Die van Yes hebben me bij mijn pietje. Ik had gezworen de groep te laten vallen, nadat ze enkele jaren terug de met ademhalingsproblemen kampende Jon Anderson opzijschoof en doodleuk verderging met een Canadees (!) zangertje met de belachelijke naam Benoît David (!!), iemand afkomstig uit een Yes-coverband (!!!). Yes heeft in haar ellenlange carrière meer personeelswissels gehad dan Elisabeth Taylor mannen, maar toch: de haan kraaide drie maal.
Het is een verontwaardiging die behoorlijk selectief en inconsequent is, want hoe graag ik Andersons werk ook hoor (bij Yes, solo of bij Vangelis), "Drama" uit 1980 is toch mijn favoriete plaat van Yes. En laat dat nu net de enige plaat zijn waarop Anderson niet zingt - hij werd samen met keyboardspeler Rick Wakeman vervangen door Horn en Downes, een duo dat het jaar voordien als The Buggles een wereldhit had met Video Killed The Radio Star.... "Drama" was een eenmalig experiment, al zou Horn nog aan boord blijven als producer, wat de band meteen het moment de gloire Owner of a lonely heart (en bijhorend, grotendeels door Trevor Rabin bij elkaar geschreven album "90215") opleverde.
Bon, consequent mocht mijn afkeer voor Yes-Zonder-Anderson al niet zijn, toch vond ik het sneu, om die hansworst genaamd Benoît David de plaats te laten innemen van Jon Anderson, de man die samen met bassist Chris Squire Yes oprichtte eind jaren zestig. Maar... dan hoor je dat de nieuwe Yes (incl. David, zonder Anderson) de studio intrekt met Trevor Horn als producer. En dan verneem je dat Horn meteen schoon schip maakt en Oliver Wakeman (ja, zoon van) buitengooit ten voordele van zijn maatje van The Buggles, keyboardspeler Geoff Downes. Zo heb je de facto een hereniging van de line-up ten tijde van "Drama". En dan blijkt tot slot nog eens dat die nieuwe plaat van Yes "We Can Fly From Here" zal heten, genoemd naar wat intussen was uitgegroeid tot de Heilige Graal voor fans van de groep. We Can Fly... was The Great Lost Song uit de omvangrijke cataloog van Yes. Het was een demo van The Buggles die "Drama" net niet haalde, maar bij de daaropvolgende tour wel eens live gespeeld werd.
Dus: toch maar luisteren. En kijk, ik moet toegeven dat die nieuwe plaat best meevalt. Ik heb er alleszins meer naar geluisterd en er meer plezier aan beleefd dan aan Yes-platen als "Open Your Eyes" of "Magnification". Die Heilige Graal van een song staat er natuurlijk op, ze is uitgewerkt tot een in vijf delen opgesplitst opus van ruim 20 minuten. Critici piepen al dat het meer een Buggles- dan een Yes-plaat is geworden, want naast We Can Fly is er immers nog een tweede track met een verleden als Buggles-demo. Peu importe, het merendeel van de songs stààt er wel, met veel echo's uit voorbije Yes-periodes. Zo lijken sommige passages van We Can Fly inderdaad te verwijzen naar "Drama", lijkt slotsong Into the Storm zelfs weggeplukt uit "Tormato", terwijl Howe als vanouds terug een instrumentaal gitaarriedeltje mag brengen.
Labels: Buggles, Geoff Downes, Jon and Vangelis, Jon Anderson, Yes
