TVDW 25/05/2008 - The Guess Who - American Woman (1970)

Tuurlijk waren er andere leuke muzikale momenten, afgelopen week. Het herontdekken van de platen die Nona Hendryx in de jaren tachtig maakte, bijvoorbeeld. Of de nieuwe van Paul Weller. Maar dat de tvdw dit keer uit Amougies zou komen, stond in de sterren geschreven. Amougies is een klein dorpje in de buurt van de Vlaamse Ardennen, we trekken er al vier jaar naar toe met een hoop vrienden. Goed voor veel bijpraten, pinten drinken, boswandelingen, wat schuchtere pogingen tot sport (mountainbike, voetbal, petanque, badminton...). En het eten van onwelvoeglijk veel chips.
Nog enkele bevindingen rond de net afgelopen editie?
- mijn dochter en Miss Gellynck werden resp. elf en heel oud
- "guts guts" zei de regen, maar gelukkig enkel gedurende de nacht
- "bug", "kendo" en "ongena" staan in het woordenboek, "rassenschreden" niet
- deze Amougies was de leukste van de vier
- Dieter was er dit keer niet bij

De iPod snorde het weekend lang en kon in shuffle kiezen uit een duizendtal voor de gelegenheid gecompileerde nummers. The Smiths, Earth & Fire, Les Rita Mitsouko, Massive Attack, Demis Roussos en Echo & the Bunnymen schoven voorbij, maar het leukste moment was toen de Canadezen van The Guess Who kwamen aanzetten met die geweldige, langgerekte lp-versie van American Woman....

http://www.sendspace.com/file/6dhvie

TVDW 18/05/2008 - Etienne Daho - Les fleurs de l'interdit (2008)

Mooi moment afgelopen (pinkster-)maandag. Ouders, neef en petekind op bezoek voor een kleine reünie van de Koop Clan. In de schaduw van de blauwe regen, aan de vijver zittend met op de achtergrond de ipod op shuffle. En Nelson Riddle die voorbijschuift, met zijn versie van Volare. En mijn vader die vrolijk begint mee te zingen.
Muziek brengt generaties dichterbij.

Maar de tvdw had te maken met één dag later: Etienne Daho in het Koninklijk Circus. Samen met my man Stefan waren we erbij. Het concert was goed maar net niet memorabel, vooral wegens een onverstandige opbouw van de setlist. Maar de bijhorende nieuwe cd waaruit Daho driekwart speelde, l'Invitation, die is wel prima van begin tot eind. Daho is met voorsprong mijn favoriete Franstalige zanger, en dat is al zo van toen ik in mijn legerdienst samen met Don Bata de plaat Pour Nos Vies Martiennes ontdekte. De man maakt al sinds zijn debuut in de eerste helft van de jaren tachtig muziek op hoog niveau. In het begin surfte hij nog mee op de golven van new wave en elektropop, maar gaandeweg vond hij een eigen stijl die laveerde tussen chanson en soul. De raad die Serge Gainsbourg hem in het begin van zijn carrière gaf – laat nooit je broek zakken voor succes – heeft hij goed opgevolgd. Daho is een stilist pur sang, en trouwens een van de weinige Franse zangers die openlijk durft te flirten met de Anglo-Saksische popinvloeden. Zo werkte hij al samen met Marianne Faithfull, met muzikanten uit de entourage van Bowie en Sting, met de vermaarde blazerssectie The Uptown Horns en met producer William Orbit, jaren voor die bekendheid verwierf met Madonna’s Ray of Light.
Tegelijk blijft hij voet aan grond hebben (en wordt hij op handen gedragen) in Frankrijk: hij schreef in het verleden al nummers voor o.a. Sylvia Vartan, Françoise Hardy en Jane Birkin.
Op zijn nieuwe plaat l’Invitation treedt Daho meer dan ooit in de voetsporen van Gainsbourg. De woordenkunstenaar in hem krijgt vrij spel; een Franstalige vriend of vriendin bij de hand hebben is geen overbodige luxe om de teksten in al hun subtiliteit te ontdekken. Net als op voorganger Réévolution ligt het tempo met opzet vrij laag, wat alle ruimte laat voor Daho’s prachtig doorwrochte teksten. De toon is hyperromantisch, melancholisch, barok en zwaarmoedig; van een schoonheid die zich maar met mondjesmaat prijsgeeft. Het is een plaat over liefde en verlies, wat ook op de tvdw mooi verwoord wordt.
Nous aurons toute la mort, pour vivre avec tes remords, mes regrets.


http://www.sendspace.com/file/xxuqfb

TVDW 11/05/2008 - MGMT - Electric Feel (2008)

Af en toe eens een hype uit de modderige poel vissen en tegen het licht houden, het kan nooit kwaad. Zo ontdek je nog eens wat. MGMT spreek uit management, duo uit NYC, was afgelopen week aan de beurt. Hun single Time to pretend is een van de singles van het moment. Neen, schrap dat, overdrijving werkt beter: Time to pretend is de single van het jaar. Full-cd oracular spectacular kreeg een productie mee van David Fridmann, de man die voor het feeërieke geluid zorgt bij Mercury Rev en Flaming Lips. 't Is er helaas een beetje te sterk aan te horen: Fridmanns invloed zorgt bij de zwakste tracks van de plaat voor teveel zweverigheid en te weinig zweet; teveel patchouli en te weinig punch. Voor mij had het wat meer in lijn met die single gemogen: meer synths en popelectro. Maar er staan ook sterke spullen op de cd, zoals de tvdw Electric Feel - falsetto funk for now people, en iets wat qua feel gemixt kan worden met iets van Prince ten tijde van Dirty Mind. Fntstsch nmmrtj om lekker luid te laten schallen uit de ldsprkrs.


http://www.sendspace.com/file/sjscu7