TVDW 25/11/2007 - Josh Haden - Discontent (2007)

Zondagavond in Dilbeek Sunday Soul Squad aan het werk gezien, een getalenteerde bende jonge jazzhonden, met my man Michiel achter de vellen. Straffe kost, de manier waarop ze nummers van de Beatles, Radiohead, Stevie Wonder en Jimi Hendrix een stevige jazzrockversie meegaven. Check hun blog en weet dat ze in 2008 nog wat concertjes plannen. Mocht je in het Brusselse zijn en een avondje vrij hebben: meegraaien, dit!
www.sundaysoulsquad.blogspot.com

Over naar de tvdw. Het einde van het jaar sluipt dichterbij, dus tijd om even in de achteruitkijkspiegel te staren en aan een persoonlijk eindejaarslijstje te sleutelen. Wie er alleszins zal inzitten, is deze Josh Haden. Zoon van zijn vader, inderdaad, de beroemde jazzbassist Charlie Haden. Josh Haden maakte al wat naam met de rokerige jazzy platen die hij onder de naam Spain uitbracht. Zijn eerste soloplaat Devoted kwam begin 2007 uit. In bioscooptermen spreekt men wel eens van een sleeper hit, een film die niet automatisch van de eerste keer een geweldige impact achterlaat, maar langzaam toch succes boekt. Welnu, Devoted was mijn muzikale sleeper hit. Het is een album met veel subtiliteit, dezelfde kwaliteit die ik ook zo koesterde in mijn nummer één cd van vorig jaar (Paul Simons Surprise). Hij heeft een erg knappe, luilekkere vibe die doorheen het hele album verweven zit. Ook opvallend zijn de onderhuids aanwezige funky ritmes - ongetwijfeld het werk van producer van dienst Dan The Automator, het hyperactieve baasje dat samen met Albarn in Gorillaz zat. De tvdw is maar een van de hoogtepunten. Wie zich het hele album aanschaft en de volledige rit uitzit, zal het zich niet beklagen.

http://www.sendspace.com/file/dvnl5b

TVDW 18/11/2007 - Ronny Jordan - Two Worlds (2000)

Natuurlijk had hier ook een tvdw van nieuwe wonderboy Mika kunnen staan. Het concert dat we van de man zagen (Vorst-Nationaal, afgelopen dinsdag) was immers prima. De aandoenlijk overgave van de man in kwestie (een minder gestroomlijnde kruising tussen Robbie Williams en Freddie Mercury) en een hele resem fijne popnummertjes (waaronder twee aardige nieuwe nummers): meer moet dat niet zijn. Gelukkig speelde de man ook een knappe versie van wat met voorsprong mijn favoriete Mika-nummer is: Any other world. Een glorieuze ballade, waarin een prachtsong van The Killers geciteerd wordt en waarin de pompende strijkers me steeds weer doen denken aan Philip Glass. Mais passons. Alleen de podiumact, met enkele irrelevante stage props, kon beter - net als de keuze voor een topzware versie van Eurythmics' "Missionary Man" (toevallig een van mijn absolute favorieten uit hun cataloog) als cover.
Maar Mika liep de tvdw mis. Niet getreurd, want iedereen moet diens Life in Cartoon Motion natuurlijk al lang in huis hebben. Neen, de tvdw ging naar Ronny Jordan, en wel om die ene bizarre gebeurtenis, de dag voor het Mika-concert.
Maandag had ik de eer Philip Cathérine te interviewen, op zijn charmant-rommelig appartement, hartje Brussel. Bij wijze van opener startte ik bij mijn binnenkomst met een los babbeltje over jazz, en ik stipte enkele van mijn favorieten aan. Cobham, Redman, Donaldson, Hancock ten tijde van Headhunters - steeds onthaald door geknik van Cathérine. Tot ik ook de naam Ronny Jordan liet vallen. Kende hij verrassend genoeg niet, waarna hij enthousiast rechtveerde en ik hem meteen prompt moest volgen naar een klein kamertje met, naast de vele gitaren aan de muur, ook een computer. Ogenblikkelijk werd 'Ronny Jordan' ingetikt op de iTunes Store en knalden enkele tracks uit de boxen. Daarmee meteen 10 minuten van mijn interviewtijd opsouperend. "Yes, verre van slecht, beetje Benson-achtig", klonk het goedkeurende commentaar. Surrealistische ervaring hoor, om op dergelijke informele manier het ijs te breken, bij iemand die wijd en zijd beschouwd wordt als een van de grootste levende jazzmuzikanten uit Europa. Het interview moest nog beginnen en kon al niet meer stuk.
Met zijn loepzuivere, funky stijl is Ronny Jordan nochtans geen kleine vis: dankzij een upgefunkte uptempo versie van Miles Davis' So What en een samenwerking op Guru's Jazzmatazz was hij zelfs een tijdje hip. Plus: hij zat even onder dak bij Blue Note, waarvoor hij onder meer deze tvdw opnam.

http://www.sendspace.com/file/c7utuj

TVDW 11/11/2007 - Hot Blood - Soul Dracula (1975)

Een tijdje geleden besloot Shamrockske mij, notoire leek inzake all things ICT, in te wijden in de geheimen van Google Analytics. Dat programma brengt alle bezoekjes die je blog of website genereert, in kaart. Eenmaal geïnstalleerd, vond ik de resultaten verbluffend. De afgelopen maand kreeg mijn koop05blog maar liefst 1186 bezoeken, waaronder 953 'absolute unique visitors', die gemiddeld 1 minuut op de site bleven en die afkomstig waren uit 53 verschillende landen. Dat laatste is natuurlijk waanzin, vermits ik me nog steeds van het Nederlands bedien. Ik bedoel maar, wat deden die 200 bezoekers uit de VS hier dan? Kwamen ze om de via sendspace aangeboden tvdw binnen te halen? Wie weet.
De enige manier om af en toe iets te weten over je blogbezoekers, is via de comments. Het is ook voor mij een aardige vorm van feedback. Sommige laten met de regelmaat van een (soms onregelmatig tikkende) klok comments achter, anderen huldigen zich in een wat mij betreft teleurstellend stilzwijgen. Wie het schoentje past... Heel af en toe leveren die comments aardige verrassingen op. Zo kreeg ik vorige week out of the blue een vraagje vanuit Nederland, een dochter die haar papa wou verrassen met het heerlijk onnozele Hacka Tacka Music van Baba & Roody, en of ik dat nummertje niet kon doorsturen. Even later de papa zelf via mail, niet enkel om me te bedanken maar ook om me te plezieren met een soortgelijke onnozelheid (meer bepaald iets van Peter Sellers' The Goons). Waarop ik opnieuw grasduinde in de collectie, op zoek naar terug wat lekkers. Zo herontdekte ik, net een weekje na Halloween, de tvdw.
Soul Dracula is een combinatie van kitsch, disco en novelty - en vandaar sowieso al iets wat right up my alley is. Daarenboven, zo ontdek ik nu, jaren na datum, via wat googlen, komt het nummer uit de stal van de vermaarde Hansa Studios in Munich. That's right, Frank Farian Country! Farian zelf, de man achter Boney M, had met deze tvdw weliswaar niets te maken. Hot Blood was het geesteskind van diens rechterhand Stefan Klinkhammer (een naam als van een Obersturmführer), de man die verantwoordelijk was voor quasi alle arrangementen van Boney M, inclusief dus ook van het heerlijke Nightflight To Venus.

http://www.sendspace.com/file/54p7cd

TVDW 04/11/2007 - Stephan Eicher - Hemmige (1991)

Druk weekje achter de rug, qua culturele evenementen. Een paar uurtjes geleden stond ik samen met dochter Elien nog met open mond naar het fabelachtige Varekai van Cirque Du Soleil te gapen. Afgelopen woensdag was er het jubileumconcert in de Bozar, ter ere van 65 jaar Philip Cathérine. De jazzgitarist had er enkele gasten voor opgetrommeld, waaronder Piet Joris en Toots Thielemans (met wie hij een subtiele versie van My Funny Valentine bracht). Een dag voordien was het ook al fijn toeven in de hoofdstad: onze favoriete Zwitser speelde er ten dans, in het Koninklijk Circus. Ik had erg warme herinneringen aan het concert van de man in 1991 in de AB; gelukkig bleek Eicher zovele jaren later nog eenzelfde bezieling in zijn optredens te kunnen leggen. Zijn begeleidingsgroep bestond uit vier fantastische multi-instrumentalisten, de klankkleur kreeg wat extra's door de vele percussie-elementen en het gebruik van trompet of Franse hoorn, en Eicher zelf hield het concert lekker spontaan. Zo kregen erg veel nummers een compleet andere invulling dan op plaat - altijd heerlijk als artiesten zoiets durven - en werden zelfs ouwertjes als Combien de Temps afgestoft. De tvdw werd ook live gespeeld; aangespoord door de concertzaal - een oud circus, perfect voor dit soort geinigheid - smokkelde hij het zelfs vroeger dan voorzien in de setlist. De studioversie komt uit Engelberg, het album dat hij opnam samen met grote kleppers als baswonder Pino Palladino en de fantastische Manu Katché (zie o.a. ook Sting en Tracy Chapman). "Hemmige" (wat zoveel betekent als remmingen) is gezongen in een lokaal dialect uit Bern, en was oorspronkelijk in 1970 een hit voor folkzanger Manni Matter. Het is altijd al een van mijn favoriete nummers van Eicher geweest, ik smokkelde het de afgelopen jaren dan ook op vele home made mixed tapes / mixed cd's die ik her en der voor vrienden maakte.

De cursus Berns dialect vind je hier:
http://www.sendspace.com/file/dzrdlu

En als extraatje: dankzij http://mikedouble.blogspot.com heb ik nu ook de albumversie van Black Pearl (de tvdw van twee weken terug) te pakken, inclusief de heerlijke extra lange instrumentale outro. Deze vind je hier:
http://www.sendspace.com/file/jk9sz5