TVDW 27/09/2015 - Bruce Woolley & the Camera Club - English Garden (1979)

Een raar stukje popgeschiedenis, ergens eind jaren zeventig. Bruce Woolley, een bebrilde Buddy Holly-lookalike (centraal bovenaan de foto) wordt als zanger ontdekt door Muff Winwood (de oudere broer van Steve en in 1978 producer van het debuut van Dire Straits). Samen met Trevor Horn en Geoff Downes schrijft Bruce een nummertje, "Video Killed The Radio Star", en nog wat bijkomende songs. Vervolgens verzamelt Woolley wat muzikanten rond zich (waaronder een piepjonge Thomas - toen nog Tom - Dolby, rechtsonder op de foto) en neemt de plaat "English Garden" op. Een paar maanden later stichten de twee andere auteurs van dat ene nummertje, Horn en Downes, ook een groepje. Dat wordt The Buggles. Op hun debuut hernemen ze dezelfde song, maar dan in een ander arrangement (en met een halve minuut extra speelduur). De rest is geschiedenis. Video Killed the Radio Star is de allereerste videoclip op MTV en wordt dé hit van '80. Correctie, niet enkel van 1980; zelfs de eighties tout court worden perfect getoonzet in dat nummer.

Woolley verkoos na die eerste en enige soloplaat een carrière in de schaduw. Al maakte hij wel nog indruk: hij infiltreerde in de entourage van Grace Jones en viel o.a. te horen op "Slave To The Rhythm" - een song waaraan tien maanden (!) werd gewerkt in de studio, en die Woolley oorspronkelijk (mee) schreef voor Frankie Goes to Hollywood. Woolley bleef ook bevriend met Thomas Dolby en is te horen op diens eerste twee platen.

Het fascinerende is natuurlijk om op die ene plaat "English Garden" te luisteren naar de allereerste versie van Video Killed The Radio Star. Woolley, Dolby en de anderen maken er een jachtig, gitaargedreven stukje powerpop van. De versie viel echter tussen de plooien. Een beetje alsof je een afspraak hebt met de popgeschiedenis, maar een half uurtje te laat - of in dit geval: te vroeg - komt.

Ik heb intussen twee versies van dat cult-album "English Garden" op vinyl en draai ze af en toe, met veel plezier. Als tvdw kies ik niet voor die oorspronkelijke versie van Video... (dat is een typische muziekquizzen-song, trouwens + snel terug te vinden op youtube), maar voor het niet te youtuben openingsnummer/de titeltrack. Woolley zingt er op de licht neurotische manier die destijds zo in zwang was (zie ook The Cars, Sparks), Dolby tovert halfweg wat bliepjes uit zijn eerste synths, en een snerpende gitaar geeft de song een gekarteld postpunky kantje.

TVDW 20/09/2015 - Soft Verdict - Struggle For Pleasure (1983)

Kijk. Zo ziet een dochter eruit die klaar is voor versie 2.0 van haar leven. Tien jaar geleden, toen ik met deze blog begon, was ze nog een achtjarig meisje. En nu dit.

Vergeef het me dus, als ik de traditionele blogfoto van de artiest - in casu Soft Verdict, de aanvankelijke nom de plume van Wim Mertens - vervang door een dagboekfoto. Genomen op zondagavond, bij Leuven Kermis, enkele minuten voor Elien haar eigen weg zou gaan, richting haar kot. Of er geen link is met de tvdw? Tuurlijk wel. De mini-lp "Struggle for Pleasure" kocht ik een dag voordien op een rommelmarkt in Puurs. De titelsong was een nummer dat Elien in haar laatste jaar piano speelde (nu ja: onder de knie probeerde te krijgen). Ik draaide de plaat zaterdagnamiddag, terwijl Elien en ik een bijzetkastje voor haar kot in elkaar waren aan het schroeven. "Hé, da's precies Elien die ik hoor spelen", merkte Hanne op toen de titeltrack voorbijkwam.

Elien dus naar Leuven. Op eigen benen staan. De meest logische zaak, eigenlijk, maar voor een papa toch iets om bij stil te staan. Op de keper beschouwd is het - als je de eigenlijke geboorte even bij beschouwing laat - de belangrijkste, meest ingrijpende gebeurtenis in haar en ons leven. Natuurlijk: ze ging voordien al wel eens van huis. Paar weken op kamp, met de vriendinnen naar Londen, weekje als monitor skiles geven, dat soort dingen. Maar dit afscheid is anders. Vanaf nu zal ze meer en meer thuis komen met verhalen uit haar leven, en niet langer het onze.

Kijk in haar ogen: er zit ongeduld in. Onzekerheid ook, ongetwijfeld. En honger. Nog niet zozeer naar kennis, al zal die er wel bij komen. Eerder honger naar een leven, gedragen door eigen vleugels. Het zorgde voor een onuitgesproken, week gevoel, gisterenavond, bij het afscheid nemen. Maar ook een gevoel van trots, op mijn kleine meid.

TVDW 13/09/2015 - Pete Shelley - Qu'est ce que c'est que çà? (1981)

Wat was de nemesis van de punkbeweging, een paar jaar na de explosie die The Sex Pistols teweegbracht? Juist ja, de met make-up getooide synthpop van the New Romantics beweging. Hoe ironisch dat uitgerekend een producer die stevig geworteld was in de punk, uiteindelijk zou tekenen voor hét bepalende synthpop album van begin jaren tachtig, "Dare" van Human League. Er is een brug tussen die twee schijnbaar onoverbrugbare genres - punk en synthpop - en dat is "Homosapien", de plaat waaruit this week's tvdw komt.

Pete Shelley was een punk in hart en nieren toen hij, vlak na het zien van een optreden van de nog prille Sex Pistols, zijn eigen band oprichtte: The Buzzcocks, een naam die garant staat voor tenminste één klassieker, het later door Fine Young Cannibals gecoverde Ever Fallen In Love (With Someone You Shouldn't Have Fallen In Love With). Producer van die snedige punkrock was Martin Rushent. Dat was ook de man die Shelley mee aan boord nam toen The Buzzcocks begin jaren tachtig uit elkaar viel. Rushent had zich intussen echter voorzien van nieuw speelgoed: de Synclavier en Fairlight, twee peperdure synthesizers die, samen met de Linn-drummachine, het geluid van de eerste helft van de jaren tachtig zouden bepalen.

Dat is net het boeiende aan "Homosapien": Shelley brengt nog wel de energieke powerpop aan, maar in de handen van Rushent krijgen ze embryonale synthgeluiden mee. Embryonaal is misschien te sterk uitgedrukt, want de invloed is al vrij duidelijk. Ook voor Virgin, dat bij het horen van 's mans werk voor Shelley immers meteen besloot dat Rushent de man zou worden om te werken aan wat "Dare" zou worden. Het nieuwe instrumentarium had Rushent intussen onder de knie; de rest is geschiedenis. (Wie het ware genie van Rushent aan het werk wil horen, moet langsgaan bij The League Unlimited Orchestra - waar ik in een vorige tvdw wat over schreef).

De tvdw zelf laat nog het best de brug horen tussen postpunk en Dare. Vooral de drumpatronen uit deze song zou Rushent een paar maanden later zowat volledig kopiëren, met name op Human League's single Open Your Heart.

TVDW 06/09/2015 - Grayson Hugh - Back to the soul (2015)

Het verhaal van een onverwachte terugkeer, dit. Grayson Hugh had eind jaren tachtig plots goud in handen. Zijn single Talk it Over - een heerlijk, zacht smeulend vuurtje van een soulplaat - was een wereldwijde hit, bijhorend album "Blind To Reason" sloeg aan, Hollywood pikte zelfs enkele van zijn nummers in (o.a. voor Thelma & Louise). Logisch ook, want Hugh had een grote troef: zijn zwartgeblakerde stem. De anecdote wil zelfs dat de man, op sollicitatiegesprek bij een platenfirma, in de lift a-capalla moest zingen om aan de platenbonzen te bewijzen dat hij het was die zong op de ingediende demo, en niet een of andere zwarte soulzanger.

Maar het succes kreeg geen vervolg. De daaropvolgende lijdensweg werd het typische verhaal van verkeerde platenfirma's (inclusief een door Tom Petty in Into The Great Wide Open bezongen scène als "their A&R man said I don't hear a single"), gefnuikte promo-acties en foute carrièrebeslissingen. Ze brachten de man in de goot, waar hij slechts met moeite uitkroop. Om een plaat in eigen beheer op te nemen in 2010 en nu, met fundraising, een tweede, "Back To The Soul".

Dat is een prachtige plaat geworden, volledig beademd door de liefde van Hugh voor soulmuziek. Soul in alle aspecten, van Marvin Gaye (tijdens diens sociaal kritische periode), over Al Green tot Curtis Mayfield. Hugh stopt de invloeden niet weg, hij draagt ze open en bloot uit - als een liefdesbrief aan de oude soulhelden van weleer. Alhoewel anders ingekleurd doet de plaat in dat opzicht zelfs wat denken aan "An Innocent Man" van Billy Joel - eenzelfde consequent doorgevoerd, doorleefd eerbetoon aan zwarte muziek. Als "Back To Soul" één referentie oproept, is het evenwel die met Van Morrison, de man die zich op zo'n overtuigende wijze een hele carrière lang wentelt in soul en gospel. Vooral in de tvdw hoor je die invloed. Luister hoe naar het eind die blazers zo mooi komen opzetten, terwijl Grayson Hugh de grootheden uit de soul bezingt. Typisch iets wat Van the Man ook zou doen. Die blazers zijn trouwens, naast het swingende spel van Hugh op piano en Hammond, dé sterren van de plaat: prachtige arrangementen, heerlijke toetsen koper die de songs een niveau hoger tillen.

PS: Over onverwachte wendingen gesproken, de manier waarop deze plaat me ter ore kwam, is al even verrassend. Ik gooide dat bejubelde debuut van weleer, "Blind to Reason", enkele weken terug op de draaitafel, postte er een foto van op Instagram, waarop Grayson Hugh reageerde. Voor ik het wist was ik met de man aan het mailen - waarop hij me zelfs dat hele nieuwe album "Back To The Soul" opstuurde, nog voor het officieel uit was. En op dit moment ben ik zelfs hier en daar wat lijntjes aan het uitgooien om de man naar Europa te krijgen.

Overigens, wie het volledige, hallucinante verhaal van Hugh's from rags to riches to rags to a normal life wil lezen, dit is een boeiend stuk: http://standing-room-only.info/article/gary-borress/singersongwriter-grayson-hugh-brings-it-all-back