TVDW 18/05/2008 - Etienne Daho - Les fleurs de l'interdit (2008)

Mooi moment afgelopen (pinkster-)maandag. Ouders, neef en petekind op bezoek voor een kleine reünie van de Koop Clan. In de schaduw van de blauwe regen, aan de vijver zittend met op de achtergrond de ipod op shuffle. En Nelson Riddle die voorbijschuift, met zijn versie van Volare. En mijn vader die vrolijk begint mee te zingen.
Muziek brengt generaties dichterbij.

Maar de tvdw had te maken met één dag later: Etienne Daho in het Koninklijk Circus. Samen met my man Stefan waren we erbij. Het concert was goed maar net niet memorabel, vooral wegens een onverstandige opbouw van de setlist. Maar de bijhorende nieuwe cd waaruit Daho driekwart speelde, l'Invitation, die is wel prima van begin tot eind. Daho is met voorsprong mijn favoriete Franstalige zanger, en dat is al zo van toen ik in mijn legerdienst samen met Don Bata de plaat Pour Nos Vies Martiennes ontdekte. De man maakt al sinds zijn debuut in de eerste helft van de jaren tachtig muziek op hoog niveau. In het begin surfte hij nog mee op de golven van new wave en elektropop, maar gaandeweg vond hij een eigen stijl die laveerde tussen chanson en soul. De raad die Serge Gainsbourg hem in het begin van zijn carrière gaf – laat nooit je broek zakken voor succes – heeft hij goed opgevolgd. Daho is een stilist pur sang, en trouwens een van de weinige Franse zangers die openlijk durft te flirten met de Anglo-Saksische popinvloeden. Zo werkte hij al samen met Marianne Faithfull, met muzikanten uit de entourage van Bowie en Sting, met de vermaarde blazerssectie The Uptown Horns en met producer William Orbit, jaren voor die bekendheid verwierf met Madonna’s Ray of Light.
Tegelijk blijft hij voet aan grond hebben (en wordt hij op handen gedragen) in Frankrijk: hij schreef in het verleden al nummers voor o.a. Sylvia Vartan, Françoise Hardy en Jane Birkin.
Op zijn nieuwe plaat l’Invitation treedt Daho meer dan ooit in de voetsporen van Gainsbourg. De woordenkunstenaar in hem krijgt vrij spel; een Franstalige vriend of vriendin bij de hand hebben is geen overbodige luxe om de teksten in al hun subtiliteit te ontdekken. Net als op voorganger Réévolution ligt het tempo met opzet vrij laag, wat alle ruimte laat voor Daho’s prachtig doorwrochte teksten. De toon is hyperromantisch, melancholisch, barok en zwaarmoedig; van een schoonheid die zich maar met mondjesmaat prijsgeeft. Het is een plaat over liefde en verlies, wat ook op de tvdw mooi verwoord wordt.
Nous aurons toute la mort, pour vivre avec tes remords, mes regrets.


http://www.sendspace.com/file/xxuqfb