Bij het naar huis rijden zong Tom Petty "the good old days / may not return". Wrijf het er maar in, Tom.

Over naar belangrijkere dingen dan maar? Vorige week kreeg het al te weinig bejubelde ambacht van de songschrijver wat aandacht, deze week dat van de producer. Focus op Tony Visconti, de Italo-Amerikaan met het indrukwekkende cv. Dit is de man achter Heroes van Bowie en Golden Brown van The Stranglers. De man die naast Bowie's Berlijn-trilogie in de jaren zeventig ook T-Rex, Iggy Pop, The Sparks, Wings én Thin Lizzy van een meesterlijke sound voorzag. En die de moderne tijd binnensloop met werk voor o.a. Morrissey, Prefab Sprout, Les Rita Mitsouko en Mercury Rev. Een summier maar boeiend carrièreoverzicht biedt de cd "The Record Producers: Tony Visconti". Hierop ook de tvdw, een stevige track van het post-Stone Roses groepje The Seahorses. Je hoort er echo's in van Paul Weller, Oasis, Kula Shaker en, helemaal aan het eind zelfs Queen.