Monday, December 27, 2010

TVDW 26/12/2010 - Nick Straker Band - A walk in the park (1979)



In het land der blinden is éénoog koning. Of, vertaald naar de spelregels van deze blog: in een muziekarme week kan zelfs een rare kwibus met de tvdw gaan lopen. Op vraag van de zoon een paar keer op lekker luid volume dit discopop-deuntje door de boxen laten schallen, dat volstond.
Nick Straker verdween al snel na deze A walk in the Park in de obscuriteit, maar een ander lid van de band, Tony Mansfield, zorgde nog voor enkele aardige voetnoten. Als producer had Mansfield een hand in A-ha's Hunting High And Low en in de toenmalige hitjes van Captain Sensible, Mari Wilson, Naked Eyes en Yukihiro Takahashi. En bovenal had de man nog een eigen groepje, New Musik, dat enkele mooie early synthpop platen maakte aan het begin van de jaren tachtig.

Labels: , , , , , ,

Friday, December 17, 2010

TVDW 19/12/2010 - Foreigner - Fool for you anyway (2009)



Ik ben hondstrouw. Zeker als het op muziek aankomt. Duikt er nieuwe muziek op van een artiest die ik als broekventje leerde kennen? Grote kans dat ik het een kans geef - vaak tegen beter weten in. Nieuwe Kim Wilde? Hell, ik weet ook wel dat het kind (dat destijds mijn eerste virtuele lief was - toen de term 'virtueel' nog niet bestond) anno 2010 behoorlijk prefab zal klinken. En toch geef ik dat nieuwe album een kans, vruchteloos speurend naar een schijntje van de charme van haar eerste twee platen. Eindeloos is ze, de lijst van artiesten die bij mij nog steeds, al was het maar voor even, kunnen teren op de credibiliteit, opgebouwd in die jongere rites of passage jaren. Naïviteit, verkleed als foute nostalgie.

Hoort Foreigner ook in dat rijtje thuis? Beslist. Het meesterwerk uit hun cataloog, "4", draaide ik destijds grijs. De straffe gitaarriffs van Mick Jones, de gespierde stem van Lou Gramm - en lyrics waaruit ik als ukkie de belachelijke machissmo nog niet kon distilleren. "4" was voor de groep trouwens een opstap van formaat: producer John 'Mutt' Lange zorgde voor een forse sound (die hij ook zou toepassen op Back in Black van AC/DC of de hitplaten van Def Leppard) en onder de gastmuzikanten vinden we zowel soultoeteraar Junior Walker (- de sax solo op hit Urgent is van hem) als Thomas Dolby (die wat kwam schnabbelen om zijn debuut 'The Golden Age of Wireless te bekostigen).

In de jaren nadien bleef ik Foreigner wel volgen - die hondstrouwheid uit de eerste alinea, weet je wel - ook al ging de kwaliteit van hun platen er langzamerhand op achteruit. Ik heb thuis nog een niet officieel uitgebrachte Best Of die ik kocht op de zwarte markt van, of all places, Kiev. Lou Gramm zegde de groep in 2003 definitief vaarwel, waarna Kelly Hansen als vervanger werd gerecruteerd. Ik bleef fan genoeg om de groep (met Hansen én met Jason Bonham als drummer) in 2006 uit nieuwsgierigheid mee te pikken in de Ancienne Belgique. Het werd een prima concert, met als hoogtepunt het moment waarop Jukebox Hero overging op Whole Lotta Love.

Eind vorig jaar bracht Foreigner een album met nieuw materiaal uit. Grootste verrassing was dat onder de medewerkers ook überhippe producer Mark Ronson (zie Amy Winehouse, Lily Allen, de remix van Dylans 'Most Likely...', en de recente onder eigen naam uitgebrachte aanstekelijke single 'Bang Bang Bang' ) opdook. Een verrassing, maar voor Ronson zelf niet meer dan een logische stap. Hij groeide op met de muziek van Foreigner: Mick Jones is zijn stiefvader. Met Ronson achter de knoppen nam Foreigner een nieuwe versie op van 'Fool for you anyway', een nummer uit het debuut van de groep uit 1976. Ronson verandert weinig aan het origineel, maar voegt met blazers een toets blue-eyed soul toe. Goed genoeg voor de tvdw.

Labels: , , , , , , , ,

Monday, December 13, 2010

TVDW 12/12/2010 - Frank Turner - I still believe (2010)



Dank aan Shamrockske en Bata, die me in hun blogs op het bestaan van dit heerschap wezen. Turner's "Poetry of the Deed" (2009) is een knap staaltje bevlogen folkrock, dat zowel doet denken aan de ruwe straatpoëzie van Joe Strummer, Mike Scott, Stuart Adamson en Billy Bragg, als aan de welgemeende pathos en dadendrang van een jonge Springsteen. Een plaat met machtige momenten. Alsof Turner alsnog een tvdw wilde wegkapen dit jaar, bracht hij vorige week nog snel een EP met nieuw werk uit, met opnieuw vijf beresterke songs. Waaronder de tvdw, een no holds barred lofzang op rock 'n roll.

FFW naar het eindejaarslijstje? Zoals steeds nam ik als enige criterium: 'Hoeveel keer heb ik van dit album genoten in 2010?' Dat gaf volgend resultaat:

1. Turin Brakes - Outbursts.
Simpelweg de beste collectie songs van het jaar.
2. Robyn - Body Talk (parts 1-2-3).
Als mijn kleinkinderen later vragen 'Opa, hoe klonk popmuziek in 2010'...
3. Groove Armada - Black Light / White Light.
Mooi uitgebalanceerde staalkaart van allerlei kruisbestuivingen tussen dance en synthpop.
4. Bodeans - Mr. Sad Clown.
Verrassende comeback levert een reep in Americana ondergedompelde rock op.
5. Vampire Weekend - Contra.
Subtiel opgebouwde, springerige feel-good pop.
6. Brandon Flowers - Flamingo.
Wollige, aanstekelijke poprock die schaamteloos flirt met de grens van de Goede Smaak.
7. Peter Wolf - Midnight Souvenirs.
Overtuigende terugkeer van een Held.
8. John Mayer - Battle Studies.
De break-up plaat die fijnbesnaarde bluesrockpop herbergt.
9. The Coral - Butterfly House.
Erg geslaagde retro-stijloefening naar de flower power en westcoast rock van eind jaren zestig.
10. Fabrizio - 'n Bitsje Amore.
Lolbroek wiens eighties-hits in Maastrichts dialect voor uren huisplezier zorgde en mijn brede vriendenkring enkele onuitwisbare oneliners opleverde (met dank aan Hans).

Verder sterk (of alleszins: aangenaam) werk van Band of Horses, Steve Wynn & the Miracle 3, I Am Kloot, Hot Chip, Hawksley Workman, Cool Million, Eli Paperboy Reed, Freedy Johnston, Edwyn Collins, Andy Rothstein, Kings of Leon, Alejandro Escovedo en de EP's van Thomas Dolby en Frank Turner.

Leukste eighties-comeback van het jaar: OMD.
Single van het jaar: Peter Pan RIP - Kula Shaker.
Fijnste youtube moment: http://www.youtube.com/watch?v=K8U2KRZrauc
Jaartje te laat ontdekt: The Heavy (The house that dirt built), Frank Turner (Poetry of the Deed) en Langhorne Slim (Be Set Free).

Labels: , , ,

Friday, December 03, 2010

TVDW 05/12/2010 - Bola Johnson & His Easy Life Top Beats - Pappa Rebecca Special 1 (1968)



Sinterklaas. Zijn mijter, zijn staf, zijn roede. Kinderen die 'Daar wordt aan de deur geklopt' aanheffen, de evergreen waarin ook de zinsnede "Want al ben ik zwart als roet / ik meen het wel goed" verscholen zit. Aah, de politieke incorrectheid van kinderliedjes.

Wat bracht de Sint? Wel, mij eigenlijk niet zo veel - moet zijn dat ik te stout ben geweest. Ik heb mezelf dan maar getroost door, met de hulp van mijn credit card, de langverwachte nieuwe songs van Thomas Dolby te downloaden - inclusief artwork natuurlijk. Ik heb er meteen ook maar een t-shirt bestelling tegenaan gegooid. Kwestie van Thomas toe te laten zijn kinders te voeden.

Eenmaal in bezit, is het enkel nog zoeken naar een Gewijd Ogenblik om de songs een eerste keer te beluisteren. Uiteindelijk werd het een prozaisch moment: de dinsdagochtendfile. Stilstaand verkeer tussen Puurs en Antwerpen, sneeuwvlokken, rode stoplichten: best een gepaste omstandigheid om de sfeervolle nieuwe songs op EP's Amerikana en Oceania te ontdekken.

Voor de tvdw maken we een bocht van 180 graden. Van de Engelse kust naar grootstad Lagos, Nigeria. Bola Johnson is een zanger/trompettist die altijd wat in de schaduw stond van Afrofunk-grootheden als Fela Kuti of King Sunny Ade. Hij is een kruising van Afrikaanse versie van Harry Belafonte en James Brown; iemand die met even veel gemak calypso, funk en typisch Afrikaanse stijlen als juju, highlife en palm wine brengt. Niet toevallig is het Vampisoul, wat mij betreft het mooiste platenlabel ter wereld, dat voor eerherstel zorgt door Bola's haast onvindbaar vinylwerk uit de sixties op te delven, proper te maken en aan een (dubbel-)cd toe te vertrouwen. Zoals steeds bij het Huis van Vertrouwen Vampisoul, krijgt het geheel een prachtig verzorgde packaging en boeiende liner notes. Zo lezen we over de tvdw:

a masterpiece that blends comedy and funk: Papa Rebecca is at home, relaxing in his armchair, when there's a knock on the door. He opens the door and is confronted by a beautiful woman, and he's totally wowed. "Jesus! She's a woman, I love the baby, the madam... Look at her shoes, her wrapper, her wig." Then he goes into a nine-minute comedy monologue (...) ending with a 'Never trust a woman' conclusion over the funkiest drum and guitar pattern in the Bola locker.

Volgende week: eindejaarslijstje!

Labels: , , , , ,