TVDW 26/03/2017 - Dan Hicks & his Hot Licks - How can I miss you when you won't go away (1969)

Als grote fan van Thomas Dolby werd het hoog tijd dat ik deze Hicks eens tegen het licht hield. Ik had natuurlijk zijn auteursversie van I Scare Myself al wel eens gehoord, het nummer dat in de jaren tachtig eerst door (Marianne Faithfull- en Grace Jones-sidekick) Barry Reynolds werd opgenomen en daarna bekend werd in de versie van Dolby. Maar veel verder was ik niet geraakt. Nu is "Greatest Licks" uit, een plezierig overzicht van Hicks' carrière. De man wist de cultstatus nooit echt te ontgroeien (plus: hij is intussen al een jaar dood), maar voor een tvdw is er altijd wel tijd. Hicks brengt een erg laidback gezongen soort van jazz-folk, met invloeden uit ragtime, scat en skiffle. Zijn belangrijkste troef zijn de deadpan delivered teksten, die me meer dan eens doen denken aan Lyle Lovett.

TVDW 19/03/2017 - Matthew Sweet - Back to you (1997)

Eentje waar ik vorige week toch niet onderuit kan. Haalde drie van Matthew Sweets cd's nog eens boven én graaide "Blue Sky On Mars" weg uit de afprijsbakken in de Fnac - in een mooie gatefold vinylversie. Sweet verstond de kracht om de echte popmelodieën uit de sixties en begin jaren zeventig (Beatles, Byrds, Big Star weet u wel) te vertalen naar nineties gitaren en powerpop. Dit is tvdw nummer 2,5 voor Sweet. Die halve komt uit zijn samenwerking met Bangles-zangeres Susanna Hoffs, met wie hij enkele leuke coverplaatjes maakte.

TVDW 12/03/2017 - Oscar Peterson - Gay's Blues (1973)

It's a family affair. Zoon stapt in de wagen op zaterdagmiddag en zegt dat hij tijdens zijn net afgelopen drie uur durende cursus grafische vormgeving de hele tijd naar old school hiphop heeft geluisterd. Cypress Hill, Ol' Dirty Bastard, Mystikal. Even later, die dag: jongste dochter speelt me haar laatste harppartituur voor. Women of Ireland. Ik herken de melodie en denk: wacht eens even? En even later gooi ik Bob James op en diens album "Three", waarop hij samen met onder meer Hubert Laws en Grover Washington zo'n prachtige versie brengt van dat nummer. Opvoeden, een constante opgave!

Nog een muzikaal bruggetje binnen de familie. Eentje naar neef Frank dan, met wie ik niet enkel een liefde voor funk en disco deel. Ook een streepje jazz kan er van tijd tot tijd in. Van Oscar Peterson zijn we beide fan. De man belandde afgelopen zondag nog eens op de draaitafel, met zijn dubbele verzamelaar The History Of An Artist. Ontbijtkoeken en Peterson, altijd een goede combinatie.

TVDW 05/03/2017 - Ryan Adams - Prisoner (2017)

Ja, ik weet het. Dus toch maar Ryan Adams. Origineel ben ik er niet mee, want "Prisoner" is de laatste weken alomtegenwoordig en Ryan heeft al wel wat tvdw's achter zijn naam staan. Ik had ook een tvdw kunnen plukken uit de recente vinylvondsten die afgelopen week op de draaitafel belandden. De eerste plaat van The Emotions die een productie meekreeg van EW&F's Maurice White bijvoorbeeld - héérlijk. Of nog maar eens een lekkere Bob James plaat ("BJ4") die ik enkele dagen geleden kocht. Of "Stage", de dubbele live van Bowie, die ik zelfs op geel vinyl vond. Of "Trans", die rare maar wat mij betreft erg leuke Neil Young-plaat, waarop hij duchtig experimenteert met synths en vocoders.

Maar "Prisoner" is de meest logische keuze, want die plaat eist al drie weken lang de aandacht op, in mijn iPhone. Of hij zo sterk is als "1989" - geen plaat die ik de laatste twee jaar meer draaide - weet ik nog niet. Maar hij is sterk, ja. Het best vind ik nog het titelnummer, waarin Adams die weemoed weet te leggen waarin hij zo goed is. Toch een opmerking: de tweestrijd Ryan versus Bryan mag intussen begraven worden. Luister naar dat power chord, dat orgel en dat no-nonsense meebrulbaar refrein van de single Do You Still Love Me. Zo gék veel verwijderd van de pre-"Reckless" Bryan Adams is dat niet, toch? Het nummer klinkt zelfs behoorlijk eighties - en Ryan is de eerste om dat toe te geven. Op Instagram bejubelde hij een paar weken voor de release van "Prisoner" nog hoezeer zijn nieuwe effectpedalen voor die typische eighties-sound waar hij blijkbaar naar op zoek was, zorgden.