TVDW 31/03/2019 - Jenny Morris - You I Know (1987)

Een van de kleine leuke extraatjes: het moment waarop er plots uit de stereo een nummer weerklinkt dat je helemaal vergeten was. Zeker als zo'n song uit de jaren tachtig komt, een decennium dat inmiddels vakkundig uitgekamd lijkt, is dat een aha-momentje...en het verhoogt natuurlijk meteen de kans op een tvdw.

Zo ook toen ik achteloos "Body & Soul" van Jenny Morris opzette, een vinylplaatje dat ik louter had gekocht omdat enkele INXS-leden in de kleine lettertjes opdoken. Andrew Farris, de toetsenist/gitarist van INXS die de meeste nummers van de groep schreef, nam de productie voor zijn rekening en bassist Garry Gary Beers speelde mee op de plaat. Ook present: de broertjes Finn, die elk een nummer gaven aan Jenny Morris. Voor de volledigheid: Morris verzorgde enkele jaren voor haar debuut "Body & Soul" al backing vocals op "The Swing" van INXS.

En kijk, inderdaad: één van de nummertjes van Morris bleek destijds een half radiohitje te zijn geweest in België. You I know werd geschreven door Neil Finn en met wat verbeelding kan je je voorstellen dat het een track had kunnen zijn op de debuutplaat van Crowded House.

TVDW 24/03/2019 - Sandii and the Sunsetz - Jinjirogeh - The Chunk o' Funk (1982)

Kijken naar de kleine lettertjes, het loont altijd. Ik had nog nooit gehoord van Sandii noch van haar Sunsetz, en op basis van de vreselijke alternatieve spelling zou ik zo'n groepje altijd links hebben laten liggen. Maar kijk, op de achterkant van haar plaat "Immigrants" vond ik de namen van alle leden van Yellow Magic Orchestra (sauf Ryuichi Sakamoto) alsook David Sylvian, frontman van Japan. Genoeg om mijn nieuwsgierigheid te prikkelen en het album voor één euro mee te graaien in Eindhoven.

Sandii is een Japans-Haïtiaanse zangeres wiens stem al eens doet denken aan Kate Bush. Haar muziek is een springerige, intrigerende hybride van wat er zich in 1982 aan de linkerkant van de pop afspeelde, met zowel echo's van Oosterse pop als van wat Brian Eno en John Cale in die tijd deden. Luister naar de geweldige tvdw, met die rubberen baslijn, dat bezwerend ritme en aan het eind die outro die van Blondie had kunnen zijn (Rapture, weet je wel). Nippon Funk! Oh ja, "Immigrants" is niet te vinden op Spotify, de individuele tracks staan wel op YouTube. De moeite!

TVDW 17/03/2019 - David Gray - A tight ship (2019)

Ja, David Gray heeft een wit voetje bij mij - maar dan met name op basis van "Life in Slow Motion". Ik moet toegeven dat ik de drie platen die nadien kwamen, nauwelijks beluisterd heb. Maar met die nieuwe die net uit is, "Gold in a Brass Age", lukt het wel. Hij bleef aandacht opeisen, via Spotify in de wagen. Er staat eigenlijk geen slecht nummer op, en hij doet me op vele vlakken denken aan Peter Gabriel. Niet meteen de songs zelf, dan, eerder de benadering van de songs: in de subtiliteit, de smaakvolle arrangementen en het spelen met diverse percussielagen. Erg gelijklopend met hoe Gabriel het aanpakte, pakweg op zijn album "Us". De tvdw is misschien niet het sterkste nummer, maar heeft wel het grootste instant appeal.

TVDW 10/03/2019 - Polle Eduard - De vogel is gevlogen (1979)

Wat doe je als je een citytrip doet naar Eindhoven, de plaats waar Philips de cd uitvond? Je koopt er wat vinyl, natuurlijk. Waaronder een geweldige plaat op het Philips-label, "Brubeck Time" van de Dave Brubeck Quartet. Uit 1955 - en een pareltje. Philips bracht de cd-speler trouwens op de markt op mijn verjaardag, 1 oktober (1982) - maar dit terzijde.

"Hey Meta meid hebbie effe even tijd? Zodat ik jou kan versieren." Ik dacht altijd dat Polle Eduard in de openingszin van zijn hit Ik Wil Jou verwees naar een meta-meid, zoiets als een mega meid, een geweldig meisje. Maar het blijkt een voornaam te zijn. Soit, met dat nummer heeft hij al twee keer nét naast de tvdw gegrepen, elf jaar geleden toen mijn zoon zijn eerste schoolliefje had en een tweede keer toen hij twee jaar later een cd voor haar maakte met zijn lievelingsliedjes (klik op de Polle Eduard tag onderaan voor de verhaaltjes).

Polle's lied behoort intussen tot het canon van ons gezin, dus ik was blij dat ik 's mans plaat "Polle" in Eindhoven op de kop kon tikken. Ik las pas achteraf dat Polle voor zijn solo-succes nog deel uitmaakte van de band Tee Set (Ma Belle Amie), en zelfs dat hij in de jaren zeventig ook heel wat hits schreef voor Nico Haak (waaronder Is je moeder niet thuis). Nou! Op het album staan buiten Ik Wil Jou (wat fantàstisch blijft) nog heel wat andere fijne Nederpop-nummers, waarvan de tvdw duidelijk de signatuur draagt van medeschrijver en -producer Peter Koelewijn.

TVDW 03/03/2019 - Isbells - Means to an end (2019)

Nee, ik heb geen tvdw gewijd aan het heengaan van Willy Willy. Niet dat de man me niet nauw aan het hart lag. In mijn studentenjaren zag ik The Scabs talloze malen optreden, het was de periode van "Royalty in Exile" en de groep sierde enkele zomers lang de affiche van elk zichzelf respecterend festival, de setlist steevast afsluitend met een spetterende versie van Neil Young's Rockin' in the free world, een song die hen op het lijf geschreven was. The Scabs, dat was de groep die in het begin geboekstaafd stond als de Belgische versie van The Clash - en aan het eind als de Belgische versie van The Rolling Stones. Met de nadruk - met alle respect - op Belgisch, toch ook. In de teksten en de productie en soms ook gewoon in de kwaliteit van de songs hoorde je toch het Bélgische karakter. Net zoals je die ook hoorde bij Toy, The Machines, Dirk Blanchart etc.

Intussen, grofweg zowat sinds dEUS, is de Belgische muziek dat stadium al lang ontgroeid en klinkt de term Belpop zelfs wat denigrerend. Zovele groepen klinken uitgesproken internationaal. En kijk, dat levert zelfs tvdw's op - al zal ik nog vaak de (soms onterechte reflex) hebben om Engelse of Amerikaanse groepen te verkiezen boven Belgische. Ik moest er aan denken toen Means to an End plots op de radio te horen viel, nog zo'n song die de Vlaamse klei ontgroeid is. Ik was verbaasd toen bij de afkondiging bleek dat 'ie van Isbells was, een groep die ik tot nu toe had gecatalogeerd als te kneuterig. Intussen heb ik de bijhorende nieuwe plaat "Sosei" al even doorgenomen. Fijne songs, maar het prijsbeest blijft toch dat ambitieuze openingsnummer Means to an End, inclusief brede synths en een door de mangel gehaalde, distorted outro.