TVDW 03/03/2019 - Isbells - Means to an end (2019)

Nee, ik heb geen tvdw gewijd aan het heengaan van Willy Willy. Niet dat de man me niet nauw aan het hart lag. In mijn studentenjaren zag ik The Scabs talloze malen optreden, het was de periode van "Royalty in Exile" en de groep sierde enkele zomers lang de affiche van elk zichzelf respecterend festival, de setlist steevast afsluitend met een spetterende versie van Neil Young's Rockin' in the free world, een song die hen op het lijf geschreven was. The Scabs, dat was de groep die in het begin geboekstaafd stond als de Belgische versie van The Clash - en aan het eind als de Belgische versie van The Rolling Stones. Met de nadruk - met alle respect - op Belgisch, toch ook. In de teksten en de productie en soms ook gewoon in de kwaliteit van de songs hoorde je toch het Bélgische karakter. Net zoals je die ook hoorde bij Toy, The Machines, Dirk Blanchart etc.

Intussen, grofweg zowat sinds dEUS, is de Belgische muziek dat stadium al lang ontgroeid en klinkt de term Belpop zelfs wat denigrerend. Zovele groepen klinken uitgesproken internationaal. En kijk, dat levert zelfs tvdw's op - al zal ik nog vaak de (soms onterechte reflex) hebben om Engelse of Amerikaanse groepen te verkiezen boven Belgische. Ik moest er aan denken toen Means to an End plots op de radio te horen viel, nog zo'n song die de Vlaamse klei ontgroeid is. Ik was verbaasd toen bij de afkondiging bleek dat 'ie van Isbells was, een groep die ik tot nu toe had gecatalogeerd als te kneuterig. Intussen heb ik de bijhorende nieuwe plaat "Sosei" al even doorgenomen. Fijne songs, maar het prijsbeest blijft toch dat ambitieuze openingsnummer Means to an End, inclusief brede synths en een door de mangel gehaalde, distorted outro.